ZORBA | BXB

3.1

Planladığımız ya da düşündüğümüz şeylerin aslında o kadar da iyi olmadığını anlamak acı veriyordu insana. Olmasını istediğimiz şeylerin bıraktığı hasarı çokça zaman görmezden gelebiliyorduk. Sanırım istediğim kadar plan yaparsam yapayım, hayatın bana verdikleriyle yetinmek zorundaydım.

Penceremin camına vuran yağmur damlaları şu an için beni rahatlatan bir diğer şeydi. İlki kulağımdaki müzikti.

Bacaklarımı kendime çekmiş bir şekilde dışarıyı izlerken zihnimin binbir türlü düşünce akımlarına ayak uyduramıyordum. Başım dönüyordu. Kabullenmesi benim için zordu ama sanırım kötü hissediyordum. Hem de çok kötü.

Kulağımdaki müziğin arka planında duyduğum sesle kaşlarımı çatarak bakışlarımı kapıya çevirdim. Annem konuşuyordu ama son ses müzik yüzünden ağzı oynuyor gibiydi. Hemen kulaklıklarımı çıkardım.

"Efendim anne?"

"Yemeğe gel."

"Canım istemiyor." dedim omuzlarımı düşürerek.

Annem bir nefes verip içeriye girdi ve yanıma geldi. "Oğlum, neden böyle yapıyorsun? Tamam okulunu çok seviyordun ama sen istedin ayrılmayı. Nakil listesinde adını çoktan gönderdiler bak müdür ne dedi, onaylanır onaylanmaz kaydın tamamlanacak. Bu hafta bitsin haftaya yeni okulunda daha mutlu olursun."

Bunu istemiştim. Ben gerçekten bunu istemiştim pek tabii fakat neden böyle hissediyordum? Neden mutlu değildim?

O gün Melih okulda olay çıkardığı için annesi bile gelmişti okula. Neler olduğunu tam olarak bilmiyordum. Ulaştan öğrenmiştim, ki o da pek bilgili değildi. Zaten şaşkındı. Melih'in bana olan takıntısına anlam veremiyordu.

Müdürün odasından çıktıktan sonra kesin olarak okuldan ayrılacaktım. Melihle yüz yüze gelmeye korktuğum için eve gitmek istemiştim ama neyse ki Melih annesiyle birlikte gitmişti okuldan. O günü sorunsuz geçirebilmiştim en azından.

Koray Hoca benimle kısaca konuşmak istemişti. Merak ediyor ve çekiniyordum açıkçası çünkü Melihle aramdaki saçma ilişkiyi biliyordu. Fakat Koray Hoca hiçbir şekilde bu konulara girmedi. Yalnızca kesin olarak gidip gitmeyeceğimi öğrenmek istedi. Nakil işlemlerini başlattığımızı ve onaylanacağını söylediğimde yüzündeki o rahatlamayı görmüştüm.

Üç gün geçmişti ve ben okula gitmiyordum. Zaten nakil onay sürecinde olduğum için devamsızlık da işlemiyordu. Annem Melihle olan anlaşmazlığımı bildiği için okula gitmememe bir şey demiyordu. Zaten oturup ders çalışıyordum. Daha doğrusu çalışmaya çalışıyordum çünkü zihnim dopdoluydu.

"Anne," dedim buruk bir sesle. "Sence doğru olanı mı yaptım?"

"O okul senin için iyi bir avantajdı evet ama mutsuz olduğun sürece bir hiç. Unutma Yağmur, her zaman mantık doğru yol değildir. Bazen kalbini dinlemek gerekiyor. Nerede mutluysan orada barınırsın. Sen doğru olanı yaptın oğlum çünkü mutsuzdun."

"Mutsuzdum değil mi?" diye mırıldandım kısık sesle.

Annem saçlarımı okşayıp gülümsedi. "Takma kafana, Allah büyüktür. Hadi gel bir şeyler ye."

"Tamam sen git geliyorum."

Annem çıkıp kapıyı kapattıktan sonra ofladım yüksek sesle. Ben gerçekten ne hissetmem gerektiğini bilmiyordum. Neden böyleydim? İçim sıkışıyordu.