Karanlık Liman Alabora

14.Bölüm⚓️

ŞURA

Gözlerimi araladım. Yanımda bir ağırlık hissettim. Hafifçe o tarafa döndüğümde Kaptan'ın uyuduğunu gördüm.

Beni belimden sıkıca sarmıştı ancak bu kollar artık bana güvenli gelmiyordu. Öpüştüğümüzü gidip arkadaşlarına anlatmıştı, üstelik basit deyip aşağılamıştı. Bu da yetmezmiş gibi beni beğenmediğini söylemişti. Gururum da güvenim de kırılmıştı.

Hızla kolunu ittiğimde yeniden sardı.

"Dur kızım da..."

Uykulu sesle homurdandı.

Uykulu haliyle yanında benim olduğumu hatırlamıştı demek! En azından beğendiği bir kadınla karıştırmıyordu.

Hızla yeniden elini ittim.

"Tuvalete gideceğim."

Arkamdan bana daha sıkı sarıldı.

"Çok mu acil?"

Beni neden bırakmak istemiyordu ki? Bensiz de uykusuna devam edebilirdi. Zaten onun için sadece yardıma muhtaç biriydim, fazlası yoktu.

Dudaklarını saçıma bastırdığında neredeyse ağlayacaktım.

"Acil."

Hızla kollarını ittim. Barbaros gözlerini araladı. Beni süzerken hafifçe doğruldu.

"Şura?"

Neden öyle bakıyordu?

"Başka birini mi bekliyordun?"

Sert sesimle birlikte kaşları çatıldı. Uykusu açılmış olacak ki tamamen doğruldu.

"Saçmalama, kimi bekleyeceğim? Tersinden mi kalktın?"

Belli etmemem gerekiyordu...

"Bir an şaşırdın gibi geldi de ondan sordum."

Başka bir şey söylemeyip yanından ayrıldım. Yüzsüz gibi yeniden yanıma yatmıştı demek! Bir daha benimle uyumayacaktı. Korkudan ölsem de onun kollarına gitmeyecektim.

Aceleyle tuvalete girdim ve işlerimi halledip çıktım. Mutfağa geldiğimde sadece kendime bir sandviç hazırladım. Sallama çay için su kaynattım. Bir de onun için çay demleyemezdim.

Çok geçmeden yanıma geldi. Çayı hazırlayıp masaya koydum. Tabağı da önüme aldım.

"Tek başına mı kahvaltı yapıyorsun?" Şaşkın sesiyle birlikte ona baktım.

"Yemek yapmayı bilmiyorum. Kahvaltılık şeyler hazırlamaktan da anlamam, kusura bakma."

Önüme döndüm.

"Yok sorun değil tabii de normalde beni beklerdin."

"Çok açtım."

Hafifçe gülümsedi, sanırım gergin havayı dağıtmak istiyordu ama ben gülmedim.

"Peki, ben kendime hazırlarım bir şeyler." Duraksadı. "Bugün şerefsiz Rıfat'ın yanına gideceğiz. Korkma, seni tek başına bırakmayacağım. Yanında olacağım. Zaten bizi öğrendi."

Kahkaha attığımda anlamayarak bana baktı. Gülmemi durduramadım.

"Bizi mi? Ay Kaptan gören de gerçekten biz diye bir şey var sanacak! Öğrense ne olur öğrenmese ne olur? Arkadaşımsın sonuçta, korkmana gerek yok."

Kaşları çatıldı. Yeniden güldüm ve sandviçi ısırdım. Bu söylediklerim hiç hoşuna gitmemiş gibiydi.

"Başlatma şimdi korkusuna! Sence ben ondan korkuyor gibi mi görünüyorum? Onun şirketini de evini de başına yıkarım kadın!"