'' ညေနစာစား ဒီယံရွင္း ''
ရွင္းထိုင္ေနသည့္ ကုတင္ေဘးမွစားပြဲေပၚသို႔
ထမင္းဟင္းပန္းကန္မ်ားကိုတင္ရင္း တည္
တင္းေနေသာမ်က္ႏွာျဖင့္ေျပာလာေလသည္
သူကပဲ မ်က္ႏွာတင္းေနရတယ္ရွိေသး....... ။
လင္းရွိန္ေျပာေနေပမဲ့ ထိုလူက ဖုတ္ေလတဲ့ငပိ
ရွိတယ္ေတာင္မထင္ပဲ ေစာက္ဖက္ကိုနည္းနည္း
ေလးမွမလုပ္ေခ် ။
''ေျပာတာကိုၾကာလား ခင္ဗ်ား ''
ပုခုံးကို ကိုင္ၿပီးေျပာေတာ့ ဆတ္ခနဲ႕႐ုန္းျပစ္၏
ေပကပ္ကပ္လုပ္ေနေသာ ရွင္းပုံစံက လင္းရွိန္ကို
အသဲတယားယားျဖစ္ေစေလသည္ ။
'' ခင္ဗ်ား ဘာကိုမေက်နပ္ေနတာလဲ ေျပာက်ဳပ္
ကို... ဒီတိုင္းႀကီးလူေသလိုလိုလုပ္မေနနဲ႕ ခင္ဗ်ား
အၾကာႀကီးစိတ္ေကာက္ျပေနလို႔လဲဘယ္သူမွဇြဲ
ဆုမေပးဘူး...နားလည္လား ''
ကိုယ့္စိတ္နဲ႕ကိုယ္ပဲ ကိုယ္ေျပာခ်င္မွေျပာမွာေပါ့
ဘယ္သူကေရာ ဇြဲဆုလိုခ်င္လို႔စိတ္ေကာက္ေနတာ
မို႔လဲ... ။
'' ဘာကိုမွလဲ မေက်နပ္စရာလည္းမရွိဘူးစိတ္
ေကာက္စရာလဲမရွိဘူး... ငါကိုကအလိုက္ကန္း
ဆိုးမသိလိုက္လာခဲ့မိတာပါ... ၿပီးေတာ့ ဒါေနာက္
ဆုံးပဲ.. မင္းဆီကိုလဲငါဘယ္ေတာ့မွမလာေတာ့
ဘူး မင္းလဲ ငါ့ဆီလာစရာမလိုေတာ့ဘူး.. ငါတို႔က
အစထဲက ဘာႀကိဳးနဲ႕မွခ်ည္ခဲ့ၾကတာမဟုတ္ပဲနဲ႕
မင္း xီးအရမ္းေတာင္ေနလို႔ ငါ့ကိုတက္ ိုးတယ္
ပဲ သေဘာထားေပးမယ္ ''
အၿမဲတမ္းစကားၾကမ္းၾကမ္းေတြေျပာဖို႔တြန့္ဆုတ္
ေနတတ္သူက အခုက်ဒီစကားကို လင္းရွိန္မ်က္ႏွာ
ကိုတည့္တည့္ၾကည့္ၿပီးေျပာေလသည္ ။
'' ခင္ဗ်ားေျပာတဲ့အတိုင္းမလုပ္ေပးနိုင္ဘူး က်ဳပ္
ဘာသာလာခ်င္လာမယ္ မလာခ်င္မလာဘူး''
သူ႕ထံမွထိုစကားေၾကာင့္ ရွင္းေဒါသေထာင္းကနဲ႕
ထြက္လာရျပန္ပါသည္ ။
'' ဘာႀကီး မင္းလာခ်င္တိုင္းငါ့ဆီကိုလာရေအာင္
ငါ့အိမ္ကိုဖာ႐ုံမ်ားထင္ေနလား ဟမ္... ''
'' မထင္ပါဘူး အခုလဲခင္ဗ်ားက်ဳပ္ကိုအသိမေပး
ပဲက်ဳပ္အိမ္ကိုလာတာဘာေျပာလို႔လဲ ''
