Kostschool met een badboy {voltooid}

Hoofdstuk 20

Ik kom de Lo-zaal een beetje buiten adem binnengestapt.
'Waar zat je?' Esmee doet alsof ze bezorgt is maar schenkt vooral haar aandacht aan Thomas.
'Toilet.' Ik antwoord met een schorre stem, meer heb ik ook niet te zeggen.
'Waarom zei je dat niet?' De eerste keer dat Thomas me in deze week aanspreekt. Als antwoord heb ik mijn schouders op. Alsof dat hun uitmaakt dat ik net bijna werd aangeramd met een schaar en vervolgens Jake nog een knuffel gaf. Ze knikken allebei en gaan verder met hun liefdevol gesprek vol "ik hou van jou's". Wanneer Jake de lo-zaal binnenloopt met zijn gang schenk ik hem 1 blik en volg terug de les die ondertussen bijna gaat beginnen. Hij kijkt me bezeten aan, alsof hij niets anders kan doen aan denken waarom ik dat nu in godsnaam zei.

'Oke ik wil dat jullie allemaal duo's gaan vormen.' Zoals gedacht gaat Esmee met Thomas, Dite met lien, Kato met Manon en bij verwondering gaan David en Brandon met elkaar. Raad welke 2 dutsen er nog over zijn. Ja ik en Jake. Mijn ogen worden groot als ik zie dat wij de enige 2 over zijn om duo's te gaan vormen. Als snel kijk ik de richting van Thomas uit die nu ook doorheeft wat er gebeuren zal. Uit noodzaak steek ik mijn hand in de lucht.
'Meneer? Ik voel me niet goed, mag ik even buiten?'
'Wil je iemand met je mee?' Nog voor ik mijn hoofd kan schudden hoor ik reactie in de zaal.
'Ik' Thomas steekt zijn hand op en stapt mijn richting uit.
'Oke is goed, Thomas kom jij binnen 5 minuten terug?' Hij knikt.

Ik stap de buitenlucht in en neem de frisse lucht in me op. thomas zijn handen pakken mijn polsen en duwen me tegen de muur aan. Dit was zo voorspelbaar.
'Kijk René, ik weet dat je je best doet maar ik zal het je nog 1 keer duidelijk maken, ga niet konkelfoezen of knuffelen met Jake begrepen?' Hoe weet hij dat ik Jake?
'Ik heb ogen door heel het gebouw.' Antwoord hij op mijn vragende blik.
'Want weet je , je bent nogsteeds de mijne.' Ik wil antwoorden maar hou men mond.
Zijn hand glijdt over mijn been zo langs mijn heupen naar mijn gat. Hij geeft een ruwe neep in mijn gat en trekt me dichter en dichter tegen zich aan.

'Hier wacht ik zo lang op.' Een zachte en kwaadaardige stem vult mijn oren. Hij begint sneller te ademen. Zijn handen glijden onder mijn t-shirt. Zijn lippen raken de mijne en beginnen mij ruw te kussen. Helemaal anders dan Jake, Jake kust liefdevol en teder. Thomas drukt zijn lippen op de mijnen en begint me een wasbeurt te geven over heel mijn mond. Afduwen van hem kan ik niet, hij is te sterk en zijn koude handen hebben me helemaal vast. Als ik mijn ogen open tijdens de kus zie ik donkerbruine ogen die me aanstaren. Ze zijn kil en hebben geen enkel spatje liefde in hun. Jake de zijne daarin tegen hadden altijd een lach, als hij niet lachte met zijn mond, lachte hij met zijn ogen. Zo liefdevol en warm, een oceaan-blauw waar je zo in zou kunnen verdrinken. Zonder dat ik het doorheb ben ik Thomas terug aan het kussen. Mijn gedachten van Jake hebben me aangezet. Nee, ik wil dit niet, rot op! Ik denk maar zeg niks.

Thomas leunt naar achter en ik kuis ontevreden mijn gezicht af.
'Niet eens tevreden, je bent veel beter gewoon van je Jake toch?' Een duivelse blik die ik ook herkende in Olivia haar ogen staart me aan.
'Laat me gerust Thomas, ik moet je niet.' In de hoop dat hij naar binnen zou gaan en dat alles zou over zijn breng ik die woorden met mijn laatste beetje kracht uit mijn mond. Zijn duivelse blik vervormt tot enkele duistere ogen met daaronder een grijns.
'Leer je manieren hebben sloerie.' Ik snuif mijn neus op en kijk de andere richting uit.
'Ik zal je een reden geven om ziek te zijn.' Ik kijk hem vragend aan.. Hoe bedoelt hij?
Hij neemt zijn hand en slaat me in mijn gezicht, vervolgens duwt hij zijn knie in mijn maag , draait hij zich om en loopt terug naar de LO-zaal. Ik zak in elkaar. Ik ben kapot. Gebroken. Letterlijk . Figuurlijk. Pijn. Verdriet. Ongeloof. De woorden die in me opkomen als ik met mijn bovenbenen tegen me aan op de grond kom te zitten.

Mijn armen leg ik op mijn knieën en mijn hoofd leunt tegen de muur. Ik kan dit niet meer. Ik kan me niet meer inhouden. Sorry maar ... Tranen vormen in mijn ogen en rollen over mijn wangen. Ik maak geen geluid, snik niet, snuif niet, adem niet diep, Neen. Ik huil. Met teleurstelling, met verdriet. Ik heb geen idee meer wat en hoe, geen idee meer waar ik me druk om maakte toen ik de eerste dag hier toekwam. Geen idee waarom ik hier zelf nog ben. Ik doe mijn jaar uit en vertrek dan zo snel mogelijk van deze kutschool. De grond waar ik op rust is net bevroren. De muur waar ik tegen leun geeft me koude rillingen en mijn lichaam geeft me warmte. Niet warmte van liefde, warmte van angst. Angst hoe ik de volgende dagen, weken, maanden hier nog zal overleven. Nog 2 maand. Dan vakantie. Terug helpen in het hotel van Tante. Deze keer blijf ik daar, het maakt me niet uit dat de overheid zegt dat kinderen naar een school moeten gaan.

Een deur gaat open. Een persoon stapt buiten, ik hoor de voetstappen. Ik wil me rechtstellen maar ben te emotioneel gebroken om me te bewegen.