Raim စိတ်အလိုမကျစွာ ဂုဏ်ရင်ခွင်ထဲဝင်ကာ တစ်ဂျီဂျီလုပ်နေတော့သည်။
အကြောင်းမှာ Switzerland မှာကျန်ခဲ့တဲ့ အဖွားကျန်းမာရေး မကောင်း၍ သွားရမည်ဖြစ်သည်။
သူမသွားချင်ပါ ကိုကို ကိုခေါ်တော့လဲမလိုက်။ သားတို့ကလဲကျောင်းတစ်ဖက်နဲ့။ မိသားစုဝင်ဆိုလို့ အဖွားမှာ သူပဲရှိတော့တာမို့
မသွားလို့လဲမဖြစ်။ ကိုကိုနဲ့ရောသားတို့နဲ့ပါ တစ်နာရီလေးမျှသူမခွဲချင်။ Raim အခက်တွေ့နေရပါပြီ။
"ထတော့ ကလေးရဲ့ ကိုဇ လာကြိုရင်အဆင်သင့် မဖြစ်ပဲနေလိမ့်မယ်"
"Raim မသွားချင်ဘူးကိုကိုရာ "
"မသွားလို့မှမရတာကိုကွာ ထတော့ .."
"ကျစ်!ကိုကိုနဲ့သားတို့ကို Raimစိတ်မချဘူး"
"ဟောဗျာ... ကျုပ်က ကလေးလား အသက်တောင်လေးဆယ်ပြည့်တော့မယ်ဗျ...သားတို့ကလဲ ကိုယ်ရှိရင်ရပါတယ်"
"မသိဘူးဗျာ...လိုက်ခဲ့ပေး နော် လိုက်ခဲ့ပေးပါနော် သားတို့ကိုလဲခွင့်တိုင်ပြီးခေါ်သွားမယ်လေနော် "
"ကိုယ် နေသားမကျတဲ့နေရာတစ်ခုကို မသွားချင်လို့ပါ Raim ရာ ပြီးတော့ ကိုဒီမှာ အလုပ်တွေရှိသေးတယ် ၊ သားတို့ကိုလဲ ကျောင်းမပျက်စေချင်ဘူး Raim ရဲ့ "
"ဟာ..Companyကို ကျွန်တော် မရှိတုန်းမသွားရပါဘူး"
"အိမ်ကနေပဲ လုပ်မှာပါကွာ မင်းကလဲ!!"
"ဟင့် !!"
Raim သူနဲ့ဟိုနေပြီးထဲက အလုပ်ကနေအိမ်ကို တစ်နေ့သုံးခါထက်မနဲ ပြန်သည်။ အလုပ်ကိုစိတ်ဖြောင့်ဖြောင့်လုပ်ပါလို့ပြောလဲမရ။
သူအနားတွင်သာ ကြောင်ပေါက်လေးလို့ကပ်ချွဲနေပြီး လူဂျစ်လေးပင်ဖြစ်နေတော့သည်။
နေသူတို့ကပင် ကြည့်မရဟုဆိုကာ လက်မြှောက်ထားရတော့သည်။
Raim နာမည်ပင်ပြောက် အိုဗာတင်း ဟုပင် နေသူ ကခေါ်တော့သည်။သားတွေရှေ့က ရုပ်တည်လေးနဲ့ငြိမ်နေတတ်သော်လဲ ကွယ်တာနဲ့ကပ်တော့သည်။
"ထတော့ Raim ရ မင်းကြောင့်ကိုယ်ပါအကျင့်တွေပျက်ပြီး နေမြင့်ထိ အိပ်တတ်နေပြီ "
YOU ARE READING
LOVE IS INTENSIVE(Complete)
Romance"ငါခံယူထားတဲ့ အချစ်ကရယူခြင်း ဒါကြောင့် ငါအချစ်ကပြင်းတယ်" ရိန်ရန်ရှင်းသန့်+ဂုဏ်ခန့်စည်
