Taken Away

35.

Ik sta inmiddels onder de douche in de badkamer van Finn, ik had van Boaz een schone set met kleren gekregen. Het was een zwart rokje met een zwarte trui, verder zat er een bijpassend zwarte lingerie set bij. Ik geniet met volle teugen van de douche stralen die mijn koude huid verwarmen, door de betonnen vloer waar ik net nog een paar uur lang op had gelegen was mijn huid namelijk ijs koud geworden. Ik keek op tegen het feit dat ik Finn zo weer zou gaan zien, de jongens hadden hoogst waarschijnlijk al verteld dat ik mij flink had misdragen in de tijd dat hij in Londen was. Dat idee alleen al maakte mij angstig, maar dat zou ik nooit toegeven aan hun. Ik had allang door dat de jongens genoten van mijn angst, en Finn was daar het extreemste in. Hij was immers de eigenaar van de club, en dat was niet zonder reden. Finn was een echte psychopaat, en ik was zijn zelf gekozen slachtoffer. Ik was zijn speeltje, letterlijk en figuurlijk. Maar ondanks dat liet ik mijn hoofd niet hangen, ik mag niet opgeven. Als ik opgeef heeft hij gewonnen, en dat is wat hij wilt. Hij wilt winnen, hij wilt macht over mij hebben. Hij wilt mij breken, hij wilt mij veranderen in zijn bezit. Zijn eigendom, maar dat zal nooit gaan gebeuren. Niet zolang ik blijf vechten voor mijn vrijheid, en dat is iets wat ik altijd zal blijven doen. Vechten tot ik mijn vrijheid terug heb. Na een kleine tien minuten kwam ik de douche uit, ik droogde mijn lichaam en haar af en trok de kleren aan die van Boaz had gekregen. Het rokje was erg kort maar ik wist dat ik geen andere optie had, alles is beter dan in mijn lingerie rond lopen. Ik haalde een borstel door mijn oranje haren, ik schrok van mijn eigen spiegelbeeld. Ik zag een mager meisje staan met groene ogen die  mij leeg aankijken, ooit stonden mijn ogen opgewekt maar dat voelt als een eeuwigheid geleden. Mijn huid was lijkbleek en de wallen onder mijn ogen waren enorm, ik herkende mijzelf niet meer terug. Ik wist niet meer wie ik was, ik ben niet meer het opgewekte meisje vol levenslust. Ik zie er verloren uit, verward en vooral gebroken. Het spiegelbeeld van mijzelf breekt mij volledig, dat is dan ook de reden dat ik de badkamer zo snel als mij benen mij kunnen dragen verlaat. 

"Daar is mijn bloempje." De stem van Finn steekt als messen in mijn oren, ik kijk hem dodelijk aan in de hoop dat hij mij met rust laat. Maar dat doet hij natuurlijk niet, hij loopt met grote stappen mijn kant op. Ik kijk hem strak aan zonder ook maar een graatje angst te tonen, dat plezier gun ik hem niet. "Zo fel, zo mooi en helemaal van mij." Hij fluistert de woorden naar niemand in het bijzonder, ik walg ervan. "Ik hoorde van de jongens dat je probeerde te ontsnappen." Ik blijf hem strak aan kijken, niet wetende wat ik hierop moet antwoorden. "Ik dacht dat je inmiddels wel zou weten dat je hier niet meer weg komt Bloempje." Ik voelde een steek in mijn hart bij het horen van die woorden, ik weet het donders goed maar dat betekend niet dat ik opgeef. "Het was te proberen." Ik fluister de woorden in zijn gezicht, waardoor Finn mij grijnzend aankijkt. "En wat heeft het je opgeleverd?" Finn zijn donker groene ogen boren zich in mijn groene kijkers, ik slik hoorbaar. "Niks." De woorden komen breekbaar uit mijn keel, precies zoals ik mij voel. Gebroken. Finn haalde een hand door zijn bruine haren en schudde toen afkeurend zijn hoofd, iets wat hij vaker deed als hij geïrriteerd werd. "Ik denk dat ik jou voortaan mee moet nemen op zaken reis." Ik voelde hoe mijn groene ogen zich vergroten als scholletjes, het idee alleen al om met Finn mee te moeten geeft mij kots neigingen. "Ik sla over." Ik spreek de woorden walgend uit, als hij maar niet denkt dat ik daarmee akkoord ga. "Je hebt geen keus Lotus." Hij spreekt zijn woorden spottend uit, en het naarste is dat ik weet dat hij gelijk heeft. Ik ben hier niet in de positie om mijn eigen keuzes te maken, ik heb hier geen vrije wil. "Weet je Bloempje,  je hebt dit zelf veroorzaakt." Ik weet het Finn, bedankt voor de reminder. " Als je je gewoon had gedragen was er niks aan de hand geweest, je hebt dit allemaal aan jezelf te danken Lotus." Ik voelde de onmacht in mijn lichaam, maar ik kon er niks tegen doen. Finn had gelijk, ik had dit zelf veroorzaakt. "Ik weet het." Ik fluisterde de woorden in zijn richting, ik voelde mij machteloos. Finn knikte goedkeurend en draaide zich toen stug om, hij wenkte met zijn hand dat ik hem moest volgen naar de gang. Ik snelde mij achter hem aan wat met veel moeite lukte, mijn lichaam was nog steeds over vermoeid door alle straffen die ik had gekregen de afgelopen dagen. 

Ik vraag mij af hoelang ik nu al vast zit, het voelt als twee weken. Maar dat kan ik mij bijna niet voorstellen, ik durf het echter ook niet te vragen. Als ik dat nu vraag zal Finn waarschijnlijk gaan flippen en dat is het laatste wat ik wil op dit moment, ik wil gewoon rust. Maar rust is het laatste wat ik kan verwachten in mijn situatie, dus zet ik die gedachten al snel weer uit mijn hoofd. We lopen inmiddels al weer een paar minuten door de eindeloze gangen in het gebouw, ik voel mij steeds vermoeider worden maar durf er niks van te zeggen. Als ik dat doe zal Finn mij waarschijnlijk uitlachen of zal hij mij de grond in trappen aangezien het mijn eigen schuld is dat ik zo moe ben, en het ergste is dat het nog echt zo is ook. Het is allemaal mijn eigen domme schuld, ik had gewoon moeten luisteren naar de jongens. Maar daar is het nu te laat voor, het kwaad is al geschied. En ik kan de tijd moeilijk terug draaien, kon dat maar. Dan was ik terug gegaan naar de dag van mijn ontvoering, dan was ik bij mijn ouders gebleven en had ik geen ruzie gemaakt met mijn vader. Maar helaas is het onmogelijk om dat terug te draaien, dit alles is mijn eigen domme schuld. Ik had naar mijn moeder moeten luisteren, ik had nooit alleen op straat moeten lopen in de nacht. Maar ik deed het wel, en nu zit ik hier. Ontvoerd door een psychopaat die mij heeft gebrandmerkt als zijn bezit.