Kostschool met een badboy {voltooid}

hoofdstuk 29

'Thomas..' mijn adem versnelt en mijn polsen doen pijn door de druk er op.
'Ik zei je toch dat ik je zou krijgen.' Zijn grijns wordt groter en zijn handen nijpen mijn polsen fijner bij iedere kleine beweging die ik maak. Mijn voeten voelen alsof ze gaan afvriezen door de kou en door het kippenvel op mijn armen lijk ik op een kip zonder vleugels.
'We kunnen dit op 3 manieren doen. 1) je loopt gewoon mee met me en probeert niet te vluchten.
2) Ik draag je omdat jouw voeten blauw zien van de kou...'
Ik kijk even naar mijn voeten en inderdaad. Ze staan op het punt om van mijn benen te vallen.
'En 3?' Zeg is sissend.
'Dat wil je niet weten...' Thomas zijn geamuseerde blik draait om in een paar kwaadaardige ogen.

Met een hevige ruk krijg ik nog een stamp tegen de muur.
'Je gaat nu meelopen en je gaat je gedragen. Oke schat?' Ik knik voorzichtig en hij leunt wat meer naar achter. Mijn ene pols wordt bevrijd en als ik er naar kijk zie ik rode vlekken op mijn hand en mijn vingertoppen zijn wit door het bloed dat niet door geraakte. Mijn boze blik gaat de richting van Thomas uit die me nu al de hele tijd aandachtig aan het bestuderen was. Met een snok wordt ik meegetrokken op mijn blote voeten over de straat. We lopen in stilte door de donkere straten. Mijn pols wordt bij iedere 10 meter ietsjes losser gelaten. Alsof hij me vertrouwt. Zou hij best niet doen, want ik maak een onverwachtse beweging en zet het op een loopje.

'RENEEEE' Een ongelofelijk woedende stem roept mijn naam en voetstappen achter me versnellen.
'Oh hier word je zoo voor gestraft.' Ik slik diep en begin sneller en sneller te rennen. Iedere keer toen ik begon te rennen in het verleden werd ik gepakt. Vooral door Jake dan. Jake! Ik kan jake niet achterlaten op die school? Toch? Hij heeft wel dat ene meisje gekust ... Mijn pas vertraagt lichtjes en al snel heb ik dat door door de voetstappen die achter me dichter en dichter komen. Blijven rennen René, komaan. Zonder na te denken loop ik de schoolpoort binnen, de cours is leeg, het feest is nog bezig en geen Jake te bespeuren. Het harde beton is koude en de wind heeft ondertussen al mijn krullen er al uitgewaaid. In een lichte looppas loop ik naar de deur. Het moment dat ik binnen wil stappen voel ik 2 handen me tegen de muur duwen. WEERAL SERIEUS?! Ik word een beetje moe van dat geduw! Een beetje veel zelf! Ik kijk met een zeer geërgerde blik op en zie dat 2 kastanjebruine ogen me aanstaren. Mijn diepe ademhaling door het lopen gaat in stukjes, ik beef.

'Ik heb het nooit zo willen doen. Ik bedoel, als je nu even meewerkt..' Het onschuldige gezicht van Caleb staart me met een fake-medelevende blik aan. Met 1 hand haalt hij uit zijn zak een injectie met daaraan een grote naald. Zijn lichaam hangt helemaal over de mijne en ik kan me niet bewegen. De onschuldige blik verandert in een licht geamuseerde blik. Thomas komt de cours op gerend en ziet nu ook dat ik wordt tegengehouden tegen een muur.

'Ze is de moeilijkste van de 3.' Hoor ik Thomas hijgend zeggen. Ik ben diep aan het ademen en kijk naar de lucht, de mooie sterren aan de hemel fonkelen in mijn ogen alsof ze me willen vertellen dat alles goed gaat komen, maar ik heb zo een voorgevoel van niet. Mijn beste vriend, Caleb, eigenlijk ex-beste vriend, heeft me verraden. En staat nu klaar om een raar mengsel in me te spuiten.

'Moet ik?' Caleb gaat even heen en weer met de injectie en een Thomas antwoord met een grijns en een knik. Mijn onderlip begint te beven als ik terug naar beneden kijk en de 2 kastanjebruine ogen me diep zie aankijken.
'Ben je bang?' Caleb kijkt me nadenkend aan en mijn antwoord is een blik die hem niet meer aankijkt en naar mijn blote voeten staart, ik had best nagellak opgedaan nu ik het zie. Hij volgt men blik en eindigt ook op mijn voeten die paars, blauw en rood tegelijk zien.

'Ik zie dat als een ja.' Hij pakt mijn pols hoger vast en ik probeer die natuurlijk los te rukken. Thomas grijpt zonder te vragen in en houdt mijn arm met 2 sterke handen vast. Caleb gaat meer tegen me aanleunen zodat hij mij beter in controle heeft. Ik kan niks meer doen. Ik zit vast, wat gaat er gebeuren? Caleb geeft enkele lichte tikken op mijn arm om een ader te zoeken en staat dan klaar om de naald er in te steken.
'Wacht!' Roep ik nog.
'Ik beloof dat ik mee zal stappen en zal doen wat jullie zeggen...' Mijn blik staart naar mijn arm die rood begint te zien door de sterke grip er op en 2 paar verwonderde ogen staren me aan.
'Zou ze?' Mompelt Caleb.
'Van mij is ze al eens weggeraakt.' Mompelt Thomas terug.
Ze kijken me alle 2 bekeurend aan. Mijn gezicht staat op instorten en ik voel me bleek worden. Een misselijk gevoel gaat door men lichaam en opnieuw vormt zich kippenvel op mijn arm.
'Voel je je wel goed?' Caleb kijkt me oprecht bezorgt aan en Thomas staat vragend te kijken naar wat er gebeurt. Ik schud lichtjes mijn hoofd en blaas een haar dat voor mijn gezicht gevallen was weg. 
'Je zal je zo wel beter voelen...' De grijns op Thomas zijn gezicht is niet te verbergen en hij pakt de injectie over van Caleb die nu mijn arm lichter vast neemt.
'Hou je stil...' Thomas zijn geamuseerde blik kijkt aandachtig naar mijn arm.

Een schaduw staat stil in de gang en als ik zie welke prachtige blauwe ogen tevoorschijn komen heb ik het door dat Jake daar staat. Mijn ogen worden groot en kijken zijn kant uit. Een vinger voor de mond krijg ik als gebaar van hem en hij blijft in dekking. Natuurlijk kan hij me nu niet redden, dan riskeert hij zijn leven bij deze 2 jongens. Ze zijn beiden sterk gebouwd en zouden hem zomaar een doodslag kunnen geven. Een prik raakt mijn arm en geschrokken kijk in naar de naald die zich in mijn arm bevindt. De wereld wordt wazig en ik voel nog 2 sterke en warme handen me optillen in bruid-pose ( met mijn rug in zijn ene arm en mijn knieën op zijn andere arm) mijn hoofd rust tegen een warme borstkas die diep adem haalt. Het hart bonkt op een regelmatig ritme. Met wazigheid en verslapping kijk ik nog even over de schouder , Jake sluipt achter ons aan. Het komt wel goed, dat zijn de laatste woorden, dat ik mijzelf wijsmaak, die door mijn hoofd nog spoken voor de versuffing een slaap wordt.