As Pure As The Driven Snow

Chapter 29

"Nieves, I know you're mad and that's valid. But, about you and you're daughter, without us knowing, I don't know how am I supposed—" he didn't finished and sighed in dismay

I saw ghost longing and concern in my father's eyes.

"You kept us ignored and ignorant of your situation, that's not how I raised you."

"That's how I've been mold. Do you really think after what happened I'll tell you about my pregnancy? You think, I'll let you wonder to my safe space and what? just forget everything that happened?"

I heard him sighed. Hinawakan ko ang sintido ko at pinipigilan ang muling pagbuhos ng luha. I know I cannot handle this, and I know I am not capable of giving them my forgiveness, I am no responsible for what they did back then.

Hindi lang tiwala ang nasira sa akin. Pati ang dapat ay magandang buhay para sa anak ko, masayang pamilya, at may ama.

"He's not married to Islana."

"Adler."

"Let her know."

"What do you mean kuya?"

"He's not married to Islana."

"Care to explain? What the fuck do you mean by that?"

"Words, Nieves."

Hindi ako natinag doon at mas lalong hindi ko pinutol ang titig sa nakatatanda kong kapatid.

"What do you mean he's not married? Kuya, ikaw lang sa pamilya natin ang huling pinagkakatiwalaan ko. You're sending me pictures every events, years, and even months."

He sighed. Nakita ko rin kung papano nalukot ang mukha ng aking ama.

"We're mistaken.. I'm sorry."

Hindi makapaniwalang pinagsalit salitan ko sila ng tingin. What in the world is happening? Aren't they done with their game and bullshitness? aren't they done making me feel stupid? Anong ibig nilang sabihin? Na hindi siya ikinasal at eto ako nag iisang nagpapalaki sa anak namin, dahil ano, dahil nagkamali sila?

"Islana, we, lahat kami, akala namin si Alejo ang nakabuntis kay—"

"Oh bullshit!"

"Nieves!"

"What?! aren't you done playing your games? ano ba! wala pa bang natatalo? hindi nyo ba nakikita? I'm down, tapos na, tinapos ko na. And now you're here, nanggugulo kayo sa pamamahay ko at sasabihin na nagkamali kayo at hindi si Alejo ang ama? Anong klaseng laro ba ito? Grabe nakakapagod kayo."

"Nieves, calm down please let me just—"

"I think you better leave... kayong dalawa."

Hindi ko sila matignan sa mata kaya pinanitili kong nakatingala ako. Hindi ko alam kung saan ko pa huhugutin ang kakarampot na lakas ng loob ko kung magtatagal pa sila dito. Kung hindi man ikinasal sila Isla at Alejo, I don't think that concerns me, not even my daughter. Wala siyang lulugaran sa buhay ng anak niya. Everything they did to us, it pains me. Lahat sila. Kinamumuhian ko, dahil hindi lang ako ang talo dito kundi pati ang nag iisang anak ko.

And they're here, telling me all of their lies. Kailan ba ako makakahinga at makakapag pahinga sa lahat ng naging kasalanan nila, if they think coming here would persuade me, then they are wrong. Mas pipiliin kong ipahinga ang sarili ko mula sa pagod na ibinigay nila mula sa akin noon.

"Nieves..."

Hindi ako sumagot.

"It was his mother's—"

"Stop, leave."

"Huwag ganito anak."

"Mali ka pa, ganito dapat."

Tumayo ako at pinagbuksan sila ng pintuan.

"Please, leave, umalis na kayo."

I heard them sighed. Hindi ko sila pinatakan kahit ng kakaunting tingin. Natatakot ako na makita nila ang kahinaan ko.

"Hindi namin alam kung papano ka namin tutulungan. Naiintindihan kong galit ka, tatay mo ako, pero ang hindi ko maintindihan ay kung saan mo hinuhugot ang ganitong klaseng galit na ibinabato mo sa amin."

"Pamilya mo kami, anak kita."

I bite my tongue.

"Sinusubukan kong ipaliwanag ang mga nangyari dahil wala ka roon para masaksihan lahat 'yon. Gusto kong tulungan ka, at kung maririnig mo lang lahat sige mag isip ka, pagtapos ay ano? anong pipiliin mo? hindi kita pangungunahan, gusto mo ulit maayos ang relasyon nyo? sige. Gusto mong lumayo pa rin, sige."

"Hindi kita pagkakaitan dahil malaki ka na. Pero huwag mo rin sana pagkaitan ang sarili mo. You deserve to know the truth, the lies that breaks you. Huwag mong ilayo ang sarili mo sa katotohan, dahil doon ka lang tunay na makakalaya."

"Bunso ko, sana ay mapatawad mo kami."

Dismayadong nag sialis na ang mga ito, ng sa wakas ay nawala na sila sa paningin ko, doon sa wakas lumabas ang mga luhang kanina pa nagtitipon sa sulok ng mata ko. They lied to me, at anong pipiliin ko? ang makinig kahit na hindi pa ako handang marinig ang dahilan ng naging pagkakamali nila?

I don't know what to believe anymore, kung hindi lang ibinigay sa akin si Natalia ay baka nga hindi ko na din makapa ang sarili ko. Pipiliin kong paniwalaang hindi nangyayari sa akin ito. Dahil kung sa totoo lang ay hindi naman ito ang gusto ko.

I have to admit, I gave everything I could ever give. Love, attention, time, and trust. Left nothing to me. Lahat ay para sa taong mahal ko, na ang gusto ko lang para sa amin ay ang perpektong buhay. Nakalimutan kong timbangin ang sakit sa poot at sarap na kayang ibigay ng buhay. Ang pinag kakaiba ng ruta mula sa kaliwa't kanan.

Ako ang unang nilapitan pero bakit pag ibig niya ang naunang lumisan?

Ngayon ko lang muli natagpuan ang sarili ko. Ipagkakait ko pa ba iyon para lang sa dahilang pwede ko na malaman ang totoo?

Naupo ako sa unang palapag ng hagdanan sa labas ng bahay namin.

Malungkot na pinagmamasdan ang iilang ibong nagliliparan sa himpapawid. They're all flying around, seeing things they don't want to see. Will they ever get tired of flying knowing they have nowhere to go and being called home?