Karanlık Liman Alabora

15.Bölüm⚓️

ŞURA

İnanamayarak yerde yatan adama bakakaldım... Hareket dahi edemedim. Bedenim panikle titremeye başladı.

Ben adam öldürmüştüm!

Kimin babasıydı kim bilir... Kahretsin! Ben kimseye böyle bir acı yaşatmak istememiştim...

"Şura, gidelim." Barkın beni tuttu. "Hadi, Barbo çok kan kaybetmeden gitmemiz gerekiyor." Ne?

Hızla Barbaros'a döndüm.

Adam kendi yarasına kendi bastırıyordu!

Panikle ona koştum ve yarasına ben bastırdım.

Allah'ım ben neye tepki vereceğimi şaşırmıştım artık...

"B-Ben onu öldürmek istemedim." Panikle Barbaros'a döndüm. "Bittim ben! Cezaevine mi gireceğim?" Gözlerim yaşlarla doldu.

Barbaros bana döndü. Yaşlı gözlerimi sildi. Sanki yaralı değil gibi bir de benimle mi uğraşacaktı?

"Barkın, şu herife bak."

Barkın hemen eğilip adamı kontrol etti.

"Yaşıyor şerefsiz. Omuzdan vurmuşsun, ölmez korkma. Ambulansı çağırdı Selim. Katil değilsin Şura." Aceleyle arabanın kapısını açtı. "Binin hadi." İnanamıyordum...

Bunlar bu manzarayı kaç kez daha yaşamıştı ki normal gelebiliyordu? Biz bugün çatışmaya girmiştik, bunun farkında değil miydi kimse?

"Şikayetçi olacak benden! Adam yaraladım! Ben polise ifade veremem ki... İfade sırasında korkarım, bayılırım kesin! Ben yapamam!"

Barbaros yarasına bastırıyordu.

"Bir şey olmayacak." Kısıkça inledi. "Yapamaz merak etme. Vuranı görmedim diyecek. Beni öldüremediği için korkar, cesaret edemez adını vermeye. Rahat ol güzelim. Ben yanındayken sana bir şey olmaz."

Sakin kalmaya çalışıp derin bir nefes aldım.

Hayır, sakin olamıyordum!

"Ben adam vurdum farkında mısınız?" Diye bağırdığımda uzun süre sessizlik oldu.

Barkın aynadan bana baktı.

"Barbaros'un yanında değildik. Eğer onu vurmasaydın Kaptan belki de ölecekti. İstersen bir de böyle düşün. Keyfinden yapmadın. Mecbur kaldın, onun hayatını kurtardın. Hem herif yaşıyordu. Hastanede kurşunu çıkarırlar, toparlar. Ciddi bir yaralanma değildi. Ben baktım. Korkmana gerek yok."

Hızla bezi elime aldım ve yarasına ben bastırdım. Gözlerim daha çok doldu.

Barkın doğru söylüyordu.

Hem adamı öldürmemiştim de... Mecbur kalmıştım işte! Sevdiğim adamın ölmesine izin veremezdim ya!

"Allah korusun." Telaşla ona sokuldum. "İyisin değil mi? Çok yanıyor mu canın?" Barbaros dudaklarını saçıma bastırdı.

"İyiyim, korkma." Dedi.

Başımı iki yana salladım.

"İyi değilsin, acı çekiyorsun ve gizliyorsun! Benim yüzümden vuruldun-" Sözümü kesti.

"Şura sakın! Sakın kendini suçlama! İyiyim dedim, uzatma da!" Alnındaki terleri görmek beni daha çok endişelendirdi.

Ona sımsıkı sarıldım...

Canı yandıkça benim canıma da aynısı oluyormuş gibiydi... Adam benim yüzümden ölebilirdi! O zaman ben ne yapardım düşünmek bile istemiyordum...