Hayalet kız, cep problem ve var olmayan babası

Altın kafesteki materyalist bülbül

♡♡♡♡♡▪▪▪▪▪♡♡♡♡♡

İnsanların geceleri daha duygusal oldukları ve yanlış karar verdikleri bir gerçekti. Akşama doğru gözlerimi açtığımda nedense yine tuhaf bir dinginlikle uyandım. Belki de her seferinde sindirmek için biraz zaman geçmesi ve uyumam gerekiyordu. Ölü gibi saatlerce uyumam... Ruh halim o kadar inişli ve çıkışlı ki dengesiz düşüncelerim beni bile yoruyor. Ama belki de bu kadar aşırı tepki vermeyi bırakmalıyım. Sanırım.

Tüm bu sinir bozucu olan şeylerin sebebi hiçbir şey bilmemem değil mi? Bu dünya hakkında daha fazla şey biliyor olsaydım klon ya da ne haltsa ne ile karşı karşıya olduğumu bilirdim. Muhtemelen benim dışımda bu dünyadan herhangi biri yaşadıklarımı yasaydı bir cevabı olurdu. Öyleyse benim yapmam gereken de bu cevaplara ulaşmak. Sadece tek bir sorun var... Kime güveneceğim?

Vini? Bunca zaman beni kandırıyor olmasının düşüncesi gerçekten mideme yumruk yemişim gibi hissettiriyor. En fazla güvendiğim ve belki de gerçekten sahip olduğum tek kişinin bana tüm zaman boyunca yalan söylemiş olduğu düşüncesi... beni paniğe sürüklüyor. Ama belki de onu suçlamamam gerekir. Aniden başka birinin bedeninde uyanan bendim. Bir şeyler dönüyor olsa bile bu şahsen beni yanıltmak için olamaz. Bir şeyler benden saklanıyorsa bile bu onların hatası değil. Çünkü aslında burada olmaması gereken kişi bendim. Sakladığı şeyi kişisel algılamamam gerekiyordur belki de. Vini bu bedene girdikten sonra kendi kararlarım sonucunda karşıma çıkan birisi değildi. Vini ben bu bedene girmeden önce de bu bedenin hayatındaydı.

Bu açıdan baktığımda çevremdeki tüm o gizemi suçlayamıyorum bile. Kendimi de suçladığım söylenemez. Sadece tuhaf bir tesadüf olmalı. Belki de tüm suçu kadere ya da tanrıya atmalıyız. Bilmiyorum. Artık birilerini suçlamakla ilgilenmiyorum da. Neden oturup bunun adil olmadığını söylemek yerine ayağa kalkıp bir şeyler için çaba göstermiyorum ki? Adil değilse adil değil ancak hiçbir şey yapmayacaksam da mızmızlanmaya hakkım yok. Evet, her seferinde şansıma söveceksem en azından buna hakkım olması için çabalamam gerekir. Hem eğitim sistemini eleştirip hem de iki sayfa bile ders çalışmayan bir öğrenciden farkım yok. İstesem de istemesem de buradayım. Değiştiremeyeceğim olaylara kafa yormak sadece boşa baş ağrısı getirir. Ayrıca her seferinde kendime tutamayacağım sözler verip ilk engelde de küsüp bir köşeye çekilmekten bıktım. Hadi ama, ben bu kadar güçsüz biri değilim. Bir kere kanseri yendim ve bir kere de o beni yendi. Skor 1-1 olsa da beraberlik o kadar da kötü değildi. Önceki hayatımda ne zaman ümitsizliğe kapıldım peki? Yataktan kalkacak gücüm olmadığında bile her seferinde yeniden deneyip düşmedim mi? Düşsem bile hiçbir zaman bacaklarıma küsmedim. Yeri suçlamadım. Hiçbir zaman ayağa kalmaktan vazgeçmedim. Üniversiteye yazıldım. İş aradım. Kanser olduğum için hayatım durmadı. Kalbin attığı sürece hiçbir zaman hayat durmaz. Önceki hayatımda daha güçlü değil miydim? Benim için ağlayan anne babamı aptal esprilerimle güldüren ben değil miydim? Şimdi neden bu kadar ezik birine dönüştüm? Kesinlikle Veronica'nın uğursuz genlerinden olmalı. Damarlarımda bir hırsızın kanı akıyor sonuçta. Evet, Veronica... Onu döveceğim. Gerçekten ona fena sinirleniyorum. Karşıma çıktığında yapacağım ilk şey ona bir tokat atmak olacak. Ayrıca Vini'nin intikamını da alacağım. Bunu nasıl yapacağım bilmiyorum ama yapacağım. Ve Vini de...

İçten içe her zaman bildiğim bir şey vardı. Görmezden gelsem de farkındaydım. Vini'de bir şeyler vardı. Dünyanın en salak insanı bile olsanız bunu anlardınız. Ve ben kesinlikle dünyanın en salak insanı değildim. Herhangi bir çocuk gibi davranmıyordu. Zekiydi. Kabul ederken biraz zorlansam da benden daha zekiydi.

Benim aksime o beni gözlemlemeyi seçmişti. Bir çocuk normalde böyle bir şey düşünmez, akıl edemez. Ama o, o bodrumdan çıktıktan sonra her hareketimi takip etmişti. Samimi olup olmadığını gözlemlemişti. Gerçekten zararsız olup olmadığımı anlamaya çalışmıştı. Sıradan bir çocuğun elbette bunu yapmayacağının farkındaydım, ama hey! Hayatımda tam olarak ne sıradan ki?