'' ညနေစာစား ဒီယံရှင်း ''
ရှင်းထိုင်နေသည့် ကုတင်ဘေးမှစားပွဲပေါ်သို့
ထမင်းဟင်းပန်းကန်များကိုတင်ရင်း တည်
တင်းနေသောမျက်နှာဖြင့်ပြောလာလေသည်
သူကပဲ မျက်နှာတင်းနေရတယ်ရှိသေး....... ။
လင်းရှိန်ပြောနေပေမဲ့ ထိုလူက ဖုတ်လေတဲ့ငပိ
ရှိတယ်တောင်မထင်ပဲ စောက်ဖက်ကိုနည်းနည်း
လေးမှမလုပ်ချေ ။
''ပြောတာကိုကြာလား ခင်ဗျား ''
ပုခုံးကို ကိုင်ပြီးပြောတော့ ဆတ်ခနဲ့ရုန်းပြစ်၏
ပေကပ်ကပ်လုပ်နေသော ရှင်းပုံစံက လင်းရှိန်ကို
အသဲတယားယားဖြစ်စေလေသည် ။
'' ခင်ဗျား ဘာကိုမကျေနပ်နေတာလဲ ပြောကျုပ်
ကို... ဒီတိုင်းကြီးလူသေလိုလိုလုပ်မနေနဲ့ ခင်ဗျား
အကြာကြီးစိတ်ကောက်ပြနေလို့လဲဘယ်သူမှဇွဲ
ဆုမပေးဘူး...နားလည်လား ''
ကိုယ့်စိတ်နဲ့ကိုယ်ပဲ ကိုယ်ပြောချင်မှပြောမှာပေါ့
ဘယ်သူကရော ဇွဲဆုလိုချင်လို့စိတ်ကောက်နေတာမို့လဲ... ။
'' ဘာကိုမှလဲ မကျေနပ်စရာလည်းမရှိဘူးစိတ်
ကောက်စရာလဲမရှိဘူး... ငါကိုကအလိုက်ကန်း
ဆိုးမသိလိုက်လာခဲ့မိတာပါ... ပြီးတော့ ဒါနောက်
ဆုံးပဲ.. မင်းဆီကိုလဲငါဘယ်တော့မှမလာတော့
ဘူး မင်းလဲ ငါ့ဆီလာစရာမလိုတော့ဘူး.. ငါတို့က
အစထဲက ဘာကြိုးနဲ့မှချည်ခဲ့ကြတာမဟုတ်ပဲနဲ့
မင်း xီးအရမ်းတောင်နေလို့ ငါ့ကိုတက် ိုးတယ်
ပဲ သဘောထားပေးမယ် ''
အမြဲတမ်းစကားကြမ်းကြမ်းတွေပြောဖို့တွန့်ဆုတ်နေတတ်သူက အခုကျဒီစကားကို လင်းရှိန်မျက်နှာကိုတည့်တည့်ကြည့်ပြီးပြောလေသည် ။
'' ခင်ဗျားပြောတဲ့အတိုင်းမလုပ်ပေးနိုင်ဘူး ကျုပ်
ဘာသာလာချင်လာမယ် မလာချင်မလာဘူး''
သူ့ထံမှထိုစကားကြောင့် ရှင်းဒေါသထောင်းကနဲ့
ထွက်လာရပြန်ပါသည် ။
'' ဘာကြီး မင်းလာချင်တိုင်းငါ့ဆီကိုလာရအောင်
ငါ့အိမ်ကိုဖာရုံများထင်နေလား ဟမ်... ''
'' မထင်ပါဘူး အခုလဲခင်ဗျားကျုပ်ကိုအသိမပေး
ပဲကျုပ်အိမ်ကိုလာတာဘာပြောလို့လဲ ''
