WE WEREN'T SAYING

Kabanata 31

Hiling

After Xav got tired of swimming, he volunteered to help me in finding clams pero mukhang wala ata iyon ngayon at kung meron man, maliliit pa masyado para kainin.

Kaya naman ang hinuli ko nalang ay ang mga maliliit na talangka na madalas nagtatago sa mga batuhan.

"Mama, look at this!" Nilingon ko ang maingay na si Xav na hindi alam na kakainin namin mamaya ang mga hinuhuli niya. "It looks good, Mama. Can I make this as a pet?"

Muntik na akong matawa sa tinanong niya. Who would take in crabs as a pet here? Lagi lang namang kinakain dito.

I wonder why can't he remember na kumain na rin siya noon ng mga ito? Maybe because it looks different after it is cooked?

"No, Xav. You shouldn't." I said before looking at his smiling face. Ano kayang magiging reaksyon niya kung makita niyang iluluto ko 'yon?

Nakita kong ngumuso siya saglit bago pinagpatuloy ang paghahanap sa mga talangka.

Dahil na-guilty ako at naaalala ang mukha niya na parang binagsakan ng langit at lupa, I comforted him with words that I know I will work hard to fulfill.

"How about I make one of your wishes come true?" I softly asked him.

Mabilis niya akong nilingon habang may hawak-hawak na crabs sa magkabilang kamay niya.

"Talaga po?" He asked, wide-eyed.

Nakangiti akong tumango at binuhat na ang basket para tuluyang makalapit sakanya.

I think this is enough for today.

Sapat na itong ulam mamaya. Sa tingin ko nga ay aabot pa ito bukas.

I moved the basket in front of Xav so he can place the crabs on it. Mabilis naman niya iyong ginawa at sandaling na inilubog ang magkabilang kamay sa tubig.

"What is something you wish for to have?" Nakangiti kong tanong sakanya at inilahad ang libreng kamay.

Nauna akong umahon mula sa ilog at inalalayan siyang makabalik sa tuyo na lupa.

Nakangiti niya iyong ginawa kaya wala akong ibang nagawa kungdi ang mangiti na rin.

I really love seeing him happy.

Happiness suits him the most.

Alam kong hindi naman habang-buhay na magiging masaya siya but I want him to be happy as long as it is possible.

"I will tell you later, Mama. After we finish eating. I am so hungry..." He complained while rubbing his stomach.

"Sorry. I will cook this fast so we can eat already, let's go?"

He grinned as he nodded.

Tahimik siyang nakapangalumbaba habang nanunuod saakin na maghiwa ng mga sangkap. Unlike what I imagined, mukhang nawala sa isip niya na gusto niyang alagaan ang mga talangka kanina dahil minamadali niya na akong lutuin ang mga ito.

"You can move around first, Xav. O gawin mo ang mga assignments mo?" I suggested.

Hindi naman kasi maluluto bigla ang ulam kahit tumitig pa siya saakin. I think it would bore him to death pero hanggang ngayon naman ay wala akong naririnig mula sakanya.

"I finished my assignments last night. I am happy to watch you cook, Mama. It's okay."

Napanguso ako para pigilan ang pagkakangiti.

Wow, that feels familiar.

Umiling nalang ako para alisin kung ano man ang nasa isip.

Nang hinain ko na ang mga pagkain sa lamesa, Xav immediately eat after I took my first bite.