မူပိုင် [အတွဲ တစ်]

အပိုင်း (၅/z)

မူပိုင္ အပိုင္းငါး။    ။

" ေဒၚေလးျမ "

အရင္ကလို ကုမၺဏီအလုပ္မ်ားမရွိေတာ့ေသာေၾကာင့္ တစ္ေန႕တာသည္ အေတာ္ေလးအားလပ္ေန၏။ ပ်င္းလာတိုင္းဖတ္ျဖစ္ေသာ ဝတၳဳစာအုပ္မ်ားသည္လည္း အေရအတြက္မနည္းေတာ့ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ အစ္မရီ၏ အႀကံေပးခ်က္အတိုင္း အပ်င္းေျပေအာင္ ခ်ည္ထိုး‌ျဖစ္ေလသည္။

တစ္ေယာက္တည္း ဧည့္ခန္းထဲတြင္ ခ်ည္ထိုးေနခိုက္ နံေဘးသို႔ ခပ္က်ဳံ႕က်ဳံ႕ေရာက္ရွိလာသူသည္ ေမပုံ႕။ ေမးဆက္ျပေသာ္လည္း စကားဆက္မလာခဲ့ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုးလက္စခ်ည္အား စားပြဲေပၚခဏတင္ကာ စကားစေပးလိုက္သည္။

" ဘာကိစၥတုန္း ေမပုံ႕ "

" သခင္မေလးျပန္မလာတာ ဆယ့္သုံးရက္ေတာင္ရွိေနၿပီေနာ္ ေဒၚေလးျမ "

ဟုတ္ပါရဲ႕။ ဆယ္ရက္ဟုေျပာကာ ထြက္သြားသူသည္ ယခုဆိုလွ်င္ျဖင့္ အခ်ိန္လြန္ေခ်ၿပီ။ လန္ဒန္သို႔ မူပိုင္စတင္ထြက္ခြာသြားေသာေန႕မွစ၍ စိတ္တို႔ေပါ့ပါးခဲ့သည္မွာ ယခုသူ႕အေၾကာင္းမစခင္အထိပင္။ လြမ္းေနဟုေျပာခဲ့ေသာ္လည္း သတိတစ္ခ်က္ေလးမွမရခဲ့ပါ။ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ေနနိုင္ခဲ့မိ၏။

" လန္ဒန္ကို ျမန္မာျပည္ထက္ေတာင္ သူကကြၽမ္းဦးမွာပါ။ သိပ္စိတ္မပူေနနဲ႕ ေမပုံ႕ "

ေမပုံ႕သည္ သူ႕သခင္ကိုေတာ့ အေတာ္ေလးတြယ္တာရွာ၏။ အလုံးစုံမသိေသာ္လည္း ေမပုံ႕အား လူကုန္ကူးသူထံမွ မူပိုင္ျပန္ဝယ္လာခဲ့သည္ကိုေတာ့ သိထားခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။

" ဦးမင္းပိုင္ကို ေမးၾကည့္ပါလားဟင္။ သခင္မေလးနဲ႕ အဆက္အသြယ္ရရဲ႕လားလို႔ "

" မေမးခ်င္ပါဘူးကြယ္။ သြားေတာ့ လုပ္စရာရွိတာလုပ္ "

ေမပုံ႕ထြက္သြားသည့္အခါ ဆိတ္ၿငိမ္သြားေသာ ထိုအရပ္အဝန္း။ နံရံထက္မွ နာရီသံတေဂ်ာက္ေဂ်ာက္ႏွင့္ အသက္ရႉသံ ခပ္တိုးတိုးသာ ပ်ံ့လြင့္ေနခဲ့သည္။ တစ္ဆယ့္သုံးရက္ .. စိတ္ပူရမည္လား။ ဝမ္းသာရမည္လား။

ေမွးစက္ေနက် ကုတင္သည္ ယခုကာလမ်ားတြင္ အေတာ္ေလးက်ယ္ဝန္းေနခဲ့၏။ တစ္လဆိုေသာ ကာလတိုထဲ အက်င့္ျဖစ္သြားခဲ့ၿပီျဖစ္သည့္ ဘယ္ဘက္ျခမ္း၌သာ အိပ္စက္တတ္ျခင္း။ တစ္စုံတစ္ဦးမရွိေနသည္ကိုပင္ က်ဴးက်ဳးေက်ာ္ေက်ာ္မအိပ္ျဖစ္။ မနက္ခင္းတိုင္း နာရီသံပတ္ေပးကာ အိပ္ရာထေသာ္လည္း မူပိုင္၏ ထေတာ့ေလဟူေသာ လူႏွိုးစက္ေလးမဟုတ္သည္ေၾကာင့္ နားထဲေတာ္႐ုံႏွင့္ တိုးမေပါက္ခဲ့ပါ။ အေႏြးဓာတ္ေပးေသာ ရင္ခြင္ႏွင့္လွစ္ဟာခဲ့သည္မွာ တစ္ဆယ့္သုံးရက္တိတိရွိေလၿပီ။