Taken Away

43.

"Je weet dat ik je moet straffen Lotus." Ik druk mijn kaken stevig op elkaar, ik wou hem niet beantwoorden maar ik weet dat als ik geen antwoord geef hij alleen maar bozer zal worden. "Ik weet het." Finn knikte tevreden en greep toen ruw mijn oranje haren vast, ik kon een pijnlijke kreet niet onderdrukken. Het voelde alsof honderden messen in mijn hoofdhuid werden gestoken, tranen schoten in mijn ogen als reactie op de pijn. Maar ik liet ze niet vallen, het laatste wat ik wil is huilen in de buurt van mijn ontvoerder. Finn kijkt mij met een grijns aan, hij genoot van mijn pijn. Ik zag het aan zijn gezicht, je kon het bijna van zijn ogen af lezen. Het maakte mij bang, het idee dat hij zo kan genieten van mijn pijn. Het was een angstaanjagende gedachten. "Doe het asjeblieft niet." Ik smeekte hem om mij met rust te laten, Finn keek mij enkel dodelijk aan als reactie. Ik weet dat hij niet naar mij luistert maar ik kon het altijd proberen, het is beter dan niets doen. Niets doen staat gelijk aan zwakte, en zwak wil ik niet zijn.

"Dit alles heb je aan jezelf te danken Bloempje." Ik wist dat hij gelijk had, als ik nooit was weg gelopen had ik nu geen straf gekregen. Dan was ik nu in de club aan het werk achter de bar, niet dat dat veel beter is. Maar het was wel beter geweest dan de situatie waar ik mij nu in bevind, maar dat zal ik nooit aan Finn toegeven. Als ik dat doe zal hij zich machtiger voelen dan ooit tevoren, en dat is iets wat ik nooit zal laten gebeuren. Ik gun hem geen macht, ik gun hem enkel een plekje in de gevangennis.  "Ik vecht voor mijn vrijheid, jij zou dat ook doen als je in mijn positie zat." Finn zijn ogen leken zwart te worden van woede, hij houd niet van een tegenwoord dat weet ik inmiddels wel. Maar op dit moment kon het mij niks meer schelen, ik moet en zou vechten voor mijn vrijheid. "Jij moet eens gaan leren wie hier de baas is, ik ben jou meer dan zat Lotus." Ik keek Finn strak aan wat mij een extra harde ruk aan mijn oranje haar oplevert, ik probeerde mijzelf sterk te houden. Dus druk ik mijn kaken stevig op elkaar in de hoop dat ik geen greintje angst toon, ik wil Finn mijn angst niet laten zien. Maar wie hou ik voor de gek? Natuurlijk zag hij mijn angst, iedereen zou de angst in mijn ogen kunnen zien op dit moment. En dat maakte mij gek, Finn had zoveel macht over mijn lichaam dat alleen al een blik van hem mij aan het huilen zou kunnen krijgen. Ik voelde mij verloren als nooit tevoren, en het besef dat ik hier waarschijnlijk nooit meer levend uit kom was sterker dan ooit. 

Finn had mij weer flink toegetakeld, hij had mij meerdere keren tegen mijn ribben aan getrapt en had mij honderd slagen gegeven op mijn blote kont met een liniaal. Na dit alles had hij mij mee genomen naar zijn slaapkamer en had mij daar vast geboeid met mijn linker pols aan het uiteinde zijn bed, daarna verliet hij de kamer en draaide de deur nog snel op slot. Alsof ik mijzelf spontaan zou kunnen bevrijden van het bed en door de deur zou kunnen vluchten, ik sloot gefrustreerd mijn ogen. Ik kan mijzelf niet meer sterk houden, niet nadat ik zo dichtbij mijn vrijheid was. Ik voel hoe de eerste tranen over mijn wangen beginnen te vallen, al snel volgt de rest van de tranen die ik al die tijd had verborgen voor Finn. Ik liet al mijn pijn van de afgelopen periode los, en voor ik er benul van heb is het kussen waar ik op lig doorweekt. Ik probeer mijn linker pols met al mijn kracht los te trekken uit die verschrikkelijke handboeien, maar veel nut heeft het niet. Het enige wat het mij oplevert is een helse pijn in mijn pols, een gefrustreerde gil verlaat mijn keel voor ik er erg van heb. 

Waarom moesten ze mij hebben? Waarom niet een andere random meisje in Londen? Waarom moest ik midden in de nacht door het Hyde park lopen? Waarom luisterde ik niet naar mijn moeder? Bij de gedachten aan mijn moeder breekt mijn hart, ik mis haar als nooit tevoren. Ik mis haar lach, ik mis haar rustige stem. En ik mis haar knuffels, ze gaf van die lange knuffels die alleen je eigen moeder je kan geven. Van die knuffels waar je de liefde van haar in kan voelen, een knuffel die niemand anders je kan geven. De enigste bij wie je je zo veilig voelt in een omhelzing is je moeder, en laat dat nou het gene zijn dat van mij is afgepakt. Mijn familie. Ik voelde hoe een laatste eenzame traan over mijn wang rolde, een traan vol pijn. Ik sluit mijn ogen in een poging om aan wat positiefs te denken, maar hoe hard ik het ook probeer geen enkele positieve gedachten lijkt in mijn hoofd op te komen. Er was niks meer over van het ooit zo positief ingestelde meisje dat ik was, er was enkel leegte over. Ik voelde me niet meer als mijzelf, ik voelde mij niet meer als Aisha. Ik voelde mij meer als de Lotus die ik gedwongen wordt te zijn, Aisha was immers vrij. Zij kon genieten van het leven en de mensen om haar heen, zij hoefde zich geen zorgen te maken. Lotus daarentegen moet overleven, zij kon niet genieten van de standaard dagelijkse bezigheden die een tiener hoort te hebben. Zij kon enkel hopen op een wonder, een wonder waardoor ze Aisha weer kan zijn. Maar realistisch gezien weet ik ook wel dat dat wonder waarschijnlijk nooit meer komen gaat, ik zal moeten accepteren dat dit mijn nieuwe leven is. Ik zal mijn oude leven achter mij moeten laten, ik heb geen andere keuzes meer.