Taken Away

56.

Ik probeer mijn gezonde verstand te gebruiken in deze situatie maar merk al snel dat dat lastiger is dan ik dacht, na een paar minuten weet ik mijzelf weer bij elkaar te rapen. Ik moet door, ik mag nu niet opgeven. Ik moet vechten voor mijn vrijheid en die van de andere meiden, dit is geen slecht boek dat ik aan het lezen ben. Dit is een serieuze situatie, en ik wil niet verliezen. Niet nog een keer, niet nu ik al zo ver ben gekomen. Ik besluit dan ook om vaart te gaan maken, ik heb al te veel tijd verloren, ik moet nu echt door gaan stappen. Ik loop dan ook met lood in mijn benen verder door het bos, ik probeer zo snel mogelijk te lopen. Ik durf niet meer om mij heen te kijken, ik ben te bang om een van die psychopaten tegen te komen. Ik focus mij voordelig op mijn doel, en dat is ontsnappen. Ik loop zo snel als mij benen mij dragen kunnen, en tot mijn verbazing is dat nog aardig snel. Ik probeer mijn vaart nog wat meer te versnellen, ik moet weg hier is het enige waaraan ik kan denken. Ik moet weg uit dit bos. Er zijn simpel weg geen andere opties meer, niet dat die er eerst wel waren. Ik had nooit een andere optie gehad dan een uitweg vinden uit dit bos, en daarna opzoek gaan naar een politie bureau om al die psychopaten aan te geven. Dat is mijn enige optie om hier levend uit te komen.

Ik ben nu al weer een klein uurtje aan het lopen door dit klote bos, mijn voeten zijn inmiddels weer aan het branden maar dat negeer ik volledig. Het is immers niet alsof ik er nu wat aan kan veranderen, ik probeer positief te blijven door te denken aan mijn ouders en vrienden die ik eindelijk weer ga kunnen zien als ik hier uit kom. Dat is de enige gedachten die mij op dit moment overeind houd, en dat is dan ook de reden dat ik mijn pas opnieuw versnel. Dit bos lijkt oneindig door te gaan, er lijkt geen einde aan te komen. Ik slaak een geïrriteerde zucht, waarom moesten ze ook naar die klote markt gaan? Ontsnappen uit het huis was waarschijnlijk veel sneller geweest, maar die gedachten zet ik al snel weer van mij af. Ik mag nu niet mijn hoofd laten hangen, ik ben ontsnapt en dat is al een hele prestatie. Die psychopaten zijn immers op alles voorbereid waardoor ontsnappen van hun vrijwel onmogelijk is, en toch is het mij gelukt. Althans voor nu. Ik weet dat ik positief moet blijven, maar het feit dat ze mij nog steeds aan het zoeken zijn helpt daar niet bij. Ik ben veel te bang dat ze mij alsnog te slim af zijn, dat is tot nu toe altijd het geval geweest. Telkens als ik dacht dat ik mijn vrijheid terug had waren die psychopaten mij te slim af, en dat is ook de reden dat ik bang ben dat dat nu weer het geval gaat zijn. Maar ondanks die gedachten blijf ik door lopen, ik mag niet opgeven. Misschien ben ik hun eindelijk een keer te slim af, en die gedachten alleen al zorgt voor een klein glimlachje op mijn gezicht. Ik mag niet vergeten dat ik sterk ben, Aisha is altijd al sterk geweest. En dat is wie ik ben, Aisha. 

Ik probeer mijzelf zo snel mogelijk te blijven verplaatsen, maar de takken en brandnetels lijken met elke stap meer te worden waardoor het steeds lastiger wordt om mijn snelheid aan te houden. Door het bos lopen is niet bepaald slim op dit moment, maar over het bospad lopen is ook geen optie. Als ik dat zou doen zien ze mij veel sneller en dan krijg ik waarschijnlijk nooit meer mijn vrijheid terug, die gedachten alleen al maakt mij misselijk. De gedachten om terug te moeten naar Finn zijn vreselijke club en opnieuw zijn eigendom te moeten zijn, ik probeer mijn tranen te onderdrukken. Ik mag daar nu niet aan denken, ik moet mij focussen op het hier en nu. Op deze manier kom ik nooit aan het einde van dit klote bos, en dan kan ik mijn vrijheid al helemaal vergeten. Ik heb in de tussentijd geen auto's meer voorbij horen komen, ik weet niet of ik daar blij mee moet zijn of juist niet. Het betekend immers dat ze mij nog steeds in het bos aan het zoeken zijn, en laten we eerlijk zijn dat is nou niet bepaald een prettige gedachten. Mijn lichaam is inmiddels aan het zeuren om voedsel en mijn voeten beginnen met elke stap die ik zet meer te branden, ik weet dat ik dit niet lang meer kan volhouden. Maar ondanks dat blijf ik stug door lopen, ik moet en zal door gaan. Ik ga door tot het uiterste, al wordt het mijn dood. Alles is beter dan opnieuw mee moeten gaan met Finn en zijn slaafjes, alles is beter dan die hell.

Ik voel hoe mijn lichaam inmiddels aan het trillen is van de kou, het was hier toch kouder dan ik had verwacht. In Spanje zou je dit totaal niet verwachten, nou moet ik toegeven dat het niet zo koud is als in Londen. Maar het kwam er wel flink in de buurt, het was inmiddels donker geworden  waardoor het nu nog lastiger is om mijzelf veilig en snel door het bos te verplaatsen. Maar het betekende ook dat Finn mij moeilijker zal kunnen vinden, en die gedachten stelt mij gerust. Ik heb immers geen lamp bij mij dus daaraan kunnen ze mij niet herkennen, maar de grote vraag is of zij wel een zaklamp mee hebben genomen. Ze zijn altijd voorbereid dus het zou mij niks verbazen als ze daar ook op voorbereid zijn, en als dat het geval is ben ik letterlijk en figuurlijk de lul. Met een zaklamp zullen zij zich veel sneller kunnen verplaatsen, en zullen ze mij ook veel sneller opmerken. Ik probeer mijzelf daar niet teveel mee bezig te houden, ik heb immers een voorsprong. toch?