Mamahalin Kita ng Malayo

CHAPTER 95

Stephen's POV
I just went out of the VIP room. Kaloka! Napakasungit naman ng matandang yun. No wonder walang bumibisita sa kanya. Sabi nga ng helper niya pati daw mga anak niya eh ayaw siyang bisitahin dahil palagi niya silang sinisigawan at pinagagalitan. The old woman thinks daw kasi na pera lang ang habol nila sa kanya. Well, on that part hindi na ako pwedeng magsalita coz I really don't know anything about them.

It's pass 12 already. Time for lunch and pagdating ko sa nurse's area, sakto namang may pumalit na sakin. Finally!!! Makaka-kain na din ako!

While heading to the canteen, my phone vibrates. As I checked the sender's name, I immediately rolled my eyes and turned it off. Yung ex-boyfriend ko kasi yun. Humihingi na naman ng pang-tuition. Jusko! Wala na nga kami eh tsaka medyo gipit din ako ngayon coz I bought a car for my parents.

Naisip ko kasi na simula noong nagtrabaho ako eh wala pa akong nabibigay na regalo sa kanila. Bumabawi lang ang bakla kaya titigilan ko muna ang kalandian ko. I'll focus providing the needs of my parentals muna coz they getting old na din.

As I reach the canteen, nakita ko agad si Sam. Tsk! Nandito na pala 'tong babaeng 'to hindi man lang nagtawag. Medyo natawa din ako dahil mag-isa niya so as soon as I order my food agad na akong tumabi sa kanya.

Stephen: Hoy!

Samantha: Ano?! (Frowning)

Stephen: Ay wow! Bakit hindi mapinta yang mukha mo, aber? Hindi ka ba nadiligan? Tengga ka ba ng isang gabi?

After telling those words, the waiter gave my order. Pogi naman pero deadma! Masyadong akong maganda para makipag-relasyon sa isang waiter noh!

Stephen: Hoy! Bakit ba ang tahimik mo? Magsalita ka naman! (Then start eating his food)

Samantha: Hayst! Kumain ka nalang (then rolled her eyes)

Stephen: Asus! Let me guess, siguro hindi lang isang gabi noh?

Samantha: Tsk! Shut up, Stephen.

Stephen: 3? 4? 5? OMG! Don't tell me isang linggo na?!

Samantha: Baliw! Hindi noh. Tsaka pwede bang hinaan mo yang boses mo? Nakakahiya! Hindi lang tayo ang tao dito.

Stephen: Jusko! Mga Doctor at nurses ang mga yan! Hindi na bago sa kanila ang gantong usapan. Tsaka kung meron mang pa-inosente pa diyan? Pepektusan ko sila sa fallopian tube at tutusuan ko ng formalin (look around which made Sam laugh)

Samantha: Baliw ka talaga eh noh?

Stephen: Ayun! Tumawa din...So ano na? Bakit malungkot ka jan?

Samantha: Wala.

That made me sigh and rolled my eyes. Kaloka! Sa tinagal-tagal naming magkaibigan sa tingin niya hindi ko alam kung may problema siya o wala?! Like duh! Kahit ganto ako napapansin ko pa din noh.

Stephen: Sabihin mo na, Sam. I'm here to listen (said that in a very calm way)

Samantha: (sigh) Okay fine!

Stephen: Okay? (Put down the utensils and look at Sam)

Samantha: We're trying naman eh kaso.... K-kaso hanggang ngayon wala pa.

Stephen: What do you mean wala pa? (Raised his brow)

Samantha: Hindi pa kami nakakabuo (whispered)