psikopat ve sadist

Fısıltı..

şimdi yeni bölüm geldi zaten içim kötü yazarken aglamaktan gözümde yaş kalmadı. .iyi okumalar :*

erica MENDSON;

sabah olduğunda gülümseyerek uyandım. Şu anda tek bir dileğim var oda tüm bunlar bir rüya olsun.

ta ki elbiselerimi gördüğümde, ki artık elbise denebilirse.. kafamı birden yastığa gömdüm. o kadar yorgundum ki..

parmaklarim emre'nin göğüsünde gezindi. tam onu öpecekken ellerimi tutup beni altına aldı.

"bunu yapmandan nefret ediyorum!"

"kaldığımız yerden devam edebilirsin"

dizimi karnina geçirip orta parmagimi gösterdim. kapıya doğru ilerledim. elimden tutup beni duvara sabitledi.

"öyle gösterip de vermemek var mı?"

"hmm. bi düşüneyim EVET!"

altindan çıkıp aşağıya indim. kızlar yanıma gelip nasıl olduğumu sordular. Nasıl olabilirim; DUYGUSUZ..

"iyi misin"

sesin geldiği tarafa doğru gözlerimi çevirdiğimde yoo yoo cidden yapmiş olabilir mi? ne yuzle geldin it herif yada sizin deyiminizle BABA!!

babamı gördüm. bana doğru yürümeye başladı bende ona doğru koştum. hani böyle bu sahnelerde hep sarılırlar ya..birden yumruğu çaktım yüzüne. dengesini kaybedip ilerdeki masaya çarptı. annem eliyle gözlerini kapatıp çığlık attı. ben bu

kadından mı çıktım¿

"kızım yapmaaa"

bak cidden evlatlık olabilirim..

"ne hakla buraya gelirsiniz!"

diye tısladım. babam yerinden doğrulup kaçarken

"kalpsiz, senin bir kalbin var mı"

cevabi biliyorsun it herif!

"yok!! sen yok dediğimde bana kalpsiz diyorsun ancak benim hakkımda ne biliyorsun!! adımı bile soyleyemiyorsun"

"ereca bak!" ereca ne ya!

"YETER! sen ne bilirsin ki.. benim kalbim dayandı. o savaştı sonuna kadar. herkes parçaladı ancak o attı. hep vardı burdaydi. biliyordum..öz babam beni sattı ( burda vurduladim) ama o hep benle kaldı. terk etmedi ancak kirilmaktan dayanamadı ve yok oldu..ama sen kırdığın bir kalbi suçlamaktan başka ne bilirsin ki!"

gözümden süzülen göz yaşlarım ile görüşüm bulanıklaştı. elimin tersi ile silip yapmacık aileme sövmeye başladım.

"erica"

bu ses hep içimde bir huzur duygusuna yol açar. kafamı ona doğru çevirdim.

"bırak siktr etsinler sen karisma onlar artık hicbirseyin!"

diyip kafasını öne eğdi.

yapma ailem son kez yalvaris bakışlarini attı ama umrumda değil! gozlerimi devirdim onlara doğru yürüdüm. yavaş adimlarla yaklaştım.

annemin kulağına eğilip

"Üzgünüm. ben buraya aidim donmeyecegim"

sesim cok soğuk ve fısıltıli cikti. gözlerimi yumup hızlı adımlarla odama çıktım. Artık tek kelime duymak istemiyorum. onlar artık eski defterlerde kaldilar ve benim felsefem

"ESKI DEFTERLERI ÖYLE BIR CUKURA GÖM Kİ BIRDAHA YOLUNA CIKMASIN"

son kez dönüp yüzlerine baktım kaşlarimi catip