Ευγενία

Η ΜΑΜΑ ΜΟΥ-part 2

ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 1971

Ο Λάμπρος παρατηρούσε την Αργυρούλα, που διάβαζε μπροστά στους συμμαθητές, την έκθεση με θέμα «Η μαμά μου». Συνήθως επέλεγε ένα θέμα που να μπορούσαν να αναπτύξουν όλα τα παιδιά, ανεξαρτήτως ηλικίας και τάξης και είχε από τον καθένα διαφορετικές απαιτήσεις: τα μικρότερα παιδιά, απλώς περιέγραφαν πως μοιάζει η μητέρα τους και τι κάνουν μαζί της. Τα μεγαλύτερα έγραφαν για τα συναισθήματα τους απέναντι σε εκείνη, καθώς και για το γενικότερο ρόλο της μητέρας στην οικογένεια. Σκέφτηκε πως δεν του άρεσε αυτό το θέμα, όταν ήταν παιδί.Μία φορά που αναγκάστηκε να το αναπτύξει, ένιωσε πάρα πολύ άβολα γιατί αναγκάστηκε να πει πως είχε χάσει τη μητέρα του και να περιγράψει πως την θυμόταν, την εποχή που ζούσε. Όταν έκατσε πίσω στο θρανίο του. η Ελένη του έπιασε σφιχτά το χέρι, μιας και είχε καταλάβει πόσο άσχημα είχε αισθανθεί ο φίλος της. Η Αργυρώ τελείωσε το διάβασμα και ο δάσκαλος της χαμογέλασε γλυκά. <<Μπράβο Αργυρούλα. Άστην να την διορθώσω αλλά ήταν πολλή καλή προσπαθεια>> της είπε κεφάτα και το κοριτσάκι έγνεψε ευχαριστώντας τον. <<Επόμενος>> έκανε ο δάσκαλος στα παιδιά. <<Μόνο η Ευγενία έχει μείνει, κύριε>> τον ενημέρωσε ο Νικόλας και εκείνος της χαμογέλασε. <<Έλα Ευγενία>> είπε και το παιδί σηκώθηκε και στάθηκε δίπλα του. <<Πες μας για τη μαμά σου>> της πέταξε παιχνιδιάρικα και της έριξε μια πονηρή ματιά.

<<Τη μαμά μου, τη λένε Ελένη κι είναι η πιο καλή μαμά του κόσμου>> διάβασε η Ευγενία, και ο Λάμπρος ένιωσε μια συγκίνηση μέσα του, μα προσπάθησε να παραμείνει σοβαρός. <<Είναι ψηλή, έχει καστανά μάτια και καστανά μαλλιά και είναι πολλή όμορφη. Είναι αγρότισσα αλλά έχει και ένα εργαστήριο που φτιάχνουν οι εργάτριες τουρσιά. Όταν είμαστε μαζί, μου αρέσει να πηγαίνουμε στο χωράφι μας και να φροντίζουμε τα λαχανικά που έχω στο μποστάνι μου και στο μποστάνι της αδελφής μου, της Βαλεντίνης, που είναι ακόμα μικρούλα και δεν μπορεί και να μαγειρεύουμε μαζί. Η μαμά μου με προσέχει, μου μαθαίνει πράγματα και δε με μαλώνει αλλά την αδελφή μου, τη μαλώνει λίγο γιατί κάνει αταξίες. Την αγαπώ πολύ και θέλω να είναι πάντα χαρούμενη>> τελειώσε το διάβασμα και χαμογέλασε. <<Μπράβο Ευγενία. Λοιπόν, πέρασε η ώρα. Καλό μεσημέρι και τα λέμε αύριο>> είπε ο Λάμπρος στα παιδιά κι εκείνα έφυγαν, χαιρετώντας τον. Το κορίτσι πήγε κοντά του. <<Άριστα μπαμπά;>>, <<Α δεν ξέρω. Θα δω την ορθογραφία σου και θα σου πω>> απάντησε δήθεν αυστηρά κι ύστερα την έβαλε να κάτσει στα γόνατα του. <<Η μαμά τη διάβασε; Θα συγκινηθεί>>, <<Όχι μπαμπά>>, <<Ε θα της τη δώσω να τη διαβάσει, ε; Τι λες;>>, <<Εντάξει>> συμφώνησε κεφάτα. <<Ζήλεψα και λίγο... Θα σας βάλω να γράψετε και για το μπαμπά, για να πεις και για μένα>> πέταξε παιχνιδιάρικα κι η Ευγενία τον φίλησε στο μάγουλο. <<Θα πω ότι είσαι ο καλύτερος μπαμπάς αλλά και ο καλύτερος δάσκαλος του κόσμου>> του είπε και τον αγκάλιασε, τυλίγοντας τα χεράκια της γύρω από το λαιμό του.