Yaşanmamışlıklar

41🖤🐺

"Ne!"bağırdım. Elini ağzıma koydu.

"Babanları başımıza toplamak istersen buyur. Fakat sen verirsin hesap ben vermem."dedi nefesini yüzüme yüzüme vururken.

Şaşkınca ona baktım.

"Eğer bu şekilde bakmaya devam edersen... Hiç hoş şeyler olmaz güzelim."dedi hırıltılı nefesiyle.

Ondan uzaklaştım. Bu konuları konuşmayı sevmiyordum. Dibine kadar yaşattıkları için sevmiyordum.

"Hemen cevap verme. Düşün. Bugün günlerden Pazartesi Cuma gününe kadar vaktin olsun. O gün geleceğim. Ve cevabımı almadan şurdan şuraya gitmem güzelim."dedi.

Kafa salladım. Sert çevresine sarılmak istedim. Ve bu isteğimi yerine getirmemek için elimden geleni yaptım.

"Şimdi gidiyorum. Kendine iyi bak Meleğim."diyip anlımı öptü.

"İyi geceler."diye mırıldandım.

Camdan inerken

"Sende kendine iyi bak!"diyip yüzüne baktım. Gülümsedi. Gözlerim gamzesinde takılı kaldı. Gamzeye karşı zaafım vardı.

O indikten sonra camdan baktım.

Kafasına giydiği sweatshirtün şapkasını geçirdi. Son kez bana baktı.

O gidene kadar arkasından baktım. Korumaları nasıl atlatmıştı acaba?

Kendimi yatağa attım.

Doğrusu bu çok değişikti. Asla beklemediğim birinden böyle bir şey almak çok değişikti.

Doğrusu babamlara gerçekten çok kırgındım. Gün boyu unutup gün sonunda kutlamaları ne kadar hoş olmasa da bozmak istememiştim.

Gözümden akan yaşı sildim.

Gözlerimi kapattım.

Kendimi uykuya teslim ettim.

ᚐᚈᚐᚈᚐᚈᚐᚈᚐᚈᚐᚈᚐᚈᚐᚈᚐᚈᚐᚈᚐᚈᚐᚈᚐᚈᚐᚈᚐᚈᚐᚈᚐᚈᚐᚈᚐᚈᚐᚈᚐᚈᚐᚈ

Sabah kahvaltısında kimse ile konuşmadım.

Gerçekten kırgındım.

Kahvaltıdan sonra herkes işe gitmişti. Okula gidenler okula.

Okula gitme isteğim artık hissediyorum yoktu. Bugün biraz kötü hissettiğim için gitmemiştim neyseki.

Bu senenin bitmesine aç buçuk bir şey kalmıştı (Okul yazmak beni sıkıyor. Biliyorum bitmesi saçma oldu ama bitmesi lazım:))

Annemde babamla işe gitmişti. Yani evde kimse yoktu. Çalışan ablalarda işteydi.

Açıkçası çok korkuyordum. Çünkü ev çok büyüktü. Ve her yerden bir şey çıkabilirdi. Saat daha erkendi bir de. Keşke okula gitseydim.

Odama çıktım. Annemin odasından sesler geliyordu.

Nefesimi tuttum. Odama girdim. Elimde telefonu aldım. Ellerim tır tır titriyordu.

Hemen babamı aradım.

Açmadı.

Annemi, abimleri aradım. Hiç biri açmadı.

Bora, Umut, Barış abim ve Arslan dersteydi.

Arasam açmazlardı. Gözlerimdeki yaşlar iyice çoğaldı.

Odamın kapısını açtım. Eğer aşağı inersem kaçardım. Sonra aklıma kurt geldi. Fakat artık çok geçti. Annemlerin odasının kapısı açıldı.