you can be the boss, daddy. +18

chapter twenty-seven

Elimdeki kalın kitabın sayfalarını kurcalıyorken, arkamdan gelen takırtı seslerini umursamamaya çalıştım. Yemeğe katılmak gibi bir niyetim yoktu. Annem nedenini sormuştu ve tatmin edici bir cevap alamadığı halde üstelememiş, terasa geri dönmüştü. Şu an ise odama gelmiş tekrardan beni yokluyordu ancak onu umursamak gibi bir niyetim yoktu.

Her şeyi alttan almayı artık istemiyordum. Bir kez olsun ben küsmek istiyordum, bazı şeyleri göz göre göre yaşayamayacağımı bildiğim halde, bunu ben seçmiştim ancak bir kez olsun çocuk gibi davranmayı istiyordum. Sevgi değil ilgi istiyordum, elde tutulur somut bir şeye ihtiyacım vardı. Sevgi ise belli belirsizdi. İnsanların enerji alanını görebilecek bir teknolojiye ne yazık ki sahip değildik ve belki bu teknolojiyi bir gün edinebilirsek o zaman sevgiyi isteyebilirdim.

"Neden yemeğe gelmedin?" anneme ait olmayan sesle beraber yerimden sıçradım. Hızla sesin sahibine dönerek "Neden buradasın?" dedim. Atıl odamın kapısını kapattı ve "Seni merak ettim." dedi. "Geçenlerde benimle bir şey konuşmak istemiştin." Başımı salladım ve "Evet, gel." dedim, elimi yatağa vurarak. Yanıma gelip elimle vurduğum yere oturduğunda "Bir şey mi oldu?" dedi. Yüz ifadesi sanki bakışlarıyla ne söyleyeceğimi anlamaya çalışıyor gibiydi. Naif bir gülümsemeyle "Onu sen söyleyeceksin." dedim. Sakinliğimi bozmak istemiyordum. Kaşlarını çattı, "Nasıl yani?" dedi. "Nereden başlamak istersin? Ceyda ile nasıl barıştığınızdan mı yoksa beni nasıl aylarca kandırdığından mı bahsetmek istersin?" Kaşları havalandı ve ağzı şaşkınlıkla aralandı. "Asena, ben..." dedi aceleyle. "Bu doğru değil." Gülümsemem olabildiğince genişledi. "Öyle mi?" diye sordum. Sesim neşeyle çıkıyordu ancak neşeli bir durumdan çok uzaktaydım.

"Sana bunu kim söyledi? Ceyda mı?" gülmeye başladığımda seslice yutkundu. "Hayır." dedim. "Baban söyledi." Bir süre yerinde donup kaldı, sanırım söylediğimin doğruluğunu düşünüyordu. Ateş'i ortaya atmamın sebebi bunu yalanlayıp kaçmaya çalışmasını engellemek adınaydı. "Sana inanmıyorum." dediğinde tekrardan güldüm. "Babam asla sana bunu söylemez, kim söyledi?"

"Demek yaptığını doğruluyorsun." Atıl hışımla ayağı kalktı. Önce konuşmak için ağzını açtı, ardından söyleyeceği şeyden vazgeçerek yüzünü sıvazladı. "Evet." dedi. "Yaptım. Neden bu konuyu burada açıyorsun?" diye sordu. "Amacın ne? Beni aileme karşı küçük düşürme gibi bir niyetin varsa baştan söyleyeyim, Ceyda'yla tekrardan beraber olmamı her şeyden önce onlar istedi ve bu birlikteliği biliyorlar da..." Ayağı kalktım. "Beni aldatıp utanmadan pişkince bana bunları mı söylüyorsun?" Atıl ofladı. "Sen sormadın mı bunları Asena? Neyi bekliyordun? Sana yalvarmam mı gerekiyor?" Kaşlarım çatıldı. "En azından bir özür dileyebilirdin." diyerek çıkıştım. "Neden dileyeyim ki? Bunu bile bile bu ilişkiye devam ettiğine göre halinden gayet memnunsun anlaşılan."

"Memnun muyum? Ben Ceyda değilim, beni o orospuyla bir tutma." Ansızın elini havaya kaldırdı ve işaret parmağını havada sallayarak "Ceyda hakkında doğru konuş!" diye bağırdı. Hatta bu bağırma değil, adeta bir kükremeydi. Şaşkınlıkla kaşlarım havalandı, "Orospu değilse ne oluyor o zaman? Melek mi demem gerekiyordu?" dedim. Gülmeye başladı, suratı gittikçe kızarıyordu. "Otelde babama yaptıklarını unutuyorsun." Atıl'ın söylediği cümleyle beraber olduğum yerde donakaldım. O... O sahilde yaşadıklarımızdan mı bahsediyordu? "N... ne? Sen..." dediğimde gözlerini kıstı. Tanrım, bunu nasıl öğrenmişti?

"Babam sanırım sırlarını bir tek seninle paylaşmıyor." Yutkunarak geri çekildim. Kekelememek adına çabalayarak "Hangi sırlarını?" dedim merakla. Saniyeler önceki öfkem yerini kendisinden daha büyük bir korkuya bırakmıştı. "Annem ile benim yokluğumu fırsat bildiğini biliyorum. Yoksa gece gece yüzmeye gitmeyi neden isteyesin?" Derin bir nefes aldım. Yüzmek isteyen ben değil, Ateş'ti. "Babanın sana ne söylediğini bilmiyorum ama bu doğru değil."