အခန္း(၁၆)
"ေနာင္တ
ေနာင္ခါမွရ"။
သိပ္ကိုမွန္သည့္ စကားပါေပ။
အထူးသျဖင့္ အရာရာလြန္ၿပီးသြားမွ
ကိုယ့္အမွားကိုယ္သိၾကရတဲ့
အ႐ႈံးသမားမ်ားအတြက္ သိပ္ကိုမွန္ပါ၏။
ယခုဆိုလွ်င္ အ႐ႈံးသမားႀကီးကြၽႏု္ပ္မွာ အျဖဴေရာင္
စံပယ္ပန္းကိုမွ နာက်ည္းမႈအေရာင္ေတြ
ဆိုးမိခဲ့သည္ေၾကာင့္ ေနာင္တရေနၿပီ။
ပိုဆိုးသည္က သည္အသည္းပန္းကို
ကိုယ္ကိုယ္ကိုတိုင္ တခ်ိန္က တျမတ္တႏိုး
ယုယျပဳစုခဲ့ဖူးသည္မဟုတ္လား။
ကိုယ္ပ်ိဳးခဲ့တဲ့ပန္းတစ္ပြင့္
ကိုယ္ေၾကာင့္အေရာင္လြင့္ရသည့္အျဖစ္သည္
ဉယ်ာဥ္မႉးအတြက္ ရင္နင့္ဖြယ္ေပတည္း။
အသည္းခိုက္ေအာင္ နာက်င္ရသည့္ အျဖစ္ပါေလ။
ထို႔ေၾကာင့္ အေရာင္လြင့္စ ပန္းငယ္ေလးရဲ႕
လက္တစ္ဖက္သို႔ တယုတယဆုပ္ကိုင္မိသည္။
-"အႏိုင္ရယ္"
အေ႐ွ႕႐ွိ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည့္ ကေလးငယ္ကိုၾကည့္ကာ လက္ကေလးကို ပြတ္သပ္ကိုင္တြယ္မိေတာ့ စင္ေယာ္ေတာင္ မ်က္ခုံးကေလးက တြန္႔ကနဲခ်ိဳးသြားသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ေသြးေၾကာမွ်င္စိမ္းစိမ္းကေလးမ်ား
ထင္ေနသည့္ လက္ျဖဴျဖဴကေလးကို စူးစမ္းသလိုၾကည့္မိေတာ့ လက္ဖေနာင့္မွ ေျခာက္ေနသည့္ေသြးစျဖင့္ဒဏ္ရာကေလး႐ွိေနေလရဲ႕။
ခုတင္ေပၚမွ တြန္းခ်စဥ္က ရခဲ့သည္ထင္၏။
ကြၽႏ္ုပ္အျပစ္ေတြပင္။
-"ကေလးငယ္ရယ္"
ထိုဒဏ္ရာကေလးထက္သို႔ႏႈတ္ခမ္းျဖင့္ ခပ္ဖြဖြနမ္း႐ိႈက္ကာျဖင့္ သူကေလးရဲ႕မ်က္ႏွာကို တစိုက္မတ္မတ္ ျပန္ေငးသည္။
-"တို႔ သိပ္ဆိုးခဲ့တယ္မလားဟင္။
တို႔သိပ္ဆိုးခဲ့တယ္မလား။
ကေလးငယ္အေပၚလည္း သိပ္အႏိုင္ယူခဲ့မိတယ္။
ဒါေပမယ့္ ကေလးငယ္ရယ္
အဲ့ဒီအရာေတြအားလုံးက
မင္းကိုခ်စ္တဲ့စိတ္ေၾကာင့္
ျဖစ္ခဲ့ရတာပါလို႔ေျပာရင္
တို႔ကိုဆင္ေျခေပးတယ္လို႔ထင္မွာလားဟင္။"
-"တို႔ေတာင္းပန္ပါတယ္ ကေလးရယ္။
တို႔သိပ္ကိုေတာင္းပန္ပါရဲ႕။
အခုလို ႏွလုံးေ႐ွာ့ ရတဲ့အထိကို
စိတ္ဆင္းရဲေအာင္လုပ္ခဲ့မိလို႔
တို႔တကယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္"
