အပိုင်း(၂၄)

155 24 11
                                    

Zawgyi

ေနဝင္ခ်ိန္ေမွာင္ရိပ္သန္းေနသၫ့္အခ်ိန္ ခပ္ေမွာင္ေမွာင္ၿခံထဲရိွကြပ္ပစ္ေလးေပၚတြင္ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းလူတစ္ေယာက္သည္ ေငးငိုင္စြာထိုင္ေနေလသည္။

"သခင္ေလး..."

"…."

ဘႀကိဳင္ေခၚေသာ္လည္း ထံုးစံအတိုင္းျပန္ထူးသံဟာထြက္မလာခဲ့...

"ေမွာင္ေနၿပီသခင္ေလးရဲ့ အိမ္ထဲဝင္ရေအာင္ေလ"

"…."

"လာပါဗ်ာ...အျပင္မွာေအးတယ္ဗ်"

"…."

ဘႀကိဳင္စကားေတြေျပာေနေသာ္လည္း သူ႔ေရ႔ွကထိုလူသားဟာၾကားဟန္မထင္…သူ႔အေတြးနဲ႔သူနစ္မြန္းေနေလသည္။

အခ်ိန္အာျဖင့္၂ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာခဲ့ၿပီ ကၽြန္ေတာ္ေစာင့္ေနသၫ့္လူသားေလးဟာလည္း အခုထိကၽြန္ေတာ့္ဆီျပန္မလာေသးဘူး…ညတိုင္းေတာ့အိမ္မက္ထဲမွာေတြ့ျဖစ္ပါတယ္ ႏြယ့္မ်က္ႏွာေလးကမေကာင္းဘူး ကၽြန္ေတာ္ႏြယ္နဲ႔စကားေတြအမ်ားႀကီးေျပာခ်င္ေနတာ ဒါေပမယ့္ေျပာလို႔မရဘူး ႏြယ့္ကိုအေဝးကေနပဲျမင္ေနေတြ့ေနရတယ္…ကၽြန္ေတာ္ႏြယ့္ဆီသြားရင္ ႏြယ္ကေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားတတ္လို႔ အေဝးကေနပဲႏြယ့္မ်က္ႏွာေလးကိုထိုင္ၾကၫ့္ေနရတာ…

လြမ္းလိုက္တာ ျပန္လာပါေတာ့လားႏြယ္ရယ္…
ဦးမာန္ထင္ဝါတို႔ကလည္း အဲ့ေလာက္အၾကာႀကီးျပည္မကိုပို႔ထားရလား…ရက္စက္လိုက္တာ

ငိုင္ငိုင္ႀကီးထိုင္ေနသၫ့္သခင္ေလးဟာငိုေနျပန္ၿပီ…ဘႀကိဳင္တကယ္ဘာလုပ္ေပးရမယ္မုန္းကိုမသိေတာ့ေပ ေနာက္လဆိုနဝါဆံုးတာ၃ႏွစ္ျပၫ့္ေတာ့မယ္ သခင္ေလးကအခုထိလက္မခံေသး…ညေနတိုင္းနဝါအလာကို ထြက္ေစာင့္ၿမဲထြက္ေစာင့္ေနဆဲ…

ဘႀကိဳင္သက္ျပင္ယဲ့ယဲ့တစ္ခုသာခ်ႏိုင္ေတာ့သည္။
အဲ့ဒီေန့ အင္း...အဲ့ဒီ့ေန့ကေနစၿပီး သခင္ေလးဟာဘယ္သူ႔ကိုမွစကားမေျပာေတာ့ေခ်…အရင္လိုအိမ္အတြင္းပ်ံ႔လြင့္ေနတတ္သၫ့္စႏၵာယားသံေတြစာလည္း တိတ္ဆိတ္သြားခဲ့သည္။

အစားလည္းပံုမွန္မစား အိပ္လည္းပံုမွန္မအိပ္တဲ့သခင္ေလးဟာ သိသိသာသာႀကီးကိုပိန္က်သြားခဲ့သည္မွာ မ်က္ႏွာေပၚရိွအရိုးေတြပါထင္ထင္ရွားရွားေပၚလာသည္အထိ မ်က္တြင္းေတြလည္းညိုမဲေနသလို တခါတေလမ်က္လံုးေတြေဖာင္းအစ္ေနသည္အထိလည္း ငိုေနတတ္သည္။ သံုႏွစ္လံုးလံုးမရွင္းလင္းထားေသာ္လည္း သိပ္အေမႊးမသန္သၫ့္လူမို႔ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးငုတ္တိုတို႔ဟာႏႈတ္ခမ္းတဝိုက္ က်ိဳက်ဲစြာထြက္ေပၚေနေလၿပီ။ အဆိုးဆံုးကတခါတေလအိပ္ခန္းထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္းစကားေတြေျပာေနတတ္တာပါပဲ…

မြို့ဟောင်းလေး(vk){Complete}Where stories live. Discover now