Άφησε για άλλη μια φορά την σχολική της τσάντα δίπλα στο πιάνο. Είχε γυρίσει κατάκοπη στο σπίτι μετά από ένα συνηθισμένο πρόγραμμα στο σχολείο.
Τον προηγούμενο μήνα είχε τελειώσει και με τον Άρη . Η κατάσταση είχε φτάσει πια στο απροχώρητο. Την πίεζε όλο και πιο πολύ. Τα μαθήματα όλο και δυσκόλευαν ενώ οι ώρες που σπαταλούσε για τα φροντιστήρια ήταν πολλές και την κούραζαν.
Ένα πράγμα όμως είχε αλλάξει στην ζωή της, ο έρωτας. Ο έρωτας για τον οποίο θα έβαζε και το χέρι της στη φωτιά πως δε θα άλλαζε. Ήταν εκείνη την στιγμή που τον αντίκρισε, η στιγμή που σήκωσε το κεφάλι της και την κοιτούσε ήδη. Εκείνη ήταν η στιγμή που ερωτεύτηκε τον Γιάννη, τον Γιάννη της.
Ένα χρόνο μεγαλύτερος της, μαθητής της γ' λυκείου. Ψηλός, γεροδεμένος, με κατάμαυρα μαλλιά και κάτι μάτια στο χρώμα του μελιού. Στόχος του η ιατρική και αν για κάποιους θεωρούταν κάτι τόσο άπιαστο για εκείνον ήταν κάτι επιλέξιμο και αγαπητό. Παρόλα αυτά δεν την άφηνε λεπτό να αμφιβάλλει πως ήταν για εκείνη κάτι διαφορετικό, διαίτερο και σπάνιο.
Από τότε σήμανε ημερομηνία λήξης των ιδεών της, των αντί λήψεων της. Μια νέα Εύα ξανά γεννιόταν, μια Εύα που είχε βάλει σκοπό της ζωής της να ζήσει αυτό που λαχταρούσε από μικρό κοριτσάκι τον μεγάλο έρωτα.
Το κουδούνι χτύπησε ήταν ώρα να ανέβουν στις τάξεις τους ώσπου ένιωσε ένα χέρι να την σκουντάει... Ήταν ο Νεκτάριος, ένας από τους καλύτερους της φίλους.
"Για που το έβαλες εσύ", της είπε εμποδίζοντας την να ανέβει τις σκάλες.
"Έχω μάθημα καλέ μου, μαθηματικά συγκεκριμένα και πίστεψε με δεν με παίρνει να αργήσω πάλι" του δήλωσε και αναστέναξε βαριά από την απελπισία. Μπορεί το μάθημα των μαθηματικών να μην την ενδιέφεραν τόσο πολύ αφού είχε διαλέξει το κλάδο των ανθρωπιστικών αλλά και πάλι δεν ήθελε να δίνει δικαιώματα ούτε και να πάρει απουσία.
Εξάλλου την περίμενε και η κολλητή της η Αντιγόνη που κάθονταν στο ίδιο θρανίο.
"Δε θέλω να σε στεναχωρήσω αγαπητέ μου αλλά έχεις και εσύ μάθημα τώρα" τον ενημέρωσε λες και το χε ξεχάσει. Εκείνος σήκωσε λίγο τον ώμο του και κάρφωσε τα μάτια του πίσω της.
"Είσαι σίγουρη αγαπητή μου πως δεν θέλεις να κάτσεις νομίζω πως κάποιος έχει κενό" της δήλωσε με νόημα δείχνοντας της τον Γιάννη που τώρα είχε καρφώσει τα μάτια του πάνω της σαν να μην ήταν κανένας τριγύρω.
"Και εγώ έχω μάθημα. Τι να κάνουμε τώρα γίνονται και αυτά" του απάντησε με πλήρη αδιαφορία αν και μέσα της στα αλήθεια καιγόταν ενώ μένα απαλό χτύπημα στην πλάτη έφυγε για την τάξη.....
