Melek, hayatın bütün zorluklarını görmüş üzerinden gelmeye çalışırken altında kalmış kız...
Nefesim arada kesiliyordu. Bileğimi çok sıkmışlardı. Canımı yakıyordu. Hiç bir şey yapmadım.
Bitkinim, yorgunum, kırgınım.
Uyumak istiyordum. Yine ve yenide...
"Sana soru sordum cevap ver."diye sert sesi ile konuştu."Ya istemiyorum cevap vermek. Lütfen bırak da gideyim artık." dedim. "Şuan bırakıyor olabilirim Melek fakat sonra görüşeceğiz."dedi. O kimdi de bana karışıyordu. Kimseyi ilgilendirmezdim. Kaşlarımı çattım."Sen neden bana bu kadar taktınki ya."dedim."Bunlar seni ilgilendirmez."dedi.(Çok önemli!!!!Kurtun ismi Demir oldu)
"Hocam geç kaldığım için özür dilerim."dedim."Bir daha olmasın. Geç yerine hadi."dedi. Hızlıca yerime geçtim. Yanımdaki çocuk yoktu. Derin nefes verdim. Çok değişik bir çocuktu. Pencereden dışarı baktım. Gökyüzünü izlemeye başladım. Eğer o kızlar bilirse herkes bilmiş oluyordu. Ben yapmamıştımki. Suçlu değildim. Birilerine inandırmam lazımdı. Başka çarem yoktu galiba. Alp abi bana inanmıştı.
Ben onu sevmeye başlamıştım. Kimseye ön yargı ile yaklaşamazdım. Eski abim öyle diye herkes öyle olmazdı. Bunun bir farkına varmak lazımdı aslında. Demir konusu ise o çocuktan uzak durmam lazımdı sadece bunu hissediyordum.
Yavaşça oturduğum yerden kalktım. Zil çalmıştı. Okul bitmişti. Çantamı sırtıma takıp sınıftan çıkmaya başladım. Bora çıkmıştı."Ayy bak o kız işte. Dora'nın kolyesini alan."dedi bir kız. Hızlıca geçtim ordan. Okuldan kafamı kaldırmadan çıktım.
Kapıyı açıp arka koltuğa oturdum. Ön koltukta Barış abi vardı. Arka koltukta sıkışmıştık. Arslan, Bora ve Umut abi vardı arkada. Bende binince sıkışmıştık. Çantamı kucağıma aldım. Parmaklarımdaki etleri kopartmaya başladım. Utanıyordum. Şoför almaya gelmişti. Parmağımdaki eti kopartınca kanamaya başladı. Acımıştı.
Arabadan indim. Yavaş adımlarla takip ediyordum onları. İçeri girdik. Hemen odama doğru ilerledim. Kimseye bakmadan.
Çantamı koydum kenara. Bu Demir işini anlatacaktım Alp abiye. Rahatsız olmuştum. Mesajını da gösterecektim. Onu ilgilendirmezdim ne de olsa. Üstüme kıyafet baktım.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Çok bol gelmişlerdi. Hem kendileri geniş olduğu için hem de ben küçük olduğum için böyle olmuştu. Aynadan kendime baktım. Çok komik gözüküyordum. Kıkırdadım. Gülmem kahkahaya dönüştü. Sonra bir anda ağlamaya başladım. Hep böyle olurdu zaten ne zaman gülsem sonu ağlamak ile biterdi.
Yatağa oturdum. Ağlamaya devam ettim. Kapım bir anda açıldı. Kafamı kaldırıp gelene baktım. Tarık Beydi. Hızlıca yanıma geldi. Yanıma oturdu. Beni tek hamlede kucağına aldı. İlk başta garipsesemde kafamı göğsüne koyup ağlamaya devam ettim. Göz yaşlarım kazağını ıslatıyordu. Sırtımı okşuyor arada saçımı öpüyordu."Neden böyle oluyor. Tam mutlu olduğumda karşıma hep bir engel çıkıyor. Daha fazla dayanacak gücüm kalmadı" dedim."Şşş hep beraber üstesinden geleceğiz güzelim. Ben senin her zaman yanındayım."dedi. İnanmak istiyordum. Çünkü buna ihtiyacım vardı.
