Taken Away

51.

Hoe dichter we bij de ingang komen hoe angstiger ik me begin te voelen, ik kan hier niet onderuit komen besef ik mij maar al te goed. Ik zie hoe Boaz die voor ons loopt de deur van het gebouw opent met een gouden sleutel, de verbazing moet van mijn gezicht af te lezen zijn want Finn schenkt mij een vieze grijns. "We zijn op alles voor bereid Bloempje, dus haal je maar niks in je hoofd." Ik klem mijn kaken op elkaar om een woede uitbarsting te voorkomen, Finn haalt het bloed onder mijn nagels vandaan. Ik zie hoe Boaz het gebouw in verdwijnt en dat is het moment waarop Finn nu ook naar de ingang begint te wandelen, ik heb geen andere keuze dan achter hem aan te lopen aangezien meneer nog steeds mijn linker arm vast heeft. Ik slaak een diepe zucht in de hoop dat mijn angst wat zal verminderen, maar dat is natuurlijk niet het geval. Hoe dichter bij de deur komt hoe angstiger ik mij voel worden, ik weet niet waarom ik zo bang ben op dit moment. Maar mijn nare onderbuik gevoel zakt niet weg bij die gedachten, het lijkt alleen maar erger te worden. "Loop eens door Lotus, we hebben niet de hele dag de tijd." Het is Roy zijn ruwe stem die mij uit mijn gedachten doet op schrikken. Ik versnel mijn pas zichtbaar in de hoop dat Finn zich niet gaat afreageren door Roy zijn woorden, en gek genoeg gebeurd er niks. We zijn inmiddels bij de deur aangekomen, we stappen er met flinke vaart doorheen waardoor ik de kans niet krijg om de ruimte waar we ons nu in bevinden in mij op te nemen. Fijn, op deze manier is ontsnappen al helemaal geen optie meer. 

Na een paar minuten lopen door verschillende gangen met beschimmelde muren komen we aan in een grote ruimte met verschillende gouden tafels, ik trek verbaasd mijn wenkbrauwen op. Wat is dit voor plek? Ik zie dat er zwarte stoelen om de gouden tafels staan, er zitten verschillende mannen in de ruimte. Ik zie hoe een aantal van de mannen sigaren aan het roken zijn, verder kan ik nog niet door de ruimte heen kijken doordat Boaz voor mijn zicht staat. Finn kijkt mij met een geamuseerde blik aan, iets dat mij totaal niet bevalt. Waar zijn die twee meiden eigenlijk gebleven? Ik zie Roy en David ook niet meer bij ons staan, paniek borrelt op in mijn maag. "Waar zijn de andere?" Ik fluister mijn woorden in de hoop dat de jongens mij niet kunnen verstaan, maar wie hou ik voor de gek? Tuurlijk konden ze mij verstaan. "Die zijn zaken aan het regelen." Het is Boaz die de woorden uitspreekt, hij schenkt mij vervolgens een klein glimlachje. Ik gun hem geen glimlach terug, ik kijk hem enkel dodelijk aan. Boaz blijft mij aan staren als gevolg van mijn dodelijke blik, hij had deze reactie duidelijk niet verwacht. Boaz moet niet denken dat een glimlach deze situatie minder erg maakt, ik draai mijn gezicht richting Finn in de hoop dat Boaz stopt met mij aan te staren. Maar natuurlijk is dat niet het geval, ik voel zijn ogen letterlijk op mijn lichaam branden. Maar ik besluit het te negeren, het heeft geen nut om tegen deze mensen in te gaan. Dat was mij inmiddels wel duidelijk. 

Na een kleine tien minuten lopen we richting een van de gouden tafeltjes, Boaz en Mick nemen gelijk plaats op de zwarte stoelen die om de tafel heen staan. Finn doet dat echter niet, hij kijkt mij eerst waarschuwend aan. "Geen scene schoppen Lotus." Ik kijk Finn dodelijk aan, wat denkt hij nou zelf? Ik ben geen hond die hij kan rond commanderen, maar ondanks deze gedachten knik ik in zijn richting. "Ik zal mij gedragen Finn." Ik geef hem het gewenste antwoord, want ik weet ook wel dat ik geen andere keuze heb. Finn wint toch wel, en als ik hem niet gehoorzaam krijg ik weer zo'n achterlijke straf. En dat is het laatste wat ik op dit moment wil, ik wil gewoon rust is dat zoveel gevraagd? Finn kijkt mij nog een keer dreigend aan en neemt dan eindelijk plaats op een van de zwarte stoelen, hij heeft mijn linker arm nog steeds vast waardoor ik ongemakkelijk naast hem blijf staan. Ik voel mij nu letterlijk een huisdier van Finn, ik zie hoe verschillende mannen in de zaal mijn lichaam scannen. Ik voel letterlijk hoe hun ogen op mijn lichaam branden, ik wordt er ongemakkelijk van en weet mijzelf dan ook geen houding te geven. Deze hele situatie zit mij niet lekker, daarnaast heb ik dat veel te korte zwarte kanten jurkje aan waardoor de mannen letterlijk al mijn vormen kunnen zien. Ik voel mijzelf misselijk worden bij die gedachten, ik voel mij totaal niet op mijn gemak en wil gewoon weg uit deze situatie. Maar ik weet inmiddels ook wel dat dat geen optie is, dus probeer ik mijzelf te kalmeren door aan de afspraak van mij en Roos te denken. "Ik weet dat we zullen vechten tot we onze vrijheid terug hebben, dat is het enige wat we kunnen doen." En dat is wat ik doe, ik vecht mij door de angst heen en recht mijn rug. Ik mag niet opgeven, dat is wat Finn wilt. 

Finn rukt mij na een klein halfuurtje ruw op zijn schoot, ik probeer mijzelf uit zijn armen te vechten maar na een paar minuten geef ik het op. Er is geen beweging te krijgen in zijn ijzer sterke greep, een geïrriteerde zucht verlaat mijn lichaam. Ik zie hoe Roy en David inmiddels bij ons aan de gouden tafel zijn komen zitten, maar de meiden die ze mee hadden zijn nergens te bekennen. Wat hebben ze met hun gedaan? Ik probeer mijn gedachten niet te laten overstromen door de duizenden vragen die ik heb, maar mijn nieuwsgierigheid wint het van mijn verstand. "Waar zijn de andere meiden gebleven?" Ik vraag het aan niemand in het bijzonder, Roy kijkt mij dodelijk aan als reactie op mijn vraag. "Niet jou zaken." Finn fluistert de woorden in mijn linker oor waardoor mijn nekhaartjes recht overeind gaan staan, ik voel hoe hij vervolgens zijn greep om mijn middel versterkt. Het lucht wordt voor even uit mijn longen geperst door zijn sterke greep, iemand is met het verkeerde been uit bed gestapt vanochtend.