En Otra Vida ( In Another Life )

𝐕

Therese went home with a metal box that seems heavy. She went to her room to check it out.

She opens the lid and saw a pile of letters, they are kept in good condition.

They are unopened, she curiously look at the sender's name and saw initials MLDN. She took a deep breath before she decides to open one of those letters.

"𝘛𝘩𝘦𝘳𝘦𝘴𝘪𝘢..

𝘒𝘶𝘮𝘶𝘴𝘵𝘢, 𝘢𝘬𝘪𝘯𝘨 𝘪𝘳𝘰𝘨? 𝘈𝘬𝘰 𝘯𝘨𝘢𝘺𝘰'𝘺 𝘪𝘴𝘪𝘯𝘢𝘮𝘢 𝘯𝘨 𝘢𝘬𝘪𝘯𝘨 𝘮𝘨𝘢 𝘮𝘢𝘨𝘶𝘭𝘢𝘯𝘨 𝘴𝘢 𝘓𝘢𝘨𝘶𝘯𝘢 𝘱𝘢𝘳𝘢 𝘴𝘢 𝘪𝘴𝘢 𝘯𝘢 𝘯𝘢𝘮𝘢𝘯𝘨 𝘱𝘪𝘨𝘪𝘯𝘨. 𝘛𝘪𝘭𝘢 𝘸𝘢𝘭𝘢 𝘴𝘪𝘭𝘢𝘯𝘨 𝘬𝘢𝘱𝘢𝘨𝘶𝘳𝘢𝘯 𝘴𝘢 𝘱𝘢𝘬𝘪𝘬𝘪𝘱𝘢𝘨 𝘶𝘴𝘢𝘱 𝘴𝘢 𝘪𝘣𝘢'𝘵 𝘪𝘣𝘢𝘯𝘨 𝘣𝘶𝘦𝘯𝘢 𝘧𝘢𝘮𝘪𝘭𝘪𝘢, 𝘯𝘢𝘶𝘶𝘣𝘰𝘴 𝘯𝘢 𝘢𝘯𝘨 𝘢𝘬𝘪𝘯𝘨 𝘱𝘢𝘴𝘦𝘯𝘴𝘺𝘢 𝘴𝘢 𝘮𝘨𝘢 𝘯𝘪𝘯𝘢𝘯𝘢𝘪𝘴 𝘯𝘪𝘭𝘢𝘯𝘨 𝘬𝘢𝘵𝘪𝘱𝘢𝘯 𝘴𝘢 𝘢𝘬𝘪𝘯.

𝘒𝘶𝘯𝘨 𝘢𝘭𝘢𝘮 𝘮𝘰 𝘭𝘢𝘯𝘨 𝘬𝘶𝘯𝘨 𝘨𝘢𝘢𝘯𝘰 𝘬𝘰 𝘯𝘪𝘯𝘢𝘯𝘢𝘪𝘴 𝘯𝘢 𝘮𝘢𝘩𝘢𝘨𝘬𝘢𝘯 𝘢𝘯𝘨 𝘪𝘺𝘰𝘯𝘨 𝘮𝘨𝘢 𝘭𝘢𝘣𝘪, 𝘺𝘢𝘱𝘶𝘴𝘪𝘯 𝘬𝘢 𝘢𝘵 𝘪𝘱𝘢𝘥𝘢𝘮𝘢 𝘴𝘢'𝘺𝘰 𝘢𝘯𝘨 𝘪𝘯𝘪𝘵 𝘯𝘨 𝘢𝘬𝘪𝘯𝘨 𝘱𝘢𝘨 𝘴𝘪𝘯𝘵𝘢.

𝘚𝘢𝘯𝘢 𝘯𝘨𝘢'𝘺 𝘬𝘢𝘱𝘪𝘭𝘪𝘯𝘨 𝘬𝘪𝘵𝘢, 𝘬𝘶𝘯𝘨 𝘮𝘢𝘺 𝘴𝘢𝘭𝘢𝘱𝘪 𝘭𝘢𝘮𝘢𝘯𝘨 𝘢𝘬𝘰, 𝘣𝘢𝘬𝘢 𝘴𝘶𝘮𝘢𝘬𝘢𝘺 𝘯𝘢 𝘢𝘬𝘰 𝘯𝘨 𝘬𝘢𝘭𝘦𝘴𝘢 𝘱𝘢𝘶𝘸𝘪 𝘯𝘨 𝘔𝘢𝘺𝘯𝘪𝘭𝘢."

𝘔𝘢𝘳𝘪𝘢 𝘓𝘦𝘰𝘯𝘰𝘳.

"Ang cheesy naman nito, kung ako ba naman ang jowa nito baka pakasalan ko kaagad 'to!"

She put back the letter in the envelope, her eyes fixated on a little red box. It's a ring, there's an engraving on it that says 𝘔𝘪 𝘢𝘮𝘰𝘳.

Kinikilig siya ng makita iyon, she imagine how is Maria Leonor to her Nana Tere.

"Naku, itatabi na nga muna kita. Matutulog akong naka ngiti for today's videyow!"

🔹🔹🔹🔹🔹🔹🔹🔹🔹🔹🔹🔹🔹🔹

3 days after that dream, Leonor is optimistic on knowing Ana Theresia more. She keeps on searching for the possible people who she can contact, until she end up to The Navarro Family.

Prof. Sonny Lopez helped her to get in touch with them, that's why she requested to a letter that she wanted to meet at least an immediate member of the family.

