Ne Zamandır Sendeyim

F İ N A L

Kim Kyungsoo

"Onun bir sevgilisi var Jongin!"  

"Bence sevgilisi var Jongin!"

"Kimin?"

"Oğlumuzun tabi ki de!"

Evet geç saatlere kadar uyumamak bizim yanımızda bile telefonu elinden düşürmemek ve sürekli o telefona gülümsemek tanrım oğlum sevgili yapacak kadar büyümüş müydü ki!!

"Olabilir hayatım oğlumuz bir insan. Onun da duyguları ve bir kalbi var."

Bu adama gıcık oluyordum. Yıllar geçmişti hala ben endişeliyken benimle böyle düz mantık bir kore erkeği olarak konuşmaması gerektiğini anlayamamıştı. Boşasa mıydım ki acaba ben bunu? Belki aklı başına gelirdi!

"Ay öyle mi ben de bir robotla yaşıyoruz sanıyordum. İyi oldu uyardığın sevgilim!" 

"Rica ederim bebeğim." Utanmaz herif bir de pişkin pişkin bana cevap verip yanağımdan öpmüştü. 

Hey hey nasıl yani dönüp kıçını uyuyacak mıydı?!

"KALK LAN AYAĞA!" ehhh ama yetti dediğim noktaya getirmişti beni bu ayıcık.

"Ya Soo aşkım bebeğim ne istiyorsun birtanem yarın yüce isa şahidim ki ameliyatım var azıcık uyuyayım be balım hı olmaz mı?"

"Sen artık beni sevmiyorsun!" oh olsun sana Jongin efendi al bakalım biraz da bu Soo'nun triplerinin tadına bak. Ben sana güzellikle konuyu açınca konuşsan şimdiye uyumuştuk. Ama yok illa bunu istiyor senin canın. 

"Aşkım ne alakası var gökkuşağım. Tamam gel buraya gel.. Özür dilerim ayılık ettim. Gel anlat ayıcığına ne endişelendirdi seni hı gel bebeğim."

bu kadar çok davet cümlesi ve bal tadındaki sesine elbette eriyecektim. Hemen yatakta ona doğru kayıp kocaman kollarının arasına sığınmıştım. Evet burası benim endişelerden saklandığım güvenli bölgemdi. Jongin benim endişe savarımdı. Bazen işini geciktiriyordu ama yapacak bir şey yok herkesin bir kusuru olurmuş. 

"Jongin ya sevgilisi bizi sevmezse?"

Jongin kafamı göğsünden kaldırıp anlamlandıramadığı şekilde bana bakıyordu. Kafasından bizi sevmese de olur Soo oğlumuzu sevecek dediğine de yüzde bin beş yüz emin olduğum için hemen sözlerime devam ettim.

"İki babası olan bir çocuk bizim Jeongyum'umuz. Ya onu yadırgarsa. Ya onu bizim yüzümüzden dışlarlarsa ve minik balkabağımın kalbi kırılırsa.."

Sözlerimi bitiremeden gözlerime yaşlar dolmuştu bile.. Resmen onun canının yanma ihtimali bile benim kalbimi kavuran bir ateşti. Ah minik balkabağım özür dilerim..

"Hey bana bakar mısın? Gözlerime bak bakayım. Evet işte böyle. Biz oğlumuzu sevgiyle büyüttük Kyungsoo. Onun da bizim de utanacak hiçbir şeyimiz yok. Elini uzattığı anda tutacağı ellerimiz vardı yanında, seslense duyacaktık her anında. Ona bir aileden bir çocuğun bekleyebileceği her şeyi verdik. Vermeye de devam edeceğiz çünkü biz onun ebeveynleriyiz. Onun ailesiyiz. O da bizi hep sevdi, bir kere bile üzmedi. O da bizi sevmeye devam edecek Kyungsoo. Çünkü biliyor ki bu iki eksik adam onunla tamamlandı. Acemiliklerimizi, hatalarımızı, yanlışlarımızı göz ardı edecek kadar olgun bir çocuk oğlumuz. Elbette bizi seçmeme gibi bir seçeneği de var ama ben oğlumuzun babacığını üzeceğini hiç sanmıyorum."

Ne kadar mantıklı konuştu değil mi? Evet evet bu adam benim kocam. Canım sevgilim ağzından balla karışmış mantık damladı resmen ama benim beynim hem uyku hem de endişeden tam bir pelte kıvamına geldiği için kendimi tutamayıp ağlamaya başlamıştım.