အခန္းဝကေန ျပဴတစ္ျပဴတစ္ျဖင့္ လာေခ်ာင္းလိုက္ ျပန္ေျပးသြားလိုက္ လုပ္ေနတဲ့ အဝါေရာင္အရိပ္ေလးကို ရွင္းခန္႔မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ ေနလိုက္သည္။အခုအခ်ိန္မွာ တျခားဘာကိစၥမွ စိတ္မဝင္စား ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အလုပ္စားပြဲမွာ ေခါင္းႏွစ္ထားရတယ္။သူျပန္ထြက္လာၿပီးထဲက ေဖေဖကသူ႔ကို တစ္ခါမွသာလာမေတြ့တာ အလုပ္ကိစၥ လႊဲေျပာင္းမႈေတြကေတာ့ မရပ္မနားပဲ။ေရႊတြင္းကိစၥေတြကစလို႔ ဆိုင္ခြဲမွန္သမ်ွရဲ့ အလုပ္ေတြအားလံုးဟာ သူ႔ေခါင္းေပၚမွာခ်ည္းပဲ။အသက္ရႈဖို႔ေတာင္ အခ်ိန္ေတြငွားထားရမလိုပင္။အလုပ္ထဲနစ္ျမဳပ္ေနလိုက္တာ လ်ွပ္တျပက္အတြင္းပဲ အခ်ိန္ေတြကုန္ဆံုးသြားေလတယ္။ဝမ္းထဲက တဂ်ဳတ္ဂ်ဳတ္ျမည္လာေတာ့မွ နာရီၾကည့္မိေတာ့ ေန့လည္၁နာရီေတာင္ထိုးေနၿပီ။ရွင္းခန္႔ေနရာမွ ထရပ္၍ ခႏၶာကိုယ္ကိုဟိုလွည့္ ဒီလွည့္ျပဳျပီးမွ အခန္းထဲရိွ ဧည့္သည္ထိုင္တဲ့ဆိုဖာေပၚမွာ ထိုင္ေနေသာ ႏိုရာအား ေတြ့လိုက္ရေလသည္။
!ဒီကေလး အခုထိမျပန္ရေသးဘူးလား...!
"ကိုကိုက အလုပ္လုပ္ေနတာလား..."
ထံုးစံအတိုင္း ႏိုရာက မ်က္ဝန္းေတာက္ေတာက္ေလးေတျြဖင့္ ၾကည့္ရင္းေမးလာေလ၏။
"အင္း.."
ရွင္းခန္႔ အင္းဟုသာ မပြင့္တပြင့္ ျပန္ေျဖမိသည္။ကေလးေတြနဲ႔ ဘယ္လိုမ်ား ေျပာဆိုဆက္ဆံရမလဲ သူတကယ္မသိဘူး။ၿပီးေတာ့ ဒီကေလးရဲ့အေဖကလည္း ဒီကေလးနဲ႔သူနဲ႔ ခင္မင္ရင္းႏွီးမွာကို မႀကိဳက္တဲ့ပံုစံမ်ိဳး ျပထားတာမို႔ ဒီကေလးကို ဘယ္လိုမ်ားဆက္ဆံလိုက္သင့္လဲ သူမသိေတာ့ေပ။အေဒၚႀကီးျပင္ထားေပးတဲ့ ထမင္းဝိုင္းမွာ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ပဲ ဝင္ထိုင္ရင္း ေန့လည္စာစားဖို႔လုပ္ေတာ့ ႏိုရာက သူ႔ကို ေမးေလးေထာက္ၿပီးသာ ေငးၾကည့္လို႔ေနတယ္။
"အတူတူစားခ်င္လား..."
ရွင္းခန္႔ မ်က္လံုးေထာင့္ကပ္ၾကည့္ရင္း ေမးေတာ့ ႏိုရာ့မ်က္ႏွာေပၚမွာ အၿပံဳးႀကီးႀကီး ျဖစ္ထြန္းသြားကာ ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ညိတ္ရင္း ဆိုဖာေပၚမွ ဆင္းေျပးလို႔လာေလသည္။မ်က္လံုးေတြကအစ ဝမ္းသာအားရျဖစ္ေနခဲ့ကာ သူ႔ေရ႔ွက ခံု၌ဝင္ထိုင္ေလသည္။သူ႔ရဲ့ မ်က္ႏွာသာေပးမႈ ေသးေသးေလးက ဒီကေလးကို ဒီေလာက္အထိေပ်ာ္ရႊင္ေစတယ္တဲ့လား။သူ႔ဆီမွာ ဒီကေလးႏွစ္လိုေလာက္စရာ ဘာမ်ားရိွေနတာမို႔လဲ..။ထူးဆန္းလြန္းတယ္။
YOU ARE READING
Wild Rose(complete)
General Fiction"ခင္ဗ်ားက ဟီရိုးအင္းလိုပဲ မေကာင္းမွန္းသိေနေပမဲ့လည္း လူက္ုိအရူးအမူး စြဲလမ္းေစတယ္" 19.2.2022 "ခင်ဗျားက ဟီရိုးအင်းလိုပဲ မကောင်းမှန်းသိနေပေမဲ့လည်း လူက်ိုအရူးအမူး စွဲလမ်းစေတယ်" ...
