Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kim Namjoon
Yavaşça gözlerimi araladığımda, sabah olduğunu fark etmiş ve yavaşça sol tarafıma dönmüştüm. Fakat beklediğim görüntüyle karşılaşamamıştım. Yanımda bir kedi gibi uyuyan sevgilimi beklerken, yatağın boş kısmıyla göz göze gelmiştim.
Belki de kahvaltı hazırlıyordur, düşüncesiyle yataktan kalktım. Fakat içerden herhangi bir ses gelmiyordu ve bu içime endişe tohumları serpiyordu.
Yerden aldığım iç çamaşırımı altıma geçirdim. Dün gece onun kıyafetlerini de yere savurmuştum fakat hiçbir şey yoktu. Kuruyan boğazımı ıslatmak amacıyla yutkundum.
"Bebeğim!" Dedim evin içinde bağırarak. Çıplak vücuduma evin soğukluğu vuruyordu. Fakat seslenişime karşılık alamamak beni daha çok üşütüyordu.
"Jin!" Banyo kapısını açtım telaşla fakat orda da yoktu. Hâlâ tam anlamıyla iyileşememiş bir zihne sahipti ve şimdi öylece ortadan kaybolması bana iyi şeyler çağrıştırmıyordu.
"Sikeyim." Bir hışım odaya giydim ve altıma dün gece ki kıyafetlerimi geçirdim. Paltomu da giydikten sonra küçük tahta evden çıktım.
"Jin!"
Fakat ortalıkta sadece derin bir sessizlik vardı. Evimiz biraz tepede kalıyordu. Bu yüzden karların arasından büyük bir çaba sarf ederek yola inip yürümeye başladım. Biraz daha ilerlediğimde, sol tarafta kalan bir bankta oturduğunu gördüm. Boynuna sardığı atkıyı küçük bir kız çocuğunun boynuna sarmakla meşguldü. Kıza küçük bir tebessüm gönderdi. Küçük kız ona elini salladı ve koşarak banktan uzaklaştı. Jin, uzun süre kızın arkasından baktı. Dışarı çıkalı fazlaca oluyor olmalıydı çünkü o öpülesi burnu kıpkırmızıydı.
Adımlarımı yanına yönelttim ve cebimde ki kutu yerini belli edercesine kıpırdandı.
"Beni korkuttun. " dedim kendimi bankın boş kısmına bırakırken. Şişmiş gözlerini bana çevirdi. Bu içimde biraz telaş, biraz da korku filizlendirdi. Ağlamıştı üstelik ben yanında yoktum.
Soğuktan kızaran ellerini tuttum. Tanrı aşkına, ne kadardır dışardaydı?
"Bebeğim, ne oldu?"
Sesim sanki onu mayıştırır gibiydi. Gözlerini kısa bir anlığına kapatıp açtı. Göz kapaklarının acısını hissetmiştim.
"Uyandım ve," ofladı. "Ablam aradı sandım işte. Biraz histeri krizi, biraz ağlama krizi."
Ve ben bunların hiçbirini duymadan, o sikik uykuma devam etmiştim. Ellerimi çekmek istediğimde daha sıkı tuttu. Kafamı eğmiştim. Yağan kar hızlanmıştı. Kalbime binen ağırlık bir çığ gibi omuzlarımdaydı.
"Sakın kendini suçlama," elimi tekrar çekmek istedim. "Namjoon! Bana bak! Duymamanı istedim, anlıyor musun?" Eğilip yüzüme baktı. "Banyodaydım. Kapıları kapattım. Duymanı istemedim. Çünkü o kadar huzurlu, o kadar güzel bir gecenin ardından mutluydun ki bozmak istemedim."
