Taken Away

60.

Ik hoor hoe de telefoon een paar keer over gaat waarna er eindelijk wordt opgenomen, ik voel hoe mijn hart sneller begint te kloppen van de adrenaline die inmiddels door mijn bloed pompt. Een hoge vrouwen stem haalt mij uit mijn gedachten, "Necesita bomberen, policía o ambulance?" Voor even stokt mijn adem ik was voor even vergeten dat ik mij in Spanje bevind, ik probeer mijzelf rustig. te houden ik mag nu niet in paniek raken. Niet nu ik eindelijk mijn vrijheid terug kan krijgen, ik mag het nu echt niet verpesten. "I do not speak Spanish." Komt er als een fluistering uit mijn keel, voor even blijft het stil aan de andere kant van de lijn. Maar al snel gaat de vrouw verder waar ze gebleven was, "No problem, do you need a fire brigade, ambulance or police?" Ik voel hoe hoop door mijn lichaam lijkt te verspreiden, ze kan Engels spreken. "I need a police." Mijn hart gaat nog steeds als een razende tekeer, ik weet mijzelf ook geen houding te geven de onbekende man zijn ogen voel ik in mijn rug branden. Ik draai me voor even om waarna hij gelijk een andere kant opkijkt, een naar onderbuik gevoel bekruipt me. Waarom zit hij mij zo aan te staren? "What is your adress? Then I can send the police to you." Ik heb daadwerkelijk geen idee waar ik ben, ik zou dat moeten vragen aan de man. "If you have one moment, I will ask for the adress." De vrouw maakt een instemmend geluid wat mij laat weten dat ze akkoord gaat, ik draai me langzaam om naar de man. "Wat is het adres?"

De man kijkt me voor even enkel aan, waarna hij mijn kant op loopt ik kijk hem wantrouwend aan. Dit alles bevalt mij totaal niet, hij kan toch gewoon het adres opnoemen? Ik zet een paar stappen achteruit maar voel al veel te snel de muur tegen mijn rug aan branden, de man blijft mij aankijken terwijl hij verder mijn kant op loopt. Er lijkt spijt door zijn ogen te flitsen, maar dat kan ik mij net zo goed verbeeld hebben. "Ik wil met de politie praten." Na zijn woorden pakt hij ruw de telefoon uit mijn handen, mijn lichaam lijkt volledig te verstijven door de verbazing. "Ya no es necesario." Paniek is het enige waar ik op dit moment op lijkt te functioneren, ik versta niks van de woorden die de onbekende man zojuist uitsprak. "Estaba entrando en pánico, pero ya la calmé." Calmé lijkt op het woord kalm, probeert hij mij te helpen? Is hij voor mij een politie aan het regelen? Duizenden vragen vliegen door mijn hoofd, maar antwoorden lijk ik niet te kunnen vinden. Waarom heeft hij het gesprek over genomen? Misschien wou hij het adres zelf geven? Ik ga daar maar vanuit. "May bien, gracias. Buenas noches." De man draait zich weer naar mij toe, hij legt de telefoon vervolgens op de keuken tafel. "Er komt politie aan." Zie je wel, hij wou mij enkel helpen ik moet niet gelijk van het slechtste uitgaan. "Dankjewel." Ik spreek de woorden zacht uit, ik vetrouw deze situatie nog steeds niet helemaal maar wil dat niet aan de man laten merken. Hij is op dit moment mijn laatste hoop.

"Wil je wat te drinken?" Ik kijk de man voor even wantrouwend aan, ik weet niet of ik hem kan vertrouwen. Wat als hij wat in mijn drinken doet? Ik zet die gedachten al snel van me af, hij heeft mij net letterlijk met de politie laten bellen waarom zou hij dan wat in mijn drankje doen? Dat is totaal niet logisch, de man kijkt mij nog steeds vragend aan. Ik besef mij dat ik al die tijd nog geen antwoord had gegeven, snel knik ik naar hem. "Lekker." De man draait zich om waarna hij één van de witte keuken kastjes open waarna hij er twee glazen uit pakt, ik volg elke beweging van hem. Ik wil er zeker van zijn dat hij mij niet drogeert, het blijft immers een vreemde. Als ik door heb dat hij niks verdachts uitvoert kijk ik langzaam de keuken door, het witte meubilair ziet er prachtig uit. Ik kijk mijn ogen uit, de keuken is prachtig ingericht. Iets wat je totaal niet zou verwachten bij het aanzicht van de man, maar je weet wat ze zeggen. 'Don't judge a book by its cover.' De man komt mijn kant op lopen met de twee glazen, er zit cola in beide glazen. Ik gun de man een klein glimlachje, ik bekijk mijn glas grondig maar zie niet verdachts aan de cola. Het enige wat ik verdacht vind is dat de cola niet lijkt te borrelen zoals het normaal doet, maar dat kan ook komen doordat de cola al eerder is geopend waardoor de prik is weg gezakt. De man heeft zijn glas al bijna leeg gedronken, ik voel me spontaan bezwaard. Waarom doe ik zo ondankbaar? Deze man is mij letterlijk aan het helpen ik moet niet zo achterlijk doen, met die gedachten neem ik een paar grote slokken van de cola. 

De smaak is overweldigend, het lijkt bijna bitter te zijn? Is deze cola overdatum? Ik kijk de man ongemakkelijk aan, ik wil niet onbeleefd over komen dus drink ik met veel tegenzin de rest van de cola op. De smaak is niet te doen, maar ik probeerde het zoveel mogelijk te negeren. Ik voel een vlaag misselijkheid in mijn keel ontstaan, de bittere na smaak is niet te doen. Maar ondanks de vieze smaak pers ik met moeite een glimlachje op mijn gezicht, de man knikt enkel terug. Vervolgens wenkt hij mij om hem te volgen naar de eettafel, voor even twijfel ik maar al snel volg ik hem naar de witte eettafel. Ik neem plaats op een van de met wit leer beklede stoelen, ik voel hoe mijn hoofd begint te tollen. De duizeligheid neemt met de seconde meer toe, wat is dit ineens? "Ik.." De man kijkt me vragend aan, mijn keel voelt droog aan en woorden lijk ik niet meer te kunnen vinden. Wat is er in godsnaam met mij aan de hand?