Taken Away

36.

We waren inmiddels weer aangekomen in de club, Finn moest wat zaken regelen zei hij. En ik moest voortaan met hem mee, ik had het goed verkloot voor mijzelf dat besef ik mij inmiddels wel. Zuchtend nam ik plaats op één van de zwart beklede banken in de club, ik voelde mij totaal niet fijn bij deze situatie. Finn had een nieuwe vangst had hij verteld toen we nog door de gangen liepen, ik had mij echter niet gerealiseerd dat hij daarmee meiden bedoelde. Hij had twee meiden 'mee genomen' uit Londen had hij uiteindelijk gezegd nadat ik volledig flipte toen ik erachter kwam, hij had het gewoon weer gedaan. Hij had meer meiden ontvoerd en het ergste is dat hij doet alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Het maakt mij mentaal kapot om de meiden te zien, ze zien er angstig en vooral moe uit. Een van de meiden heeft prachtige blonde krullen en de ander heeft bruin stijl haar, ze hebben allebei bruine ogen die angstig naar Finn kijken. De meiden weten niet waar ze zijn, en zijn daardoor totaal in paniek. Finn zit natuurlijk alleen maar te grijnzen, de psychopaat. Mick was er inmiddels ook bij komen zitten, en ook hij keek de meiden grijnzend aan. Ik voel mij totaal niet op mijn gemak in deze situatie en Finn lijkt dat ook door te hebben, hij kijkt mij dodelijk aan en maakt een waarschuwend gebaar door met zijn handen een pistool te vormen. Ik voel me er echter niet door bedreigd, ik weet inmiddels wel dat hij bluft. Als hij mij dood had willen schieten had hij dat allang gedaan, maar ik houd mij wel rustig zoals Finn van mij verwacht. Ik wil hier niks mee te maken hebben, ik wil mij niet bemoeien met de ontvoering van de twee meiden voor mij. Ze kijken mij smekend aan met hun bruine ogen, maar ik kan niks voor ze doen. Ik kan ze hier niet uit redden en dat breekt mijn hart, en dat is dan ook de reden dat ik van hun weg kijk. Ik weet zeker dat dit hun alleen maar angstiger maakt, maar ik wil mijzelf niet nog meer in de problemen werken.

Finn had de meiden inmiddels uitgelegd wat ze hier doen, het was hetzelfde wat hij mij vertelde toen ik wakker werd na mijn ontvoering. Verschillende herinneringen aan die dag schieten door mijn hoofd, ik probeer ze te negeren en aan iets anders te denken. Maar hoe hard ik het ook probeer het lukt mij niet, ik voel hoe ik in paniek begin te raken. Ik wil niet denken aan mijn ontvoering, ik wil niet denken aan de dag waarop mijn vrijheid van mij werd afgenomen. Een hoge piep verlaat mijn keel zonder dat ik er zelf besef van heb, ik voel hoe mijn lichaam begint te trillen terwijl de tranen als watervallen over mijn wangen beginnen te stromen. "Lotus hou daarmee op." Het is Finn zijn kille stem die tegen mij begint te schreeuwen, maar ik krijg het niet meer helder mee. Zijn woorden lijken geen betekenis meer te hebben, het enige wat ik voor mij zie is de dag waarop ik wakker werd na mijn ontvoering. Ik voel hoe de paniek die ik die dag voelde terug keert in mijn lichaam, ik probeer mijzelf rustig te houden in hoeverre dat mogelijk is in deze situatie. Maar het lijkt niet te werken, mijn lichaam lijkt een eigen wil te hebben. Ik hoor vaag hoe verschillende mensen tegen mijn schreeuwen, maar het komt niet binnen. Ik zie weer voor me hoe ik vast zat geketend aan een ijzeren ketting die door liep naar het plafond van de kamer waar ik in wakker werd, ik voel de machteloosheid en paniek van die dag in mijn lichaam. Mijn hoofd begint te tollen en ik voel mijzelf misselijk worden, ik wil dat het stopt is het enige waar ik aan lijk te kunnen denken op dit moment. Maar de herinneringen stoppen niet, ik zie voor me hoe Finn de kamer binnen kwam lopen en mij grijnzend aan keek. Ik hoor zijn stem in mijn hoofd vragen "Heb je lekker geslapen Doornroosje?" Voor ik er erg van heb begin ik als een bezetene te gillen, ik ben volledig de controle kwijt over mijn lichaam op dit moment. "Laat het stoppen!" Ik voel hoe mijn handen beginnen te zweten, terwijl de herinneringen voor mijn ogen blijft afspelen. "Stop het asjeblieft!" Ik gil de woorden uit terwijl de tranen over mijn wangen blijven stromen, dan voel ik een pijnlijke steek in mijn nek waarna alles om mij heen langzaam zwart wordt. De paniek ebt weg uit mijn lichaam en er komt rust voor in de plaats, de rust waar ik zo naar verlang.

Ik wordt met een stekende hoofdpijn wakker, ik open langzaam mijn ogen en zie dan dat ik in Finn zijn tweepersoons bed lig. Ik kan mij echter niet herinneren hoe ik hier terecht ben gekomen, vage herinneringen van gister stromen mijn hoofd binnen. Ik slaak een geïrriteerde zucht, ik hoef het mij niet te herinneren. "Goedemorgen Bloempje." Het is Finn die mij begroet, hij loopt net de badkamer uit terwijl hij mij een glimlach geeft. Een oprechte glimlach, iets wat mij laat verbazen. "Goedemorgen." fluister ik hees terug, mijn keel doet pijn van het gillen van gister. Finn zegt er echter niks over, hij zal wel doen alsof er nooit wat gebeurd is. Dat doet hij wel vaker, en op dit moment ben ik daar erg blij mee. Ik zou ook niet weten wat ik er over moet zeggen, ik weet niet eens wat er gebeurde. Ik weet alleen dat ik de controle over mijn eigen lichaam verloor, en dat maakte mij angstig. "Lotus, vandaag hoef jij niet te werken in de club." Ik kijk Finn verbaasd aan, betekend dat dat ik een vrije dag krijg? "Dus ik krijg een vrije dag?" Fluister ik hoopvol in zijn richting, hij geeft mij een dodelijke blik en schud dan zijn hoofd. "Vrije dagen kosten mij geld." Ik kijk Finn teleurgesteld aan, ergens verbaasd het mij niet meer maar toch baal ik. Ik had gehoopt op een vrij dagje, dan kon ik wat uitrusten zodat mijn lichaam zich kan herstellen. Dan zou ontsnappen makkelijker gaan, en is de kans groter dat ik het haal. "Ik heb vandaag een andere klus voor jou Bloempje.