As Pure As The Driven Snow

Chapter 36

"Thank you for inviting us Alejo." ani lola Conradina. "And I am sorry too."

"Wala pong problema senyora." He said, calmly.

Parang walang bahid iyon ng sama ng loob o maski ang dating naramdaman na dapat ay hinanakit ang itawag namin.

"We'll start a new beginning I hope you can forgive us apo."

Natapos ang ilang araw at walang sinayang na oras si Alejo para dalhin kami ni Talya sa kung saan saan. Sa park, sa disney land, sa mall, at maraming pang iba. He really managed to do that all, to treat us in a very desirable ways.

Isang lugar na lang ang hindi namin napupuntahan, iyon ay ang pamilya ni Alejo. Kinausap ko na siya tungkol riyan pero ay mukhang may sama pa rin siya ng loob sa magulang niya. Kung ako ang tatanungin, sa ilang taon na wala kaming naging pagkakaintindihan ni Alejo, alam kong iyon ang dahilan ng pag layo ko sa pamilya ko at maging sa kaniya. Lahat ay nagmula sa hindi pagkakaintindihan. Magmula noong nagkausap kami ni Alejo, doon ko narealized na I have to let things go. Kahit pa ang ego ko ang pakakawalan ko. I do love myself, I do respect myself. Pero minsan, nakita ko, na hindi rin pala sagot ang pag layo mo sa tao.

"Thank you." He said, smiling.

Nakahiga kami ngayon sa sofa habang si Talya ay mahimbing na natutulog sa gitna namin.

"For?" I asked.

"For everything.." He looked at me. "For trusting me again." He reached and touched the side of my face. "Dahil pinakilala mo ako kay Talya, hinayaan mong hindi lang tiwala mo ang dapat kong makuha, kundi pati ang sa anak natin."

"Ikaw ang tatay ni Natalia, kahit pa pagbalik baliktarin ko ang mundo hindi ko na mababago yun."

"I promise to be a good father, and a better boyfriend, this time."

"Boyfriend?" tinaasan ko siya ng kilay. "Masyado ka na yatang kumportable Mr. Contreras."

He chuckled. "And a better husband, next time."

Kinurot ko ang kamay niyang kanina pa nakahawak sa pisnge ko.

"Husband, sinong nagsabi sayo ako ikakasal?"

"I'm confident Nieves, because I was never wrong. At sana dati ka pa nagpaligaw kay Euan kung hindi mo na ako mahal. Sa anim na taon nyong nagkakasama sa akin pa rin bagsak mo?"

Mahinang napatawa na lamang ako sa sinasabi ng binata. He thinks so much of himself, kung sa bagay ay totoo naman. Bakit nga ba sa tinagal na hindi ko siya nakita at nakasama ay hindi ko nagawang magkagusto manlang sa iba.

"Pwede bang umuwi na tayo bago magbagong taon?" I talked it out, almost pleaded.

He didn't speak any word, he just looked at me, feeling unease to what decisions I have wanted to make.

"I want to, we need to." I told him.

Because after all what happened to us. Sa anim na taon naming nagkahiwalay para sa pagkakamali ng iba at pati na rin naming dalawa ay hindi sapat na dahilan para takbuhan namin ang mga tao na aming naging pamilya. I know, I haven't met his family, not once, no one, never.

We fulfilled memories and are now raising a daughter. And a new fresh memory to enliven us. Everything happened, but we never considered telling everyone about it. We never felt the need to live up to others' expectations, not even his family or even mine. I didn't even think about mine. I simply believed that it was all about us reaching decisions we had never discussed. But today? I think right is now is the time for us to discuss everything and come to a decision, regardless of what will be the causes.