Karanlık Liman Alabora

2.Bölüm⚓️

ŞURA

Küçük bir ofise geldik. Limanın hemen yanındaydı. Burada böyle birkaç ofis daha vardı.

Ofiste hiç ruh yok gibiydi. Bir çiçek bile yoktu. Etrafımı incelerken en sonunda ona baktım. Kaşları çatıktı.

"Kimsin? En baştan anlat. Kimlerdensin, sana ne sözü verdim?"

Yutkundum.

"B-Ben Şura. Şura Kutluhan. Buralıyım ama uzun zamadır gelmiyordum."

Arkasına yaslandı.

"Mehmet Kutluhan'ın kızı mısın?"

Babamı tanıyordu.

"Evet, onu tanıyor musun?"

"Tanımıyorum, sadece adını duydum. Rize'de iş kurup büyütmek için İstanbul'a gittiğini biliyorum." Bana baktı. "Hayırdır, beni bulmak için bu kadar kilometre yolu neden geldin?"

Çekinerek ona baktım.

"Şey ben..." Boğazım kurumuştu. "Kocamdan kaçtım." Dedim.

Kaşları çatıldı.

Hışımla ayağa kalktı.

"Sen benimle dalga mı geçiyorsun? Kocandan kaçıp bana mı geldin? Delisin ulan sen! Gizlice gemime binmenden belliydi!" Öne eğildi. "Bak kızım, ben seni tanımam etmem! Yarın bir gün kocan yüzünden başım ağrısın da istemem! Sırf tartıştın diye şehir mi değiştirdin ulan? Allah'ım saçma sapan insanlarla uğraşmak zorunda mıyım ben?"

Adeta ateş püskürdü.

Üzgünce başımı eğdim.

"Saçma sapan diyeceğin bir insan değilim. Kocamla da tartışmadım."

Sinirle yerine oturdu.

Sakin kalmaya çalışıp derin bir nefes aldı.

"Bak kızım senin için yapacağım tek şey seni evine geri göndermek olur. Ha illa bir şey yap dersen seni İstanbul'a ben bırakırım. Kocanla da konuşurum. Tamam mı? Benden başka bir şey isteme!"

Hiçbir şey anlamıyordu! Sinirle ayağa kalktım.

"Beni göndermeye ne meraklısın! Ben kendim İstanbul'a dönmeyi bilmiyordum sağ ol! Verdiğin söze, sana güvenip geldim! Barbaros çok delikanlıdır diyorlardı ama görüyorum ki öyle değilmiş! Ben düğünden kaçtım, o adamla isteyerek evlenmedim! Zorla evlendirildim! Eğer orada bir gece daha kalsaydım bana tecavüz edecekti, bu yüzden sana geldim! Tabii aptallık bende! Senden gelecek yardım Allah'tan gelsin!"

Hızla gözyaşlarımı sildim.

Onun karşısında ağlamak istemiyordum.

Hemen çantamı elime aldım.

Bir şekilde saklanacak bir yer bulmam gerekiyordu. Tek başımdaydım. Zaten hiçbir zaman yanımda olan biri olmamıştı.

Aceleyle dükkandan çıkacaktım ki bana seslendi.

"Şura!"

Duraksadım.

Yavaşça ona döndüğümde bana doğru geldi.

"Ne zaman tanıştığımızı söylemedin. Ben sana ne sözü verdim?"

Tek derdi buydu demek...

Üzgünce bakışlarımı kaçırdım.

"Küçüktük, ben buradan gitmeden önceydi. Seninle oynuyorduk. Yani denk geldiğinde..." İç çektim. "Ben senin hayatını kurtarmıştım. Ben kurtarmasaydım ölecektin. Sen de bana minnet duydun ve bir gün isteyeceğim bir şey olursa yapacağına söz verdin. Kimsem yoktu, aklıma verdiğin söz geldi. Buraya geldim."