Taken Away

16.

Na een paar minuten stopt hij abrupt met lopen waardoor ik bijna tegen hem aan knal, ik weet mijzelf net op tijd af te remmen. "Zometeen zal je voor altijd van mij zijn Lotus." Ik snap er niks meer van, ik wil het ook niet begrijpen. "Ik zal nooit van jou zijn." "Dat zou ik niet te hard zeggen bloempje." Ik voel de onmacht in deze situatie, maar ik wil me niet gewonnen geven. Finn draait een zwarte deur voor ons van het slot af en duwt me vervolgens met veel kracht naar binnen waardoor ik achterover val op mijn billen, ik slaak een pijnlijke gil. Finn draait ondertussen de deur op slot waardoor ik geen kant meer op kan, ik bekijk snel de ruimte waar we ons in begeven. Het is een klein kamertje met een open haard en daarvoor een zwarte leren bank, verder is er niks te vinden in de kamer. "Wat ga je met me doen?" De paniek giert alweer als een bezetende door mijn lichaam. "Bloempje toch, ik zei net ook al dat ik je ga markeren." Finn zijn woorden lijken in een onbegrijpbare taal te zijn, ik kan ze niet vertalen in een logische zin en dat maakt me alleen maar banger.

Finn loopt naar de open haard waar hij twee houtjes in legt en deze vervolgens aan steekt, ik snap het allemaal niet meer. En dat kan Finn blijkbaar zien want hij begint keihard te lachen. "Kom eens hier." Ik kijk Finn wantrouwend aan maar doe toch wat hij zegt, ik wil hem nu niet boos maken. "Draai je met je rug naar mij toe." Niet begrijpend waarom doe ik wat hij van me vraagt, ik kijk over mijn schouder naar hem om te kijken wat hij allemaal aan het doen is. En dat is het moment waarop mijn wereld stil lijkt te staan, hij heeft een ijzeren stok vast met op het uiteinde een mooi gekrulde letter F. "W.. Wat is dat?" Ik hoor hoe ik begin te stotteren van angst, ik weet donders goed wat hij van plan is maar ik wil het niet geloven. Het is simpel weg onmenselijk wat hij wil doen met me, Finn kijkt me met een duistere grijns aan. "Bloempje van me, ik ga je brandmerken."

Ik voel hoe mijn ogen zich vergroten, en mijn adem wordt onregelmatig. Is dit wat hij doet met de meiden hier? Hij brandmerkt ze, zodat ze 'zijn bezit' zijn? Ik voel hoe ik langzaam in paniek begin te raken, ik probeer weg te schuiven van Finn. Maar hij is me voor en grijpt me stevig bij mijn linker arm vast. "Rustig maar bloempje, het doet maar even pijn." Ik kan mijn eigen oren niet geloven, dit moet een nachtmerrie zijn. "Je kan dit niet maken Finn." Finn steekt de ijzeren stok in het vuur waardoor ik het ijzer hoor sissen, het idee alleen al dat hij dat ijzer zo op mijn huid zal drukken zorgt voor een paniek aanval. Ik probeer mijn arm met al mijn kracht uit Finn zijn greep te verlossen, maar hij is te sterk. "Doe me dit niet aan, ik smeek het je." Finn schud enkel zijn hoofd, dit is ziek dit is onmenselijk. "Zoals ik al zijn ben je van mij Lotus, alleen van mij." Finn haalt de ijzeren stok uit het vuur en drukt het vervolgens net onder mijn linker schouder, ik gil het uit van de pijn. Mijn lichaam begint wild te trillen door de pijn, het voelt alsof miljoenen messen zich in mijn huid boren. Ik kan het niet beschrijven zoveel pijn doet het, ik voel mijn lichaam nog steeds onophoudelijk trilt, en mijn ademhaling versneld zich. Deze pijn is onmenselijk, Finn drukt de ijzeren stok nog een keer extra hard op mijn huid waardoor ik opnieuw oorverdovend gil. Daarna haalt hij de stok van mijn huid af, ik laat me slap voorover neervallen op de grond.

Tranen rollen over mijn wangen en mijn lichaam is nog steeds aan het na schokken van de pijn, ik voel hoe Finn met zijn vinger over de lijnen van het net gebrande teken op mijn rug gaat. "Nu ben je voor altijd van mij bloempje, nu staat mijn initiaal op je rug en kom je nooit meer van me af. "Je bent ziek!" Ik schreeuw de woorden vol met mijn laatste kracht uit, ik weet niet waarom ik dat deed. Ik denk dat ik hoopte dat Finn zich zou realiseren dat dit niet menselijk is, maar wie houd ik voor de gek. Finn begon enkel te lachen, hij greep me opnieuw vast bij mijn linker arm en trok me vervolgens recht overeind. waardoor ik weer begon te schokken door de pijn, mijn hele schouder leek verlamd te zijn door het brandmerk dat er net op was gedrukt.

Ik voelde me verloren, ik voelde me niet meer mijzelf. Finn heeft mijn eigen lichaam van me af gepakt, ik was niet meer van mijzelf. Er stond nu een grote sierlijke 'F' op mijn linker kant van mijn rug, net onder mijn schouder. Ik voelde woede, angst en vooral machteloosheid. "Ik markeer bijna nooit iemand bloempje, alleen de meiden die ik voor mijzelf wil houden." Ik kijk Finn dodelijk aan, moet ik me nu speciaal voelen? "Je bent ziek!" Ik kijk Finn strak aan terwijl ik de woorden in zijn gezicht schreeuw, maar Finn kijkt me enkel grijnzend aan. "Ik ben niet ziek bloempje, ik markeer gewoon graag wat van mij is."

Ik voel me misselijk worden, ik wil hier weg is het enige waar ik aan kan denken. Ik storm naar de deur toe en begin er als een bezetende aan te trekken. Maar de deur zit zoals gewoonlijk op slot. "Leuk geprobeerd bloempje." Ik hoor hoe Finn zijn voetstappen mijn kant op komen lopen, ik weet dat ik geen kant op kan dus draai ik me maar om naar hem toe. Ik sta oog in oog met de man die me heeft gemarkeerd als zijn bezit, en het enige wat ik kan doen is afwachten wat zijn volgende stap is.