အခန္း(၆)
*ငါဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ*
ကြၽႏုပ္ေဘး႐ွိ အရာအားလုံးသည္ အေမွာင္အတိျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ျမင္ကြင္းမ်ားသည္ ေဝေဝဝါးဝါးေလးသာ ျမင္ရသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ပတ္၀န္းက်င္အား ေသခ်ာစြာ စူးစမ္းၾကည့္မိေတာ့။
*ဘုရားေရ*
*ဒါႀကီးက..*
ေဘးတြင္ အုပ္ဂူျဖဴျဖဴေလးမ်ားကို ျမင္ရသည္ႏွင့္ အေတာ္ပင္ ထိတ္လန္႔သြားမိသည္။
ဟုတ္သည္။
ကြၽႏုပ္ သုႆာန္တစ္ခုထဲသို႔ေရာက္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ႐ြာက သုႆာန္ေတာ့မဟုတ္တန္ရာ။
႐ြာတြင္ ႐ိုး႐ိုးသာ ေျမျမႇဳပ္၍ အသုဘခ်တတ္သည္။ ဘုရားဒါယိကာ/မ တို႔သာ
ဂူတည္ေလ့႐ွိသည္။ဂူအေရအတြက္သည္ကားမည္သို႔ပင္ေရတြက္ေစကာမူ ၅လုံးသာ႐ွိပါသည္။
အခုသည္ ထိုသို႔မဟုတ္ပါ။
ဂူျဖဴျဖဴမ်ားသည္ ေလး-ငါးဆယ္ ေလာက္႐ွိမည္ထင္သည္။
*ဘုရားဘုရား ငါေသၿပီလား*
-"မေသေသးပါဘူး သမီးရဲ႕"
-"အေမ့!"
ကြၽႏုပ္ေတြးေနစဥ္ အေနာက္မွကပ္လွ်က္ ထြက္လာသည့္ အသံေၾကာင့္ ထခုန္မိေတာ့မတတ္
လန္႔မိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေၾကာက္ေၾကာက္
လန္႔လန္႔ ၾကားက ေနာက္သို႔လွည့္ၾကည့္မိေတာ့။
*ဟူး ေတာ္ေသးတာေပါ့*
ပုံဆိုးပန္းဆိုး သရဲတစ္ေကာင္မဟုတ္မွသက္မခ်မိသည္။
သို႔ေသာ္ လုံးလုံးႀကီးျဖင့္ စိတ္မေအးႏိုင္ပါ။
သည္မိန္းမကို ကြၽႏုပ္မသိ၍ျဖစ္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ အေ႐ွ႕မွ မိန္းမအား ေျခဆုံးေခါင္းဆုံး တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ပါသည္။
ဤမိန္းမသည္ ဂ်မ္းထဘီအစိမ္းအား ရင္ေခါင္းတင္အေနအထားျဖင့္ ၀န္ဆင္ထားသည္မွာ ထူးဆန္းသည္။ ထို႔ထက္ထူးဆန္းသည္မွာ
ညလယ္ႀကီးတြင္ ဆံႏြယ္မ်ား ဖါးလ်ားခ်ထားျခင္းျဖစ္သည္။
-"ဟို ေရခ်ိဳးသြားမလို႔လား"
ကြၽႏုပ္ေတြးေနသည့္အရာအား ႏႈတ္မွလႊတ္ကနဲထြက္သြားရသည္။
အားနာမိပါရဲ႕။
သို႔ရာတြင္ ထိုမိန္းမသည္ စိတ္မဆိုးဟန္ျဖင့္ႏွစ္ၿခိဳက္စြာျပဳံးလွ်က္။
