SAPIK

YENİ KİTAP!

Ben Yaşıyorum

01.01.2016

Karanlık sokakta ilerlerken soğuk hava sıcak tenimi esir almış damarlarıma kadar beni ürpertmişti. Saatin geç olduğunu etrafa sinmiş karanlıktan rahatça anlamıştım. Gözlerim kuşkuyla etrafı süzerken seri adımlarla ilerliyor daha önce hiç geçmediğim bu sokaktan çıkıp evime sağlam bir şekilde dönmek istiyordum. İlerledikçe aynı sokaktan geçiyordum. Sanki her yer aynıydı.

Derin bir soluk aldım ve sakin olmaya çalıştım. Şuan çaresizlikten tir tir titriyordum. Eğer kendimi sakinleştirip düşünebilirsem buraya nereden geldiğimi hatırlayabilirdim. Ama yeryüzüne çökmüş karanlık sakin olmamı engelliyor beni ucu olmayan bir çıkmaza sokuyordu. En son yılbaşını kutlamak için Merve ve Fatih'le bir bara gitmiş olduğumuzu ve alkolü biraz fazla kaçırdığımı hatırlıyordum. Gerisi sonu olmayan bir uçurum gibi bomboştu.

Defalarca bir şey bulurum umuduyla karıştırdığım ceplerimi tekrar karıştırdım ama yanımdan bir saniye bile ayırmadığım o lanet telefon şuan , bana en çok lazım olduğu anlarda yok olmuştu. Arafta kalmış gibiydim ne bir çare vardı nede bir çıkmaz. Gözlerimi kapatıp tekrar sakin olmaya çalıştım şuan korkudan veya herneyse zangır zangır titriyordum. Beynim bir çıkış kapısı bulmamda bana yardımcı olmuyordu.

Zihnimin en köşelerini taradım ufacık bir ipucu bulmak için sabah gözlerimi açtığım kaldırıma nasıl geldiğime dair küçük bir cevap için ama zihnim sanki beynim yıkanmış gibi bomboştu.

Gözlerimi açtığımda metrelerce uzağımdaki sokağın başındaki seçemediğim silüeti gördüğüm an bunun gerçek olduğunu kanıtlayabilmek için gözlerimi tekrar kapayıp açtım. Gitmemişti hala sokağın ortasındaydı belki bu bana zihnimin oynadığı bir oyundu... Bilmiyorum. Şuan tek bildiğim her şeyi anlamam için tek çaremin şu anlar olduğuydu. Var gücümle karşımdaki kişiye koşmaya başladım. Karanlığın içinde kurtarıcım olacak kişinin cinsiyetini bile çözemiyordum. Onu tek aydınlatan arkasından vuran, yüzünün gölgelenmesine neden olan ışıktı.

Dakikalar geçtikçe dahada yaklaşıyordum ama yollar bir türlü bitmek bilmiyordu. Koşmaktan nefesim kesilmişti . Ellerimi dizlerimin üstüne koyup nefesimi düzene sokabilmrk adına biraz eğildim. Nefeslerim sık sık ve kesik kesikti. Kendimi toparlayıp kafamı dikleştirdiğim an bir kol belimi sıkıca kavradı. Atabileceğim en yüksek çığlığı attım. Sesim sokağı inletmişti. Belki mahalleyi. Belkide semti . Hatta belki İstanbul'u... Sesimi kesmek adına ağzıma konulan el ile bilincim yavaş yavaş yavaş kapandı. Sonrası ise karanlık...

Kitabın ilk bölümü budur . Kitabın ismi Ben Yaşıyorum..

Eğer beğendiyseniz daha fazlası için profilimden veya alttaki linkinden kitabı kütüphanenize ekleyebilirsiniz...
Buyrun linki.
http://w.tt/1VvWr00