မူပိုင် [အတွဲ တစ်]

အပိုင်း (၂၁/u)

မူပိုင် ဇာတ်သိမ်း။      ။

မီးဖိုဆောင်ထဲ တစ်ယောက်တည်း အလုပ်ရှုပ်နေသော အစ်မရီအနားသို့ မြ တိုးကပ်သွားလိုက်သည်။ အစ်မရီသည် ဟင်းသီးဟင်းရွက်တစ်ချို့ကို ရေဆေးကြောလို့နေ၏။

" အစ်မရီ "

" ဟော မြ .. ဘာကိစ္စတုန်းကွယ် "

" မေပုံ့က .. အယ် မှားလို့၊ ဆရာလေးက ဘယ်အချိန်ကြွမှာတုန်း "

" နေ့လည် ဆွမ်းစားချိန်အမှီကြွမယ် ပြောတယ် မြ "

" ဟုတ်ပြီ ဟုတ်ပြီ "

မေပုံ့ တစ်နည်းဆိုရလျှင် ဆရာလေး မေသုကာရီ။
သာသနာ့ဘောင်ထဲသို့ ဝင်ရောက်ခဲ့သည်မှာ မူပိုင် ကွယ်လွန်ပြီး တစ်လအကြာတည်းကပင် ဖြစ်သည်။ မြဆီကနေ ခွင့်ပြုချက်တောင်းခဲ့သည်မို့ အလှူဒါယိကာမအဖြစ် ခံယူကာ အစစအရာရာ ကူညီဖြစ်ခဲ့၏။

သိရဲ့လား ဒါလင်။ ဒီစံအိမ်ကြီးက ဒါလင်မရှိတော့ သိပ်ကိုမှခြောက်ကပ်လွန်းတယ်။ ဒါလင်က ဒါလင်နဲ့အတူပါလာတဲ့ လူတွေကို တစ်နည်းမဟုတ်၊ တစ်နည်းနဲ့ အပြီးခေါ်သွားခဲ့တာပဲ။ ရိုဘင်က သေကွဲ၊ မေပုံ့ဟာတော့ ကောင်းမွန်သော လမ်းစဉ်နှင့် ရှင်ကွဲ။

စာတိုက်ပုံးလေးထဲ ပိုးပမ်းစာ အမြဲလာထည့်တတ်တဲ့ ကလေးလေး။ မိုးရေထဲ ကားနောက်ကနေ အပြေးလိုက်ခဲ့တဲ့ ကလေးလေး။ လန်ဒန်ကနေ ရန်ကုန်အထိ အရောက်ပြန်လာပြီး မြကိုသိမ်းပိုက်ခဲ့တဲ့ အမျိုးသမီးငယ်လေး။ ခပ်ပြတ်ပြတ်စကားတွေနဲ့ မြ အချစ်ကို အရယူနိုင်ခဲ့တဲ့ အမျိုးသမီးငယ်လေး။

မြရဲ့ ကလေးလေး၊ မြရဲ့ အမျိုးသမီးငယ်လေး။ ရင်နဲ့အမျှ ချစ်ရပါသော မြ့အပိုင်လေး။ လောကကြီးကို အပြီးအပိုင် နှုတ်ဆက်လို့ မြကိုခွဲခွာသွားခဲ့သော လူဆိုးမလေး။ မျက်ရည်ကျရင် မကြိုက်ဘူးလို့ ခဏခဏပြောတတ်တဲ့လူက မျက်ရည်တွေရဲ့ အဓိကအကြောင်းပြချက် ဖြစ်လို့နေပါရောလားကွယ်။

မြ ပျောက်ကွယ်သွားမှာကို သိပ်ကြောက်ခဲ့တဲ့လူက ကိုယ်တိုင်ထွက်သွားတာ လွန်တာပေါ့လေ။ မန္တလေးအထိတောင် ကိုယ်တိုင်ကားမောင်းပြီး လိုက်ခေါ်ခဲ့တဲ့သူက တစ်ယောက်တည်း အိမ်လည်လွန်နေခဲ့တာပဲ။