Taken Away

40.

Ik was al een flinke tijd door de eindeloze gangen in het gebouw aan het sluipen, na een goed halfuur kwam ik eindelijk aan in de bekende hal met de uitweg uit deze hel. Ik zag de voordeur in mijn zichtveld verschijnen, ik probeerde een enthousiaste kreet te onderdrukken. Iets wat mij met moeite lukte, ik voelde mij enthousiast worden. Dit gaat lukken ik weet het zeker, ik ben zo dichtbij. Ik sluip naar de voordeur waarna ik kijk of er een slot op zit, tot mijn verbazing is dit het geval. Ik voel steeds meer hoop in mijn lichaam ontstaan, ik ga eindelijk ontsnappen uit deze hel. Ik ga eindelijk mijn vrijheid omarmen, ik zal eindelijk mijn leven terug krijgen. Ik voelde mijn enthousiasme steeds groter worden, maar vergeet daardoor volledig om de deur te openen. Ik was volkomen afgeleid, de gedachten van vrijheid is de oorzaak. Het idee alleen al dat ik mijn leven terug zal krijgen voelt onwerkelijk, het kan gewoon niet waar zijn.

"Wat dacht jij te gaan doen?" Het was Boaz zijn stem die mij terug in de realiteit trok, ik voelde hoe mijn adem stokte van de schrik. Dit kan niet, dit mag niet echt zijn. Dit mag niet gebeuren, niet nu ik zo dichtbij ben. Niet nu ik voor de uitgang sta, niet nu. Ik ben zo dichtbij, ik mag niet gepakt worden. Niet nu ik zo dichtbij mijn vrijheid ben, ik draai mij in een ruk om waardoor ik oog in oog kom te staan met de inmiddels boze Boaz. Ik probeer mijzelf te herpakken wat met veel moeite lukt, ik slik de opkomende brok in mijn keel weg. "Ik, ik kon niet slapen." De woorden kwamen als een fluistering uit mijn keel, ik voel mijzelf steeds meer in paniek raken. Dit is alles behalve goed, ik mag nu niet gepakt worden. Als hij mij nu mee neemt naar Finn zal ik het niet overleven ben ik bang, ik kan niet nog een straf aan. Zowel mentaal als fysiek ben ik kapot. "En dan ga je naar de enige uitgang in ons gebouw?" Ik voelde mijn gezicht wit weg trekken, ik wist niets te zeggen op die woorden. Ik voelde mij verloren, het was ook te mooi om waar te zijn. "Ik wil mijn vrijheid gewoon terug." Ik spreek de woorden zo fel mogelijk uit, ik mag nu niet opgeven. Zo'n kans als ik nu heb krijg ik nooit meer, ik moet en zal dit afmaken. Boaz kijkt mij hoofdschuddend aan, iets dat mij vreselijk irriteert. Hij zou hetzelfde hebben gedaan als hij in mijn situatie zat. "En hoe wou je dat gaan doen dan?" Hij spreekt zijn woorden spottend uit, maar ik laat mij er niet door ontmoedigen. Ik ben klaar met zwak zijn, ik ben klaar met het luisteren naar deze psychopaten. Ik wil mijn leven terug, en dat kan maar op één manier. En dat is vechten, vechten voor mijn vrijheid. Voor even zit ik in een heftige tweestrijd, ik kan nog maar één manier bedenken om hier weg te komen maar dat gaat tegen mijn principes in. Maar ik heb geen andere opties meer, ik moet het doen. Ik slaak een trillende zucht, het spijt mij Boaz.

"Op deze manier." Ik sla Boaz zo hard ik kan op zijn linker slaap met Finn zijn sleutelbos, ik schrik van mijn eigen actie. Dit voelt verkeerd maar ik had geen andere opties meer, ik moet en zal vechten voor mijn vrijheid. Niemand anders doet het voor mij, ik ben de enigste die dat kan doen. En als daar geweld voor nodig is, dan moet dat maar. Boaz zijn ogen stralen angst uit terwijl hij achterover valt op de zwart met marmer bedekte vloer, zijn ogen sluiten zich vervolgens langzaam. Voor even ben ik volledig in paniek, ik heb hem bewusteloos geslagen. Iets wat ik normaal nooit zou doen, wat heb ik in godsnaam gedaan? Ik ben nooit een vechter geweest, ik deed niemand kwaad. Ik had een hekel aan ruzies en al helemaal aan vechten, maar deze plek heeft dat veranderd. Ik ben niet meer het onschuldige meisje dat ik ooit was geweest, ik ben veranderd in een leeg persoon die alles doet voor haar vrijheid. Ik wil mijn leven terug, ik wil vrij zijn van Finn. Vrij van alles wat mij is overkomen, ik wil gewoon dat het stopt. En Boaz blokkeerde mijn enige uitweg, ik had geen andere keus.

Voor een paar minuten sta ik versteend te kijken naar Boaz zijn lichaam, ik voel mij vreselijk. Maar dan besef ik me dat ik moet vluchten, ik heb hier geen tijd voor. Ik moet hier weg, nu meteen. Ik heb Boaz aangevallen, als ik nu niet vlucht zal ik hier nooit meer weg komen en zal Finn mij kapot maken door mijn acties van deze nacht. Ik draai mij dan ook in een ruk om naar de deur, ik probeer verschillende sleutels van Finn zijn sleutelbos uit op het slot van de deur. Het gaat lastiger dan ik had verwacht, mijn handen trillen van de adrenaline waardoor ik de sleutels moeilijk in het slot krijg. Na een paar minuten vind ik dan eindelijk de juiste sleutel, een last valt van mijn schouders af. Het is me gelukt, ik kom hier weg. Ik draai zo snel ik kan het slot open, een harde klik laat me weten dat de deur naar mijn vrijheid open is. Ik voel de vreugde door mijn aderen stromen, het is me gelukt. Ik heb mijn vrijheid terug gewonnen, ik kan eindelijk vluchten uit deze hel. Ik gooi de deur zo snel als dat mogelijk is open, ik kijk nog één keer naar Boaz die nog steeds in dezelfde positie op de vloer ligt. Een schuld gevoel neemt voor even mijn lichaam over, maar ik besteed er geen aandacht aan. Het is nu of nooit, met dat in mijn gedachten ren ik de deur uit. Ik ren mijn vrijheid tegemoet, iets wat ik nooit had durven dromen.