Yaşanmamışlıklar

31💙🌬️

Babamın önünde ilerliyordum.

Vücudum çok yorgundu.

İki haftadır yatıyordum. Mental olarakta kötü haldeydim.

Kimse ile konuşmamıştım daha.

Bir yerimi oynatacak dermanım yoktu.

Kimsenin dokunmasınıda istemediğim için kucağına almamıştı babam.

Eve gidip yıkanmak istiyordum.

Hâlâ Adana idik.

Ben bu sıcakta üşüyordum.

Üstüme giydiğim kapşonlu sweatshirtün ceplerine ellerimi koydum.

Kafamı öne eğdim.

Bir hafta uyuyarak, bir hafta yatarak iki haftamı yatakta geçirmiştim.

Akciğerlerimde sorun çıkmıştı.

Nefes alıp verirken zor oluyordu, geceleri uyurken çok zorluk çekiyordum.

Hastanenin önünde kameramanlar olduğu için arka kapısından çıkacaktık.

"Melek, alayım mı kucağıma. Zorlanıyorsun."dedi Kağan abi.

Kafamı olumsuz anlamda salladım.

Almina Hanım, Arslan, Umut ve Barış abi, Asaf abi eve gitmişti. Biz babam, Alp abi, Karan ve Kağan abi eve gidiyorduk. Bu durumda beni asla tek bırakmamışlardı.

Utanıyordum. Alp abiden özellikle. Hangi kafa ile anlatmıştım bilmiyorum. Keşke anlatmasaydım. Zaten kafamı kaldıramıyordum.

Daha aynaya bakmamıştım. Zaten hastanedeki tuvalette ayna yoktu. Büyük ihtimalle kaldırmışlardı.

Gerçi tek kalmama izin mi vermişlerdi. Tuvalete giderken bile kapının önünde biri beklemişti.

Kendimi deli gibi yalnız hissederken bir anda bu şekilde bulunca çok değişik hissetmiştim.

Gerçekten hiç yalnız bırakmamışlardı. Gece biri beklediyse sabah başka biri gelip diğeri gitmişti.

Başımda en çok Almina Hanım durmuştu. Asla başımdan ayrılmamış, gece gündüz demeden yanımda durmuştu.

Banyo yapamamıştım. Hem izin vermemişlerdi hem de yaralar dolayısıyla banyo yapamamıştım.

Saat şuan gece yarısıydı.

Bu gece buradan çıkışta özel uçak ile İstanbul'a dönecekmişiz.

Bu iyi olmuştu. Kimse ile görüşmek istemiyordum.

Uçağa binmiştik.

Sadece babaanne ve dede gelmişti bizi uğurlamaya.

Herkes onlarla vedalaşmıştı. Ben onlar gidene kadar arabada oturmuştum. Gerçi Alp abi beni yine rahat bırakmamış, yanımda oturmuştu.