Başlangıcın Sonu

Felaket

Lütfen oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın, keyifli okumalar diliyorum.

***

"Bu, muhtemelen buradaki son görüşmemiz."

Reyna, Amias'ın sözleri üzerine merakla ona döndü. "Bir yere mi gidiyorsun?"

Amias, başta birazcık huzursuz gözükse de "Evet, başkente bir daha döneceğimi sanmıyorum. Fakat seninle yeniden buluşacağımıza eminim," dedi.

Reyna ne hissetmesi gerektiğini bilememişti. Onun tehlikeye bulaşmayacağını düşündüğünde rahatlıyordu ama bir yandan da sonraki görüşmelerinin ne zaman olduğunu kestiremediğinden rahatsız olmuştu.

"Bu bir söz mü yoksa kendimi iyi hissetmem için mi söylüyorsun?"

Amias uzun bir süre Reyna'ya baktı. Son ana dek tebessümü devam ediyordu. "Bu kesinlikle bir söz. Aradığın şeyi bulduğunda yeniden karşılaşacağız, bana güven."

Reyna, onun neyi kast ettiğini tam olarak anlayamamıştı. Sonuçta gerçek hedefinin ne olduğunu bilmesi imkânsızdı. Yine de Reyna bu sorgulama anını ertelemeye karar verdi.

Amias başka bir şey daha söylemek ister gibiydi fakat tereddütte kalmıştı. Ayağa kalktı ve Reyna'dan bir adım uzaklaşıp "Aslında söylemek istediğim çok şey var," dedi. Reyna bunu zaten fark etmişti, yine de onu zorlamak istemiyordu bu yüzden sessizce dinlemeye devam etti. "Yolculuğun boyunca ne hissedersen hisset, ne kadar çok hata yaparsan yap, ben yine de seninle karşılaşacağımız anı bekleyeceğim. Ayrıca, sana değer veren ve seni gerçekten seven insanlar olduğunu da biliyorum, sen de bunu aklından çıkarma. Son olarak, diğerlerini bilemem ama ben, en çok gözlerini seviyorum çünkü onlar daima dürüst davranıyor. Kendine iyi bak ve bir sonraki buluşmamızı dört gözle bekle lütfen çünkü ben öyle yapıyor olacağım," dedi.

Reyna, sabırla Amias'ın gözden kaybolmasını seyrederken az önce aralarında geçen konuşmanın, bir halüsinasyondan ibaret olduğunu düşünüyordu. Asıl önemli olan nokta, onun gidişiyle kendini kaybolmuş hissediyordu. Alışık olmadığı bu, rahatsız edici duyguyu ruhundan söküp atmayı diledi. Bu his, oldukça tanıdık ama bir o kadar da yabancıydı. Her cümlesiyle Reyna'nın kafasını karıştırmayı başarmıştı. Amias gerçekten de tuhaf birisiydi.

Omuzları çökmeye başlarken ciğerlerini soğuk havayla doldurdu. Duygularının, gökyüzüyle bu kadar uyumlu olduğu başka bir zamanı hatırlamıyordu. Kendisine sakinleşmesini söyledi. Kısa bir süreliğine de olsa taşıdığı maskeyi çıkarmak, zannettiğinden daha ağır gelmiş ve yorucu hissettirmişti.

Birkaç saniye içeresinde oturuş pozisyonunu düzeltip sırtını dikleştirdi ve yüzüne okunması zor bir ifade yerleştirdi. Saçlarını tepeden, sıkı bir atkuyruğu yaparak topladı. Ayağa kalkıp ceketini düzelttikten sonra Kâbuslar Şehri'nin yolunu tuttu. Ren ne derse desin, artık bundan daha fazla vakit kaybedemezdi. Yerine getirilmesi gereken sorumluluklar vardı.

***

Kötü şans mı getiriyorum? Yaşananlar bir şekilde benim suçum olabilir mi? Tüm bunların sebebi neydi? Neden? Sadece, neden? Sorunun kaynağı ne olabilir? Gerçekten, bir süreden sonra zihnimde oluşan düşüncelere güvenemiyordum.

İşler yoluna girecek diye beklerken umudun, bir ateşböceğine dönüştüğünü görememiştim. Bazen gözümü ayıramayacağım kadar güzel, bazen de fark edemeyeceğim kadar küçüktü, yine de hep oradaydı. Kim bilir, belki o da bir gün içimde bir yerlerde ortadan kaybolurdu.

Umut kelimesinin varlığını en çok sekiz yaşımda, anne babam boşanırken hissettim. Belki kararlarından vazgeçerler diye düşünüyordum. Arkadaşlarım tarafından dışlanırken bile belki aramız bir şekilde düzelir diye düşündüm. Toplum tarafından sessiz ve tuhaf olarak etiketlendirilirken de belki demiştim. Ablam, on sekiz yaşına bastığı anda bizimle kalmak yerine babamın yanına, başka bir ülkeye gittiğinde de belki dedim. Belki bir şeyler değişirdi. Son zamanlarda, yeni okuluma başladığım zaman için de aynı şeyi söylemiştim. Belki bu sefer işler farklı olur ve beni severler, sevmeseler bile varlığım onları rahatsız etmez diye ummuştum. Yıllardır başkaları tarafından uğradığım psikolojik şiddetin fiziksel olarak da boy göstereceğini nereden bilebilirdim ki?