A: Ne yaptınız gece?
A: Kelepçeler havada uçuşmuş mu?
+9054...: Hatırlamıyorum ama
+9054...: Omzunda ciddi kızarıklıklar vardı
+9054...: Ona zarar vermiş olabilirim
A: Gerçekten buna mı takıldın
A: Sana aptal derken yanılmıyormuşum
A: Bir şey olmaz
...
Vee 800k olacağız bu bölümle. Kocaman olduk kocamaaannn
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
💧
Put gibi durmuş, önümdeki çelik kapıyı dik dik izlemeye devam ettim. Dilim damağım kurumuş, heyecandan her zerrem uyuşmuştu. Tam şu an önünde durduğum evin içinde, daha önce bir defa görme şansı yakaladığım kişiler vardı.
Emre'nin ailesi, hatta tüm varlıklarıydılar. Onlar, benim sevdiğim adamı büyütmüş, okutmuş, emek vermişlerdi. Çok zengin değillerdi. Tanıdığım insanlar gibi asla değillerdi.
Ben küçükken ne kadar köhne bir yerde yaşasam da oraya bile gelenler baya taşşaklı kişilerdi. Cebinde parası bulunmayan adamı değil kumar oynatmak, kumarhanenin önünden geçirmezlerdi. Bedenimde elleri olan tüm herkes zengin, varlıklıydı. Karakterlerini para uğruna hiçe saymış sapkın insanlardı.
Haldun babamla yaşamaya başladıktan sonra da bildiğim, tanıdığım insanlar hep yüksek kademedendi. Normal bir ailenin ne demek olduğunu bilmiyordum. Babam benim için her imkanı sağlasa da o aile kavramı bende eksikti.
Mesela bir anne çocuğuyla nasıl ilgilenirdi? Ailecek ne gibi aktiviteler yaparlardı? Ya da babası oğlunu sigara içerken yakaladığında nasıl kızardı?
Benim için hepsi ucu açık birer soruydu.
Zor olan ise tam şu an sevdiğim adamın ailesini, belki de hayatımda tanıyacağım ilk aileyi görecektim.
Elimdeki kare, ufak tepsiye ve saksıya bakıp zili nasıl çalacağımı düşündüm. Aklım çoktan az önceki konulardan sıyrılırken çaresizce "Siktir ya." diye tısladım. Tam yere eğilip saksıyı bırakacaktım ki kapı, hafif bir ses çıkartarak açıldı.
"Ahu abla!" Emre'nin kardeşinin cıyak cıyak sesi koridorda yankı yaptı. "Hoş geldin... Niye zile basmıyorsun?"
Gülmeye çalışıp kollarımdakileri gösterdim.
"Basacaktım da..."
Gamze'nin hemen arkasında Emre belirdi. Üstündeki siyah eşofmanı ve siyah tişörtüyle gram özenmediği belliydi.
Ben mal gibi durmaya devam ederken bir anda önümdeki Emre'nin konumunu, başındaki örtüsünü düzelten annesi aldı. Kadının tıpkı Emre gibi olan mavi gözleri bana dönmeden Emre'yi buldu.
"Git üstünü değiştir çabuk..."
"Anne takım elbise mi giyeyim Allah aşkına? Hem kız yabancı değil." Kadın yere doğru eğildiğinde Gamze kıkırdadı. Emre çoktan toz olurken gözlerim ağır çekimde aşağıya kaydı. Kadının bir ayağındaki terlik çıkmış, önünde duruyordu.
