psikopat ve sadist

Kimsesiz

huzur ile ilgili bir hikaye duymuştum bir zamanlar. insanın bu huzuru kendi içinde bulabileceği ile ilgili ancak şu anda hatırlayamıyorum. çoğu zaman kendi adımı dahi unuttuğumu göz önüne alırsak pek de şaşırmamak gerek doğrusu. bunca şeye rağmen hayatımda belkide ilk defa huzur ile dolduğumu hissediyorum. bütün varlığımı kaplayan yapayanlız bir çukur. kendi tırnaklarımla kazmış olduğum bu yerde başlangıçlara yürüyorum izlerimi bıraka bıraka. 

nerdeyim?

bilmiyorum. adımı dahi hatırlamıyorum, yanlızca karışmış kafama düğümler ata ata ilerliyorum. beynimde çığlıklardan mısralar, yalvarışlardan şiirler şakıyan bülbüller... adımlarımla artan sesler dizlerimin üstüne çöküyorum. yani sanırım. çökmüş olmam gerek en azından. gözlerimin gördüğü şey anılardan ibaret çevremde olan hiçbir şeye açık değil algılarım. histerik kahkahalar ulaşıyor kulaklarıma, bana ait olduklarını idrak etmem zaman alıyor. hiçbir şey hissedemediğimi fark etmeye başladığımda dehşete düşüyorum ama  bedenime yansımıyor çabalarım. kendi bedenime tutsak oluyorum. nasıl hayatta olduğumu bile bilmiyorum.

zihnim çırpınarak kurtulmaya çalıştığında bedenim yere yığılıyor. ellerimi uzatıyorum? bilmiyorum! hiçbir şey bilmiyorum! uyanmam gerek! 

rüya değil ki.

gözyaşlarım bedenime ulaşamadan içimi doldurup beni boğmaya başlıyor. anılar birer birer zincirlendiğim bedenden gözlerime nüfuz ediyor. titriyorum sanırım. kan ile dolu ağzımı elimin tersi ile siliyorum. 

siliyor muyum?

delilik zihnimi sararken aklımın iplerini elimden kaçırıyorum. sonrasında her şey bomboş. biliyorum. ben hiç kimseyim. dizlerimin üstünde bir kez daha çabalayıp çıplak ayaklarım serin ve nemli toprağa gömüle gömüle adım atıyorum. havanın kokusu daha belirgin artık. 

sen kimsin?

ben hiç kimseyim.

peki sen kimdin?

ben- hiç kimseydim.

bir zamanlar bir adın vardı ama

evet. olması gerek. dilimin ucunda hatta-

takıldığım taş muhtemelen ayak parmaklarımdan ikisini kırıyor. ve zihnimdeki sular dağılıyor. ben hiç kimseyim. yırtık cebimdeki tamamı yanıp kararmış fotoğrafı yere atıyorum.

ben hiç kimseyim.