Kafamı kaldirmadan, kafamı salladım. Uykum geliyordu. Gözlerim yavaş yavaş kapanmaya başlamıştı."Uyuyabilir miyim?"diye bir soru sordum. Ben bile sesimi duymamıştım."Uyu güzelim."dedi. Gözlerimi huzurla kapattım. Çok huzurluydu burası.
Tarık Beyciğimden...
Bugün eve erken gidecektim. Dünkü meseleyi çözmem lazımdı. Sıkıntılı bir nefes aldım. Onu Melek almamıştı bundan emindim. Çünkü bir bildiğim vardı. Dün Dora'nın yemekten erken kalması, sonra direkt olarak Meleğin odasında bulması. Onun yaptığını resmen bağırıyordu. Kafamı büktüm. Biz bu kızı büyütürken ne yapmıştık da böyle olmuştu. Ben hala çözemiyordum.
Eve erken gelmiştim Dora ile konuşacaktım. Biraz da Melek ile vakit geçirmek istiyordum. Kapı çaldı. Biraz sonra içeri Bora, Arslan ve İkizler(Umut,Barış)girdi. Melek yoktu kaşlarımı çattım."Melek nerde."dedim."Baba hemen yukarı çıktı o."dedi Arslan. Kaşlarımı daha da çok çattım."Neden?"diye sordum."Baba gün boyu hiç sınıfından çıkmadı. Bir tane derse geç kaldı ve gözleri kızarıktı. Şey... bugün bir kızdan Meleğin dünkü olayını duydum."dedi Bora.
"Dora nerde?"dedim sert sesimle."Arkadaşında kalacakmış baba."dedi Arslan. Biliyordu tabi hatasını."Baba neden Doraya inanmıyorsun."dedi Bora sinirli bir şekilde."Öğreneceksiniz Bora."dedim ayağa kalkıp salondan çıktım.
Meleğin odasının önünden geçerken kahkaha sesi duydum. Sonra ağlama sesi. Kapıyı açıp içeri girdim. Bana baktı Melek. Yatağın üstünde oturmuş ağlıyordu. Hemen yanına gittim. Kucağıma aldım. O kadar küçüktü ki kucağımda yok gibiydi. Kafasını göğsüme koydu. Ağlamaya devam etti.
Saçlarını öptüm. Çok güzel kokuyordu. Ve yumuşacıktı saçları."Neden böyle oluyor. Tam mutlu olduğumda karşıma hep bir engel çıkıyor. Daha fazla dayanacak gücüm kalmadı" dedi."Şşş hep beraber üstesinden geleceğiz güzelim. Ben senin her zaman yanındayım."dedim. Biraz sonra"Uyuyabilir miyim?"diye sordu. O kadar kısık ve masum söylemiştiki içim gitmişti."Uyu güzelim."dedim.
Kafamı eğip baktım. Uyumuştu. Geri gelip yatağa yatırdım. Bende yanına uzandım. Göğsüme çektim. Yanıma yok gibiydi. Gerçi boyum 1.99 olunca çok normal oluyordu. Burnumu saçlarına gömdüm. Muazzam bir kokuydu bu.
Çok güzeldi Melek. Ben onu bazen odaya kapatmak istiyordum. Kimse görmesindi onu. Geçen gün davette dans için elini uzatan çocuğun elini alıp kırmak istedim. Giyindiği kıyafet her ne kadar güzelde olsa onu kısıtlayamazdım. Dışarıdaki pis zihniyetler yüzünden kıyafetlerine de karışamazdım. Arkasında dururdum hemde her zaman.
O uyumuş ben onu izlemiştim. Yavaş yavaş gözlerini açmaya başladı. Ellerini gözlerini ovmaya başladı. Çok tatlıydı.
Sonra bana döndü. Beni beklemiyordu herhalde. Baktı baktı gözlerini bir daha ovaladı. Gülümsedim."Sizmiydiniz."dedi."Evet bendim "dedim.
Yanıma oturdu Melek. Herkes salonda oturuyordu. Melek kafasını kaldırmıyordu."Melek kafanı kaldır güzelim."dedim. Kafasını kaldırıp bana baktı. Sonra önüne döndü.
