WE WEREN'T SAYING

Kabanata 25

Break

Nagising ako nang maramdaman kong may humahawi sa buhok kong nakatakip saaking mukha.

Nang buksan ko ang mga mata ko, I immediately saw Van's face. Nakapagbihis na siya kaya naman sinubukan ko na ring bumangon at naramdaman ko na nakabihis na rin ako.

"Ayos ka lang ba? May problema ba?" Nagtatakang tanong niya habang pinagmamasdan ang bawat galaw ko. It feels like he is also analyzing my facial expressions.

Pinilit kong ngumiti at umiling sakanya. "Wala naman. I was just..." I trailed off. Hindi alam ang idadahilan sakanya.

"Just?" He urged me.

I crinkled my nose and made up anything that rush into my mind. "I just missed you?" I awkwardly said.

Nakita ko ang pagkalito sa mukha niya na para bang hindi siya naniniwala roon. Kalaunan, his eyebrow lifted. "Bakit parang hindi ka sigurado?" Nagtatampong sabi niya kaya napahalakhak ako.

"I missed you. Every day, I am always missing you." I stated again with more confidence than earlier.

Lumapit siya saakin at marahan akong hinalikan sa pisngi. Nawala lang ang buong atensyon ko sa ginagawa niya nang umilaw ang aking phone.

Nakita ko ring napatingin siya roon. I sat properly on the sofa and reached for my phone.

I immediately saw Shanti's name that's why I remembered that she was supposed to come here but then, I read her message so I think she won't be coming here anymore.

She told me that she saw Van going inside the building and thought that he and I need to talk with each other so she gave us the time to do so but she reminded me that if I need her, she's only one message away.

Pinagmasdan ko si Van na pumunta sa kusina para ayusin ang pagkain na binili niya.

I wonder... what will be his reaction if he saw Chantria?

I sighed and texted back Shanti.

Pilit kong isinasantabi ang pagbalik ni Chantria dito pero hindi talaga maalis sa isipan ko na narito siya. Hindi rin maalis sa isipan ko kung bakit siya bumalik. Why did she come back when she confidently left years ago?

"Tapos ka na ba sa clearance?" Tanong agad ni Sam nang magkasalubong kami sa grounds.

Matamlay akong ngumiti bago tumango.

Nakita ko ang pagtataka sa mukha niya bago kunot-noong pinagmasdan ang buong katawan ko.

"Uy, bakit para ka namang namatayan diyan? Malapit na ang araw na pinakahinihintay natin! Cheer up, Kate!" Inalo niya ako at kinurot ang braso ko. Napailing nalang ako at tamad na itinuro ang gate para sabihing aalis na ako dahil tapos na naman ako sa mga kailangan kong gawin sa loob ng campus pero bago pa ako tuluyang makaalis, tinuro niya ang parking space. "Nakita ko ang Kuya mo. Hinihintay ka? Ang sabi niya saakin kapag nakita kita, I should tell you daw that he's there and waiting for you. Grabe! Kinausap ako ng Ingles? Ang sarap sa tenga ng boses ng Kuya mo! Napakagwapo pa!" Hinampas niya ang braso ko matapos niyang sabihin iyon.

Napangiwi ako sa narinig. Sino sa dalawang iyon ang narito? Ito ang unang pagkakataon na may pumunta rito.

Nakasimangot akong tumungo sa parking area na malayo mula sa pinanggalingan ko. Iritado kong sinalubong si Gael na hindi ko alam kung bakit narito na naman.

Nasa Maynila ang trabaho niya. Anong ginagawa niya rito?

He was leaning on the car with his arms crossed habang palipat-lipat ang tingin sa mga estudyante na kanya-kanyang bulungan tuwing nakikita siya.