WE WEREN'T SAYING

Kabanata 22

The Things We Do Together

I rubbed my eyes after realizing that I slept. Nang binuksan ko ang mga mata ko, nakita kong tahimik na nagdadrive pa rin si Van. Mukhang malayo pa kami.

I yawned loudly the reason why I caught his attention.

"You're already awake?"

I groaned and sat properly again.

Tumingin ako sa salamin ng kotse para tignan kung nasaan na ba kami.

"Hey, should we go to the grocery first?" I asked him nang lumingon muli ako sakanya.

He glanced at me before looking at the road ahead.

"Okay... kung gusto mo, pwede rin tayong bumili ng pagkain sa fast food kung nagugutom ka na." He suggested.

When we reach the parking space of the grocery store, nagulat ako nang mabilis na bumababa si Van matapos patayin ang makina ng sasakyan at pinagbusksan ako ng pinto.

"Thank you..." I mumbled.

"You're welcome."

Nagkatinginan kami at sabay na nagpalitan ng ngiti sa isa't isa.

Hindi naman niya talaga kailangang pagbuksan ako ng pinto dahil kaya ko namang gawin iyon ng mag-isa but the thought of having him do that... makes all the butterflies in my stomach go wildly. Ang mga bagay na kaya kong gawin mag-isa ay kaya palang magbigay ng mga kakaibang damdamin kapag may gumawang iba para sa'yo.

He held my hand as we entered the store. Gamit ang libre niyang kamay, he pulled one big cart kaya agad akong napatingin sakanya.

"That's too big... we can use the green cart instead." Suhestiyon ko at tinignan siya pero ngumiti lang siya saakin at umiling.

Kalaunan, bumitaw ako sa hawak niya at nauna sa aisle kung nasaan ang mga chips na madalas naming kainin.

"I thought we should eat healthful meals?" Sabi ni Van mula sa likuran ko habang tulak-tulak ang malaking cart at nakasunod saakin.

Napanguso ako nang maalala iyon. at ibinalik sa lagayan ang hawak-hawakkong chips.

He chuckled and pushed the cart until we stood side by side.

Ginulo niya ang buhok ko.

Nanlaki ang mga mata ko nang makita ko mula sa kabilang hilera ang mga pamilyar na chips na kinakain ko noong bata ako.

I excitedly pointed it out to Van with a grin on my face. "Look, Van! Hindi ba pamilyar din ito sa'yo?"

Mabilis akong tumakbo roon, inabot ang isang balot ng chips na iyon, at itinaas para makita ni Van nang husto.

Nakita ko ang paglaki ng mga mata ni Van na siyang mabilis namang tumango. "Oo nga 'no? Damn, I feel so old." He exclaimed.

Napabungisngis ako dahil iyon din ang naramdaman ko nang makita ko 'yon. It just feels like yesterday that we are still young...

Kung hindi pa ako hinila ni Van na pumunta sa meat section, baka hindi na ako natigil sa pag-aalala ng mga pagkain na bumuo sa kabataan namin.