Love at First Touch

Chapter Thirty Four

"NO, sir."

I can still vividly remember what I answered to Vyn's questions to me a while ago. Why the hell he asked that?! Ano bang nangyari? Questions flooded my mind. Hindi ko na rin mabilang kung nakailang buntong hininga na ako.

"Huy!" Napapitlag ako nang hampasin ni Juliana ang lamesa kung saan ako naka halumbaba. "Tahimik mo, ah! Okay ka lang? May problema ka ba?"

Iling lang ang naging sagot ko sa sunod sunod na ag aalalang tanong ni Juliana. She was like Nade. Speaking of her, I really missed that bestfriend of mine. I wish she's sti here with me.

"Okay lang. May iniisip lang ako,"

"Ano ba yan? Kanina ka pa walang kibo." Patuloy na pag uusisa n'ya.

"Wala naman."

"Hay nako!" Aniya. "Duda ako. Iniisip mo na naman ba ang anak mo?"

Napalingon ako sa kaniya at natigilan. I wasn't thinking of  that but she made me thought of my daughter.

"Why don't you visit her, Dianne?" She held my hand, as if she's convincing me.

"I-i c-can't, Juls. ." Pumiyok ang boses ko. "I'm not yet ready. ."

"And when will you be? Look, Dianne, you have to face the truth!"

"Shut up, Juliana!" I hissed.

"No, Dianne! You have to admit that you lost your child the day you gave birth to her!"

My mouth shut.

Natulala ako because it fucking hits me!

Yes.

She loss her angel. And no one is there to hugged me. Not even the father of my child.

Flashbacks:

Canada

"Ate, kamusta ka naman dyan? Is the baby fine?" Kasalukuyang kausap ko sa telepono ang aking mga kapatid.

I caressed my seven months baby bump. "We're both okay here, Drich. Don't worry."

"Nako ate. Natutulog ka pa ba ng tama? Dapat mas inuuna mo pa ang anak mo kesa sa pag aaral," matinding bilin ni Alden.

"Hindi muna ako nagtutuloy ng pag aaral ko."

Ngumiti ako dahil labis ang pag aalala nila sa akin. Gusto ni Aldrich na pumunta dito para may nakakasama ako pero sinabi kong h'wag na muna dahil abala rin siya sa pag aaral niya. Syempre nakinig ba sya, nakipag deal pa na sa eight months ko ay doon lang nila ako pupuntahan. Pumayag na ako kasi miss ko na rin naman sila.

Carrying this life inside me wasn't easy. When the doctor said na mahina na ang kapit, it is really true. Kaya naman sobrang careful sa lahat. Kahit na halos gabi gabi akong umiiyak. Breakdown after breakdowns. Doubts after doubts. Tiniis ko lahat mag isa. Namimiss ko siya pero iniiyak ko na lang. Lahat ng cravings ko, ako lang ang naghihirap bumili.

"Gabi na. Saan ka pa pupunta?" Kausap ko naman ngayon si Rivera.

"Bibili lang akong carbonara, nag crave ako bigla."

"Kung nandyan lang ako pinagluto na lang kita. Delikado na, oh! Gabi na dyan diba?" Wika pa nito, panay ang pangaral sa akin.

"Mag iingat ako, Rivera. Don't worry."

He sighed and just let me. Honestly, I can just order it pero may hinahanap din Kasi ang mata ko. I really nights here in Canada. Nasa labas ang binook ko na Uber nang marating ko ang labas ng unit ko. Kaagad akong nagpahatid sa isang Italian restaurant na paborito ko ang kanilang pasta.