ညိုခြန္း ႏိုးလာေတာ့ ေနေတာ္ေတာ္ျမင့္ေနၿပီျဖစ္သည္။အခန္းထဲမွာ တိမ္နက္မရိွေတာ့ သူတစ္ေယာက္တည္းသာ။ကိုယ္ေပၚကေစာင္ကို ဖယ္ၿပီး ထထိုင္လိုက္ခ်ိန္ ေပါင္ရင္းနားေတြက အထိမခံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ စပ္ေနသည္။လက္နဲ႔ဖိကာ မ်က္ႏွာမဲ့သြားၿပီးမွ မေန့ညက အျဖစ္အပ်က္မ်ားအား ရုပ္ရွင္ျပကြက္မ်ားကဲ့သို႔ တစ္ဆင့္ခ်င္းေပၚလာခိုက္ ညိုခြန္း ႃပံုးရင္းကိုယ့္ဆံပင္ေတြကိုယ္ ဆဲြဖြေနမိသည္။
"ဒီအဆင့္ေတာင္ ေရာက္လာၿပီလား ျမန္လိုက္တာ ရား!!"
အိပ္ရာေပၚ ျပန္ေမွာက္လိုက္ ၊ ပူေနြးေနြးပါးျပင္ေပၚ လက္နဲ႔ အုပ္ကိုင္လိုက္ျဖင့္ ညိုခြန္း အူယားၿပီး ခုတင္ေပၚမွာ လူးလိမ့္ေနသည္။ရွက္လို႔ဝၿပီဆိုမွ ေရခ်ိဳးအဝတ္အစားလဲၿပီး အခန္းျပင္ထြက္သည္။မီးဖိုခန္းထဲမွာ ေက်ာေပးရပ္ေနေသာ တိမ္နက္ကို ျမင္ေတာ့ ဆက္မသြားေသးဘဲ ပါးႏွစ္ဖက္ကို လက္နဲ႔ရိုက္ၿပီး ေခ်ာင္းဟန႔္လိုက္သည္။တိမ္နက္က လွၫ့္ၾကၫ့္လာၿပီး လက္ထဲက ဇြန္းကိုခ်ကာ အနားေရာက္လာသည္။ ညိုခြန္း အခုထိ သူ႔မ်က္ႏွာကို တၫ့္တၫ့္မၾကၫ့္ရဲေသးဘူး။
"သက္သာသြားၿပီလား "
ႏွဖူးေပၚ တင္လိုက္တဲ့ လက္ဖဝါးျပင္က သူ႔ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ မလိုက္ေအာင္ ခပ္ဖြဖြ။
" အင္း သက္သာၿပီ"
တိမ္နက္ လက္ျပန္ရုတ္သြားၿပီး
"ဆန္ျပဳတ္ ႀကိဳေပးထားတယ္ ၿပီးရင္ ထမင္းဟင္းဘယ္လိုခ်က္ရလဲ ေျပာျပ"
"ကၽြန္ေတာ္သက္သာေနပါၿပီ "
"မရဘူး မင္းဒီေန့အနားယူရမယ္ "
ညိုခြန္းပုခံုးကေန ကိုင္ၿပီး ထိုင္ခံုေပၚ အက်အနထိုင္ေစကာ ဆန္ျပဳတ္ခပ္ထၫ့္ေပးသည္။ပန္းကန္ကို ဇြန္းနဲ႔ေမႊေနရင္း ႏႈတ္ခမ္းကို ကိုက္လိုက္ၿပီး
"မနားခ်င္ဘူး"
"ငါ ႀကိဳးစားခ်က္ေပးပါမယ္ "
သူ႔လက္ရာကို မယံုၾကည္ဘူးအထင္ျဖင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ ဝင္ထိုင္ၿပီး ညိုခြန္း ဆန္ျပဳတ္ေသာက္မယ့္အခ်ိန္ကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ထိုင္ၾကၫ့္ေနသည္။ တကယ္တမ္း ညိုခြန္းမနားခ်င္တာ ထမင္းဟင္း စားမေကာင္းမွာကို မဟုတ္။ အဖိုးအခအျဖစ္ အနမ္းမရေတာ့မည္ကို စိုးေသာေၾကာင့္သာ။
YOU ARE READING
ဂန္တဝင်လူမိုက်ကြီးကို ချစ်ရေးဆိုမည်
Action"မင်း သေချင်လို့လား" "ကျွန်တော် ချစ်ချင်တာပါ" My Own Creation (စကားအသုံးအနှုန်း 16+)🚨 CV photo by Pinterest
