Taken Away

52.

Ik voel mijn lichaam steeds meer begint te verstijven door deze hele situatie, ik vind het maar niks deze plek. En het zit mij ook totaal niet lekker dat de meiden opeens weg zijn, wat zijn ze in vredesnaam van plan met hun? Ik kan mij er echter niet langer druk om maken, de lichten vallen plots uit in de kamer. Ik voel hoe kippenvel op mijn lichaam ontstaat van de angst, ik weet met moeite een gil te onderdrukken. Paniek neemt mijn lichaam over, wat is dit allemaal? Echter lijkt verder niemand in paniek te raken, ze zullen dit alles waarschijnlijk gewend zijn. "Ontspan je Lotus." Finn fluistert de woorden in mijn nek, ik voel zijn warme adem over mijn nek strijken. Maar het helpt mij totaal niet met ontspannen, het maakt mij enkel banger. Nog voor ik mij verder druk kan maken om mijn huidige situatie met Finn springt een spotlight aan die vol op een goud podium begint te schijnen, hoe was mij dat podium nog niet opgevallen? Ik probeer alles van het afgelopen uur op een rijtje te krijgen, maar het lukt me niet. Dit alles is zo chaotisch en niet logisch, mijn brein lijkt het niet te kunnen begrijpen. "Ontspan Bloempje." Finn zijn warme adem strijkt nogmaals over mijn nek, ik probeer te doen wat hij van mij vraagt maar het lukt mij niet. Mijn lichaam staat op overlevingsstand, ik kan mij nu onmogelijk ontspannen. Ik voel hoe vermoeidheid mijn lichaam wilt over nemen, dit alles is simpel weg te veel waardoor vechten tegen de plotse vermoeidheid niet lukt. Ik voel hoe mijn ogen dichtvallen, ik probeer ze met moeite open te houden maar het is een verloren zaak. Mijn lichaam is te moe om terug te vechten, en dat is dan ook de reden dat ik mij laat mee sleuren door de duisternis. 

Ik schrik wakker van een harde piep, zo'n piep die uit een microfoon komt die niet goed is ingesteld met het geluidsvermogen van de boksen waarmee het verbonden is. Ik schiet in een ruk overeind maar kan niet opstaan door de ijzer sterke armen van Finn die nog steeds om mij heen zijn geslagen, ik sluit gefrustreerd mijn ogen voor een paar seconde. "Welkom heren, zijn jullie klaar voor de aanbiedingen van de markt van vandaag?" Mijn ogen schieten open bij het horen van het woord 'markt', misschien krijg ik nu eindelijk antwoord op de vragen die nu al de hele dag door mijn hoofd spoken. De mannen in de zaal beginnen enthousiast te joelen als antwoord op de vraag die ze gesteld werd, ik zie dat er een man met bruin haar en bruine ogen op het podium staat. Hij draagt een nette zwarte smoking met een gouden stropdas, zijn broek is ook zwart. Hij ziet er knap uit, maar het feit dat hij met criminele omgaat verpest het gehele plaatje van hem. "Goed laten we dan onze eerste parel uit nodigen op het podium." Ik lijk zijn woorden niet te begrijpen, we zijn toch op een markt? Ik voel hoe mijn ogen zich vergroten als scholletjes als ik een van de bruinharige meiden van eerder vandaag op het podium zie lopen, ze kijkt angstig om zich heen wat mijn hart breekt. Wat is dit allemaal? Waarom moet zij het podium op? Dit is toch niet mensenhandel? 

Ik probeer mijn opkomende tranen tegen te houden, ik moet sterk blijven. Ik zie dat het meisje een krijt bordje om haar nek draagt met daarop de naam Elisa, ik kan het niet langer aanzien en draai mijn hoofd naar rechts om zo niet meer naar het podium te hoeven kijken. "Kijken Lotus." Finn fluistert de woorden in mijn nek, hierdoor versta ik hem luid en duidelijk en dat weet hij ook. "Ik sla over." Ik spreek de woorden kalm uit, het levert mij een klap op tegen mijn linker slaap. "Het was geen vraag." Finn spreekt zijn woorden kalm uit, maar je kan de dreiging in zijn stem horen. Ik klem mijn kaken op elkaar waarna ik mijn gezicht met veel moeite terug draai naar het podium, ik zie het meisje gebroken om haar heen kijken. Als haar ogen mij vinden in het publiek kijkt ze mij hoopvol aan, ze hoopt waarschijnlijk dat ik haar uit deze situatie kan redden. Maar ik heb hier niks over te zeggen, ik zit hier zelf ook niet vrijwillig. Het breekt mijn hart dat ze mij blijft aan staren, met moeite en pijn in mijn hart verplaats ik mijn ogen richting de man met de gouden stropdas om. Ik voel hoe een paar eenzame tranen over mijn wangen rollen, ik doe de moeite niet om ze weg te vegen. Dit aanzicht breekt het laatste stukje hoop in mij volledig af, dit alles is niet menselijk meer.

"Goed mannen, ik hoop dat jullie Elisa goed in jullie op hebben genomen?" De man met de gouden stropdas kijkt vragen de zaal door, als reactie op zijn vraag beginnen de mannen opnieuw te joelen. Ik kijk vol walging de zaal door, hoe kunnen deze mannen geen geweten meer hebben? "Goed, dan mag het bieden beginnen. We starten met zeshonderd euro." Ik geloof mijn eigen oren niet, mijn lichaam begint te trillen van de woede die ik op dit moment voel. Finn lijkt het ook door te hebben want hij versterkt zijn greep om mijn middel, iets wat mij alleen maar bozer maakt. "Duizend!" Hoor ik een van de mannen in het publiek schreeuwen, al snel gaat het bieden steeds hoger. Ik kan dit alles niet meer handellen en wil weg uit de situatie, ik probeer mijzelf met al mijn kracht los te rukken uit Finn zijn greep. "twee duizend?" Hoor ik door de boksen in de zaal galmen, mijn ogen vergroten zich als scholletjes. "Één maal ander maal!" Galmt het door de zaal, maar geen van de mannen bied nog verder. "Verkocht! U mag Elisa ophalen in de zaal hiernaast." Ik probeer mijzelf rustig te houden, maar het lukt mij niet meer. Dit alles is teveel, het is onmenselijk. Ik geef opnieuw een harde ruk aan Finn zijn armen, en tot mijn grote verbazing laat hij mij onverwachts los. Ik grijp de kans gelijk en spring van zijn schoot af waarna ik naar de uitgang van de zaal begin te rennen, dit is mijn kans.