"May response na, Prof?" she asked, the professor shrug his shoulders.

"Pero feeling ko naman natanggap na nila yung sulat." he said,

"Sige, Prof.. Salamat ulit ah, nako ang laki kong abala sa'yo!" she smiled shyly.

"Nako, wala 'yon. Sige may klase na ako.. If you need help ha, call me!"

She nodded and say her thank you's and ended the video call.

She went to her bed and sleep.

𝗟𝗲𝗼𝗻𝗼𝗿'𝘀 𝗣𝗢𝗩

Nagising na naman ako na masakit ang ulo (?) para akong binibiyak na buko na ewan, nakapaligid sa akin ang maraming tao na mukha namang nag aalala. Sina Julieta at Luisa, ang mga magulang ko.. At ang manggagamot.

"Huwag po kayong mag alala, siguro'y dala lamang ng pagka hapo kung bakit naka higa ngayon ang inyong anak."

"Maraming salamat, Doktor Anselmo.. Luisa, paki hatid na ang manggagamot sa labas." sabi ng aking Papá.

Sumandal ako sa unan at sinapo ang aking ulo, haay.. Ano ba kasi ang nangyari?

"Huwag ka munang kumilos, anak at baka hindi ka agad gumaling.." sabi ni Mamá, talagang nag aalala siya sa akin.

"Ok lang ho ako, may paracetamol ba tayo diyan?"

Nagtaka ang mga tao sa paligid ko, tiningnan lang nila ako.

"Huwag nyo na akong pansinin, magpapahinga na lang ako. Sige, iwan niyo na ako."

At iniwan nga nila ako. :(

"Ahh.. Señorita, may naghahanap sa'yo.. Si Señorita Ana, papasukin ko po ba?" tanong ng naka bangs kong serbidora.

Tumango ako, tinawag ni Julieta si Ana at ayun, nasa pintuan na ang napaka gandang nilalang.

Mukha syang nag aalala sa akin, halata sa kanya eh.

"Hindi ba't sinabi ko sa'yo na mag iingat ka sa pag akyat sa puno ng niyog, mabuti na lang at hindi ka nagkaroon ng malalang pinsala!" hala, ano ba naman 'yon nagalit agad?

"Ehh.. So--patawad, Ana.. Hindi ko naman akalain na malalaglag ako sa'yo--ay hindi ko sadya!" napa peace sign pa nga ako, medyo nadulas ako dun ah.

Natawa lang siya sa akin, nakoo tama na yan girl!

"Siguro nga'y nahihibang ka na.." aniya,

"Pero.. Gusto ko ang pagkahibang na iyan." bulong niya.

Nanginig ako dun, hala grabe namang pagkakakilig niya sa akin!

At ang masasabi ko lang, ang lapit ng mukha niya sa akin.. Tinitigan niya ako ng maigi, pero dumako ang mga mata niya sa naka awang kong mga labi.

Kaso agad naman siyang lumayo, eh di sad ako! :((

"Nako, sasabihan ko na muna si Julieta na ipag handa ka ng tubig sa plangganita at labakara, pati na rin ng kamisa at panloob. Ayokong mabinat ka!"

aww ang sweet, best friend goals!

Naglakad muna siya paalis sa silid ko at inutusan nga si Julieta na nasa labas.

Ilang sandali nga at bumalik siya na may dalang plangganita at mga pamalit kong damit. Hala masyado namang best girl ito.

"A-ako na siguro ang gagawa nito, Ana.." sabi ko sa kanya, eh kaso madali niyang isinarado ang bintana at pinto.

"Huwag ka na magreklamo, sabi ko nga baka mabinat ka.. Kaya, ako na."

Paano ba naman ako tatanggi, di ba?

"Hindi naman maalis ang damit ng sila lang ano?" huh, what in a.. Haaaa????

"Maghuhubad ako?" tanong ko sa kanya, tinawanan lang ako!

"Pareho tayong babae, Maria.. Ano bang ikinahihiya mo, kung anong meron ka.. Meron din ako!"

sabi niya sa akin, hala gagi!

Wala naman akong magagawa, eto na eh.

So eto na nga, hinubad ko nga ang damit ko.. Agad ko namang tinakpan ang dibdib ko, medyo nahiya talaga ako.

Agad naman siyang kumuha ng labakara at binasa iyon sa tubig, piniga niya bago ipunas sa mga braso ko.

Ramdam ko ang lamig sa bawat dampi ng labakara sa katawan ko, medyo awkward na naman ako sa kanya kasi yung titig niya sa akin hindi na pang best friend yun eh.

Matapos kong mag bihis, naupo ako sa gilid ng kama at tinitigan siya na nag aayos ng pinag hubaran ko.

"Ana, salamat sa ginagawa mo ha. Nahihiya na talaga ako, biruin mo ikaw pa ang nag aalaga sa akin dito."

"Basta para sa'yo, 𝘪𝘳𝘰𝘨 ko." ngumiti siya sa akin.

"Ana, bakit mo ba ako ginaganito.. Magkaibigan tayo di ba?" sorry, nalilito talaga ako sa mga gestures niya.

"Hayaan mo lang ako, at saka lulubusin ko na ang mga pagkakataong magkasama tayo at baka ito na ang huli."

ramdam ko ang lungkot sa boses niya, naalala ko na binanggit niya na hinahanapan na rin siya ng mapapangasawa.

"Sige, susulitin natin ang mga panahong magkasama tayo."