The Sunset Between Us

Chapter 24

Telelelet-telelelet- May I help you?

My phone suddenly rang coming from my room habang gumagawa ako ng lunch ko.

How are you? Ayayay I'm your little butterfly.

The phone kept ringing kaya inilapag ko ang kutsara at sinagot ang tawag.

"Dad! I miss youu, did you miss me? Hehe." Saad ko at kinuha ang phone stand para makita ako ng maayos sa camera.

"Kinakamusta lang kita diyan, ngayon lang ako nag karon ng oras para makausap ka ulit. Kamusta na pag aaral mo? Baka iba na ang inaatupag mo diyan ha, may boyfriend ka na ba? May dapat ba akong malaman?"

Bihira nga lang si Dad makatawag samin dahil busy siya abroad bilang Architect, kung hindi busy sa pag ddrawing ay hindi naman lagi nag tutugma ang oras dahil iba ang time zone doon.

Its been 4 years since umalis siya ng Pinas, hindi ko nga alam kung bakit hindi ako umiyak noong umalis siya, siguro dahil ginising lang ako non para mag picture kaming tatlo kasama ng kapatid ko.

"Opo, sige na babye Daddy I love you!" I gave a flying kiss through the camera before ending the call.

Kinabukasan, it was a normal day. Lectures, seatworks, writtens, gosh ang boring mag aral. Pero no choice, imbes na successful entrepeneur ako ay baka nag bebenta na lang ako ng kwek kwek sa tabing daan.

Kung kahapon ay nasa bahay kami ni Cleo, ngayon naman ay nasa bahay kami ni Daphne. Lahat ng kailangan namin para bukas ay dinala na namin dito para maayos na at malagyan na rin ng ribbons and glitters.

"Akyat lang kami sa kwarto ko, Ma." Pinag paalam kami ni Daphne kay Tita Marielle

"And maybe we got lost in translation, maybe I asked for too much! But maybe this thing was a masterpiece til you tore it all up! Running scared, I was there, I remember it all too well! Putangina ang sakit mo gago!"

"Akala ko ba mic test lang yung rason kung bakit tayo andito bakit umiiyak na yan?" Cleo said as she sat beside Irish who was at the end of the bed screaming her lungs out.

Ibinaba ni Irish ang micropono at yinakap si Cleo, "Parehas talaga kayong mga STEM student, ang sasakit palibhasa pare-parehas kayo!"

Huy, bakit naman dinamay bigla ang buong ekonomiya ng STEM students?

It was already 5:30 at mag didilim na kaya umuwi na kami galing sa bahay ni Daphne paano ba naman eh emote pa rin ng emote itong si Irish, okay naman daw yung microphone at speaker kaya all set na para bukas.

“Ang dilim pa puta ang aga natin.”

“Kung inayos mo na kasi yang mga dinala natin para okay na edi sana mas mapapabilis pag set up natin ng booth.” Lagi na lang nag babangayan tong dalawa, halos walang araw na hindi, buti nalang talaga at kinakaya namin ni Daphne.

These past few days hindi rin kami masyado nag uusap ni Gia, busy din kasi sila sa gagawin nila ngayong araw.

“Bakit ayaw madikit nitong letter B sa booth stand?!” Pag rereklamo ni Irish.

“Punyeta ka eh kung idikit ko yan sa mukha mo?”

Natahimik kaming lahat sa sinabi ni Cleo, hindi sa offensive to pero nakakatawa talaga at kung tumawa man kami mag lalabas nanaman ng sama ng loob tong si Irish samin, pikunin.

Habang hindi pa masyado sumisikat ang araw umalis na kami ni Daphne para kunin yung pina-reserve naming flowers, hindi naman masyado matagal ang pag punta at pabalik sa school dahil maaga pa. Luckily the flowers were still as fresh as before.

“Yes po uhm kahit heart na lang yung nasa sticky note. She's currently at the other side of the field, wearing a white crop top and a pink jacket with a white headband." Itinuro niya ang babae na nakikipag kwentuhan sa mga barkada niya.

Nang makaalis na ang lalaki ay agad namang umalis sa pwesto si Irish at pinuntahan ang babae, despite of the large and crowded field, buti na lang at nakikita pa ang iba dito sa pwesto namin.

Kinuha ko ang micropono at binasa ang sinulat ng lalaki sa isa pang sticky note dahil heart lang naman ang naroon sa note na ibibigay niya, “TO LIANNE, I'VE BEEN ADMIRING YOU SINCE THE FIRST TIME WE MET AT THE SCIENCE LAB.”

Shet, ang astig naman non.