အခန္း(၂၂)
ေဆး႐ုံေဆးခန္းဟူသည္ မလႊဲသာသည့္အေျခအေနအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္သာေရာက္တတ္ျခင္းေပ။
ဟိုတအီအီ သည္တအာအာျဖင့္ စိတ္မခ်မ္းသာ
စဖြယ္ေနရာပင္။
ေဆးအနံ႔အသက္မ်ားႏွင့္ ညည္းညဴသံမ်ားေၾကာင့္
ေနေကာင္းသည့္လူပင္ ဖ်ားခ်င္မိသည္။
သို႔ေပသိ ကြၽႏ္ုပ္မွာျဖင့္ ထိုေဆး႐ုံအနံ႔အသက္ႏွင့္တကြ ဆူဆူညံညံအသံမ်ားပင္ နားထဲမၾကားႏိုင္ခဲ့ပါ။
ခြဲစိတ္ခန္းဟူသည့္အျပာေရာင္ ဆိုင္းဘုတ္အေ႐ွ႕၌ ေခါက္တုံ႔ေခါက္ျပန္ေလွ်ာက္ရင္း အဂ္ုလိမာလသုတ္ကို ေခါက္ေပါင္းမနည္း႐ြတ္ဖတ္ေနမိ၏။
ခုံတန္း႐ွိပါလွ်က္ ဖင္မထိုင္ႏိုင္။
စိတ္ထဲမွအပူလုံးႀကီးမ်ားေၾကာင့္ အခန္းထဲမွထြက္လာသည့္ ေဆး႐ုံကလူဟူသမွ်ကို ၾကင္သူဇနီးမယားရဲ႕ အေျခအေနေျပးေမးရသည္မွာလည္း
အေမာပါေလ။
ၾကာေတာ့ ထိုလူမ်ားကပင္ ၿငိဳျငင္ေနဟန္။။
မ်က္ခုံး႐ႈံ႕လွ်က္ ေလသံခပ္မာမာတို႔က မေျဖခ်င့္ေျဖခ်င္ဟန္မ်ိဳးပါ။
သို႔ေပသိ စိတ္မဆိုးမိ။
ကိုယ့္အပူ ကိုယ္သာသိသည္ေလ။
-"ဟူး..ေျမးေလးရယ္။
ထိုင္ေနစမ္းပါဦးကြယ္..
ဖြားဖြားေတာင္မ်က္စိေနာက္လာၿပီ။"
-"ဒါမယ့္ ဖြားဖြားရယ္..
အႏိုင္က..အႏိုင္ကေလ
ခြဲခန္းထဲကမွထြက္မလာေသးေတာ့
သမီးရင္ေတပူလွတယ္"
-"အရမ္းစိတ္မပူပါနဲ႔ ငါ့ေျမးရယ္။
စိတ္ကိုေအးေအးထား..
ဒီကဖိုးဖိုး မန္းေလးၿမိဳ႕ကအေတာ္ဆုံးဆိုတဲ့
ေဒါက္တာကို ေငြပုံေပးငွါးေပးထားတာ။
ဒါထဲကမွ ငါ့ေျမးနဲ႔ျမစ္တစ္ခုခုျဖစ္ရင္ေတာ့လား..
ဒင္းတို႔ေဆး႐ုံေတာ့ ျပာက်ေအာင္လုပ္ပစ္မယ္"
-"ေဟာ..႐ွင္ကတမ်ိဳးကိုေအာင္ရယ္။
ဟိုကမွ ပူေနရတဲ့အထဲ။
႐ွင္ကပါထပ္႐ိႈ႕ေနေသး။"
-"မ႐ိႈ႕ပါဘူး မိန္းမရ။
ကိုယ့္စိတ္ထဲ႐ွိတဲ့အတိုင္းေျပာတာပဲ။
နာရီ၀က္႐ွိေနၿပီ
ခုထိကေလးသံလည္းမၾကားရ..
လူႀကီးသံလည္းမၾကားရနဲ႔
ၾကာေတာ့ ဒီဆရာ၀န္ေတြကို စိတ္ကတိုလာရၿပီ"
-"ေဟာ့ေတာ္!
ေျမးေလးကေမးေဆးေပးခြဲပါတယ္ဆို
ဒီနာရီ၀က္နဲ႔ ဘယ္လိုလုပ္
ကေလးသံၾကားရပါ့မလဲ႐ွင္။
ကြၽန္မတုန္းကေတာင္ သားကိုေမြးတုန္းက
၁နာရီေလာက္ေမြးရတယ္မဟုတ္ဘူးလား။
႐ွင္ကပါ အႀကီးျဖစ္ၿပီး ဂနာမၿငိမ္မျဖစ္စမ္းနဲ႔။
ေအးေအးေနစမ္းပါ"
