psikopat ve sadist

yardım. -kesit-

saatler 00:00 ve bolumu bitiriyorummmm hepinizi seviyorum ♡♥♡♥♡♥♡♥♡♥♡

bana sarılan bedeninden sonunda kurtuldum. ellerim aramıza görünmez bir duvar çekerken gözlerine bakmamaya çalıştım.

"bunun sana yaşattığı ızdırabı görebiliyorum" dedi. gülümsemeye çalıştım ancak Yüzümdeki ifadenin beni ele vereceğini biliyordum.

"bu sana zevk vermiyor. sen de bunu biliyorsun. yıllar önce aile karşı almış olduğun bir tavırın seni böylesine yok etmesine nasıl izin verebiliyorsun!" bu bir soru değildi. bu beni kabusumdan uyandırmaya çalışan ateşin aptal çabasıydı.

önümdeki en büyük engel oydu. ya sonra...? sonra ne olacaktı. diyelim onunla işim bitti. sonra ne yapacaktım?

"çizdiğin o korkusuz profilinin arkasını defalarca kez gördüm. ve belirtmeliyim ki senin bana verebileceğin acı beni korkutmuyor yalnızca..." duraksadı. "gözlerindeki pişmanlık beni boğuyor!"

omuz silktim. "öyleyse neden benim boğuluyor olmamı hiç umursamıyorsunuz. benden uzak durmaya ne dersiniz. nefes alamıyorum!"

"beni kaçıran sendin?" ellerimle saçlarımı çektim.

"beni delirtmeye mi çalışıyorsun!!!"

"erica yalnızlık seni delirtiyor. izin ver... izin ver sana yardım edelim-"

"siz" diye bağırdım. alaycı bir hiddetle sözlerime devam ettim. "siz bana yardım edemezsiniz! hiçbiriniz bana yardım edemez!"

"erica delirmek üzeresin!"

odada yankılanan bir kahkaha attım. "belki de çoktan delirmişimdir ha? ne dersin!"

kafasını olumsuz anlamında salladı.

"içindeki iyiliğin çevresini öyle sıkı duvarlarla örtüyorsun ki kendini boğuyorsun. kimseye muhtaç değilmişsin gibi davranmayı kes!"

sinirden delirirken çığlık attım "esas sen bana ne yapacağımı söylemeyi kes!!!"

elimi göğsüne bastırdım. ve geniş bodrumu gösterdim. az kalmıştı. ışıklar otomatik olarak açılırken kayıtsız ifadem onun kanını dondurmaya yetmişti. bu kadarını beklemiyormuşcasına duvarlarda duran eşyalara baktı. şaka yaptığımı düşünüyor olmalıydı. öfkeyle tısladım.

"benim dünyam! benim kurallarım!"